«Το Συμβούλιο της Ευρώπης, ως εκφραστής της πολιτικής βούλησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως διαμορφώθηκε έπειτα από την πτώση του τείχους του Βερολίνου και το τέλος του ψυχρού πολέμου, έρχεται να απαιτήσει με ένα "προσεκτικά" διατυπωμένο, και γι' αυτό βαθιά ανιστορικό, μνημόνιο την καταδίκη των κομμουνιστικών καθεστώτων. Ηλίου φαεινότερον, όμως, ότι καταγγέλλοντας τις όποιες εκτροπές των καθεστώτων εκείνων, ουσιαστικά επιδιώκει να θέσει υπό διωγμόν και να δαιμονοποιήσει όχι μόνο την κομμουνιστική αλλά και κάθε επαναστατική ιδεολογία.

Και το ερώτημα, ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει τη διαχρονική συμβολή της κομμουνιστικής ιδεολογίας στους κοινωνικούς και απελευθερωτικούς αγώνες των λαών, κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, όχι μόνο στη Δυτική Ευρώπη, αλλά και σε όλον τον κόσμο;

Και ταυτόχρονα, ποιος θα μπορούσε να παραβλέψει τα διαρκή εγκλήματα του καπιταλισμού ενάντια στην ανθρωπότητα;

Και ποιος δε γνωρίζει σήμερα ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση, πίσω από το φτιασιδωμένο προσωπείο της, εργάζεται πυρετωδώς υπέρ της μονοκρατορίας των ολίγων ισχυρών του πλούτου, λεηλατώντας όχι μόνο τα κερδισμένα με αιματηρούς αγώνες εργασιακά δικαιώματα των υπηκόων της, αλλά ακόμη και αυτά τα στοιχειώδη πολιτικά και ατομικά δικαιώματά τους, για τα οποία, υποτίθεται, κόπτεται;

Γι' αυτό, εκτός από την όποια λεκτική καταδίκη, απαιτείται και μαχητική συστράτευση όλων των αριστερών ενάντια στην επερχόμενη βαρβαρότητα της οποίας μόνον ως προπομπός θα μπορούσε να θεωρηθεί και τούτο το μνημόνιο».