Η Μιλάνα Γιουσούποβα

Η δεύτερη σκεπτόμενη ταινία της βδομάδας! Η «Rakushka» πονάει, πληγώνει, προβληματίζει. Η ηθική της ξεκινάει από την αφετηρία της. Από τους λόγους που γυρίστηκε. Είναι φανερό πως η σκηνοθέτης δεν αντάμωσε συμπτωματικά με τον Ντοστογιέφσκι. Ούτε με τους μετανάστες. Και, ακόμα περισσότερο, με τους «ψυχισμούς» των ανθρώπων! Η ποιότητα της δουλιάς της δείχνει άνθρωπο που έψαξε, σκέφτηκε, ρισκάρισε!

Ενας άντρας φοβισμένος, κλεισμένος, θωρακισμένος καλύτερα, στον εαυτό του. Στα πόδια του πέφτει ένα μικρό σπουργίτι! Μια νεαρή μετανάστρια, που παρότι όλα γύρω της τη σπρώχνουν στην απογοήτευση, αυτή αισιοδοξεί, ελπίζει, ονειρεύεται. Τα δυο αυτά άτομα θα ανταμώσουν. Το καθένα θέλοντας να καλύψει τις δικές του ανάγκες. Που τελικά είναι ίδιες. Η τρυφερότητα, η αγάπη!

Ο συγκεκριμένος άντρας, βέβαια, δεν είναι ικανός να ανοιχτεί. Να δημιουργήσει μια ισότιμη σχέση. Επιτίθεται, για να κρύψει τις αδυναμίες του. Θέλει να έχει κοντά του τη νέα γυναίκα. Για να το κατορθώσει επιλέγει τη μόνη μέθοδο που γνωρίζει. Την πίεση, τον αυταρχισμό. Την παντρεύεται. Γίνεται μέρος της περιουσίας του. Πεδίο, για άσκηση εξουσίας.

Εκείνη, φτερό στον άνεμο, δέχεται να τον παντρευτεί. Κάνει αληθινή προσπάθεια να τον αγαπήσει. Ομως, η συμπεριφορά του την εμποδίζει. Με τον καιρό σκληραίνει. Αναλαμβάνει πρωτοβουλίες. Παίρνει το πάνω χέρι στη σχέση. Ομως, δεν είναι αυτό που ζητάει. Και έτσι, δεν είναι ευτυχισμένη. Αλλωστε, και το κοινωνικό περιβάλλον γύρω της είναι το ίδιο καταπιεστικό, το ίδιο καταθλιπτικό! Ομοιο με αυτό της τσαρικής Ρωσίας!

Η ταινία είναι ελεύθερη απόδοση της νουβέλας «Krotkaya» του Ντοστογιέφσκι. Και έχει όλα τα χαρακτηριστικά της τραγωδίας. Η σκηνοθέτης, φαίνεται ότι ταυτίστηκε με τον μεγάλο Ρώσο διανοούμενο. Υπάρχει απόλυτη συμφωνία λόγου, ιστορίας, ατμόσφαιρας. Δεν υπήρξε καμία προδοσία, υποχώρηση, προχειρότητα. Ολα λειτουργούν όπως λειτουργούσαν στο κεφάλι του Ντοστογιέφσκι. Το προσθετικό στοιχείο της Σισκοπούλου, η συνεισφορά της στην έρευνα, για τις σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης «ψυχής» (η έμμονη αγωνία του Ντοστογιέφσκι), είναι ο χώρος και ο χρόνος. Η απόδειξη, αν θέλετε, που προσκομίζει πως ένα πραγματικό έργο τέχνης είναι διαχρονικό και απαντάει και σε καινούρια ερωτήματα, σε καινούριες κοινωνικές και ανθρώπινες συμπεριφορές.

Η αξία της ταινίας δε σταματάει μόνο στο περιεχόμενο. Επεκτείνεται, με τις ίδιες ποιητικές προδιαγραφές, και στη φόρμα. Παρακολουθούμε μια ταινία, που καταδείχνει την πραγματικότητα, με «άρτιες καλλιτεχνικά εικόνες, προσιτές στον άνθρωπο». Τα πρόσωπα, τα ντεκόρ και οι επιλογές των χώρων, οι μισοτελειωμένες, οι «πνιγμένες» καλύτερα, μουσικές φράσεις, η φωτογραφία, τα «κλειστά» κάδρα, η έλλειψη ορίζοντα, όλα αυτά βοηθούν στην επιθυμία της ταινίας να φύγουν τα περιττά και ο θεατής να μείνει μόνος του με το πρόβλημα!

Παίζουν: Κώστας Καλοκαιρινός, Μιλάνα Γιουσούποβα, Ειρήνα Μπότκο, Δωροθέα Νικηπόρτζικ κ.ά.