Από τη δεκαετία του 1960 έχει να γίνει κυβέρνηση χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία -κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού», όπως τη λένε οι αρθρογράφοι. Τόσες δεκαετίες «τσακώνονται» μεταξύ τους σαν το σκύλο με τη γάτα. Οπως ακριβώς κονταροχτυπιούνται στη χώρα μας τα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, παρουσιαζόμενα ως φορείς αντίθετων και αλληλοαποκλειόμενων πολιτικών. Η αλήθεια, όμως, τόσο στη Γερμανία, όσο και στη χώρα μας, όπως και σε άλλες, δεν είναι αυτή. Κι έρχονται στιγμές που την ομολογούν ακόμη και οι «μονομάχοι» του κάθε λογής δικομματισμού.

Αυτό ακριβώς συνέβη στη Γερμανία. Ο γερμανικός καπιταλισμός και τα συμφέροντα των γερμανικών πολυεθνικών βάζουν επιτακτικά την ανάγκη της προώθησης μιας σειράς βαθιά αντιλαϊκών και ιδιαίτερα επώδυνων για τους εργαζομένους καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων. Στην ανάγκη αυτή πειθαρχούν οι μέχρι πρότινος δύο «μονομάχοι» της γερμανικής πολιτικής σκηνής. Κι αφού, οι μεταρρυθμίσεις αυτές είναι γραμμένες στις σημαίες τόσο των σοσιαλδημοκρατών, όσο και των χριστιανοδημοκρατών, βάζουν στην άκρη τις όποιες δευτερεύουσες διαφορές (βάθος, έκταση, ρυθμοί διαρθρωτικών αλλαγών κλπ.) και αναλαμβάνουν από κοινού την ευθύνη της εφαρμογής τους, ελαχιστοποιώντας τις κοινωνικές αντιστάσεις και μοιράζοντας το πολιτικό κόστος.

Η δημιουργία του «μεγάλου συνασπισμού», όμως, διαταράσσει τη λειτουργία του γερμανικού δικομματικού πολιτικού συστήματος, ίσως σκεφθείτε. Πράγματι, έτσι είναι. Πάρτε υπόψη σας, όμως, ότι σήμερα στη Γερμανία δεν υπάρχει ουσιαστικά πολιτική δύναμη αμφισβήτησης της γερμανικής εκδοχής του «ευρωμονόδρομου».