Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «ΝΕΑ»

Οτι αυξάνει η διαφορά ανάμεσα σ' αυτούς που έχουν κι αυτούς που δεν έχουν είναι ένα γεγονός που διαπιστώνεται εμπειρικά από τον καθένα στον περίγυρό του. Η διαπίστωση από μόνη της δεν ανοίγει κανένα δρόμο για εξισορρόπηση. Εδώ η συνεισφορά του Μαρξ. Αποκαλύπτοντας τους νόμους κίνησης του Κεφαλαίου, έδειξε μ' έναν απόλυτο τρόπο το μονόδρομο για την εργατική τάξη. Της έδωσε ένα όπλο όχι για να γνωρίσει γενικά τον κόσμο, αλλά για να γίνει ικανή να τον αλλάξει. Αποδεικνύοντας πως είναι η εκμετάλλευση γης και ανθρώπων, η πηγή κάθε πλούτου, πέταξε στα σκουπίδια από τότε ακόμα κάθε ισχυρισμό περί καπάτσων κεφαλαιοκρατών και ανικάνων εργατών.

Οτι σήμερα, ξανά και ξανά επανέρχονται αυτοί οι ισχυρισμοί (περί έξυπνου κέρδους κλπ.) διεκδικώντας πρωτοκαθεδρία, είναι γεγονός. Δε σημαίνει και ότι θα επικρατήσουν τελικά. Δουλεύει σ' αυτή την κατεύθυνση όλος ο μηχανισμός χειραγώγησης και ποδηγέτησης που διαθέτει η αστική τάξη. Και πράγματι κατορθώνει πολλά. Για παράδειγμα, ο θόρυβος για τους αισχροκερδείς καπιταλιστές που πιάστηκαν στα πράσα. Δηλαδή μπορεί η κερδοσκοπία, όρος ύπαρξης του καπιταλισμού, να μην είναι αισχρή;

Κάτι κατορθώνουν, λοιπόν, οι αστοί όταν οι εργάτες αντί να συζητούν για το πώς θα ανατρέψουν ένα σύστημα που ολόκληρο υπάρχει με σκοπό το κέρδος, χειροκροτούν τον εισαγγελέα που μια μέρα, σε ένα ράφι ανακάλυψε ένα αισχρό κέρδος. Την ώρα που δίπλα του ακριβώς μία υπάλληλος με δίωρη σύμβαση φτύνει αίμα παράγοντας «τίμια» κέρδη.

Ετσι και με τα στοιχεία για την παγκόσμια φτώχεια. Που παρατίθενται σ' ένα μονόστηλο, δίπλα σε μια ανάλυση που καταλήγει ότι το κρίσιμο δεν είναι η φτώχεια, αλλά το ποιοι πρέπει να πάρουν τα προνοιακά επιδόματα. Δηλαδή, το κρίσιμο δεν είναι να ανατρέψεις το σύστημα που παράγει τη φτώχεια, αλλά να φας τον διπλανό σου γιατί παίρνει ένα επίδομα παραπάνω από σένα!

Και χωρίς αντιδράσεις, παρακαλώ. Γιατί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι λέει παγκόσμια αυθεντία κι ο λόγος του είναι εντολή. Ετσι αθώα - αθώα γράφεται πως δε θα είναι και πολλά τα θύματα. Μόνο οι σημερινοί 18άρηδες και κάτι μάνες με παιδιά.

Το πόσο ακόμα θα κυριαρχεί ο σκοταδισμός δεν είναι θέμα που αφορά τις εκκλησιαστικές ρόμπες, αλλά το τι κάνουμε για να γίνει η εργατική τάξη ικανή να βάλει την ταφόπλακα σ' ένα σύστημα που κρατά ακόμα την ανθρωπότητα στο χώρο της προϊστορίας της.