Ο Τσεχοσλοβάκος Ζίρι Μέντζελ με τον τρυφερό «Ανθρωπο που έβλεπε τα τρένα να περνούν» (1966) και ο Φρανσουά Τριφό με το πολυεπίπεδο «Τελευταίο Μετρό» (1981), ανασύρουν τις μνήμες μας και μας μεταφέρουν στον «παλιό καλό καιρό». Οταν ο κινηματογράφος, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, έπιανε τον ταύρο από τα κέρατα. Μιλούσε με (την) τέχνη, για την τέχνη, τον άνθρωπο και την κοινωνία.

Τα υπόλοιπα τρία νέα (νέα στην παραγωγή) φιλμ, «Μαθήματα ισορροπίας» του Ταϊβανέζου (και νεοϋορκέζου, πια), Ανγκ Λι, το γαλλικό, «Φύγε εσύ, μείνε εσύ», του Κλοντ Μπερί και το επίσης γαλλικό, «Τρελή καταδίωξη στην Κορσική» του Αλέν Μπερμπεριάν, μας επαναφέρουν στην πεζή εμπορική και παγκοσμιοποιημένη, πια, κινηματογραφική πραγματικότητα. Ανούσιες ιστορίες και, όπου αυτό είναι δυνατόν, αντικομμουνισμός («Μαθήματα ισορροπίας»).