Τα στοιχεία πρόσφατης μελέτης της Τράπεζας της Ελλάδας για το χρέος των νοικοκυριών - που αναφέρουν πως το 32,6% όσων έχουν πάρει κάποιας μορφής δάνειο πληρώνει για τοκοχρεολύσια μέχρι και το μισό του μηνιαίου εισοδήματος - είναι όντως εντυπωσιακά. Φανταστείτε ένα μισθωτό που παίρνει 800-1.000 ευρώ μισθό και περνάει μετά από το τραπεζικό γκισέ και του παρακρατούν τα μισά, για την αποπληρωμή των δανείων του.

Γενικώς δίνεται η εντύπωση ότι για τον τραπεζικό υπερδανεισμό ανησυχούν τόσο η κυβέρνηση, η Τράπεζα της Ελλάδας και οι τραπεζίτες - που συνιστούν ...αυτοσυγκράτηση - όσο και οι ίδιοι οι δανειολήπτες. Βέβαια, υπάρχει ανησυχία και «ανησυχία». Οσοι νομίζουν ότι κυβέρνηση, Τράπεζα της Ελλάδας και τραπεζίτες νοιάζονται εάν ο κόσμος υπερχρεωθεί και δεν καταφέρει να τα βγάλει πέρα, είναι πολύ γελασμένοι. Γιατί η μόνη έγνοια που έχουν αυτοί είναι μήπως οι δανειολήπτες - σε μια περίοδο επίθεσης κατά των λαϊκών εισοδημάτων, στην οποία πρωτοστατεί η ...αγία Οικογένεια (κυβέρνηση, Τράπεζα της Ελλάδας και τραπεζίτες) - δεν μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους. Φοβούνται, δηλαδή, μήπως αυξηθούν τα δάνεια σε καθυστέρηση, κάτι που - μεσοπρόθεσμα - μπορεί να επηρεάσει την κερδοφορία των τραπεζών, τη μετοχή τους στο Χρηματιστήριο. Με λίγα λόγια, ανησυχούν για τη σταθερότητα - με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο όρος - του ίδιου του τραπεζικού συστήματος.

Αποτελεί κοινό μυστικό ότι ο τραπεζικός υπερδανεισμός πλήττει κυρίως τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Το μικρό μεροκάματο, η ανεργία, οι αυξημένες απαιτήσεις της ζωής - που συμβαδίζουν με τα αθρόα κύματα ιδιωτικοποιήσεων στις ΔΕΚΟ, στην Παιδεία, στην Υγεία και Πρόνοια - ωθούν τους χαμηλόμισθους και όσους αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα στις πόρτες των τραπεζών. Και, βέβαια, οι τραπεζίτες παρέχουν ...πιστωτικές ευκολίες, με το ανάλογο τοκογλυφικό επιτόκιο. Αντίθετα, τα υψηλά εισοδηματικά στρώματα καταφεύγουν σε τραπεζικό δανεισμό για λόγους κυρίως φορολογικούς (έκπτωση τόκων στεγαστικών δανείων από το φορολογητέο εισόδημα).

Υποστηρίζεται από πολλούς ότι αν κάποιος είναι συνεχώς χρεωμένος στις τράπεζες, η δυσάρεστη αυτή κατάσταση τον κάνει γενικώς συντηρητικό. Δεν απεργεί (για το φόβο μη χάσει τη δουλιά του) ή δε συνδικαλίζεται (γιατί θέλει να τα έχει καλά με το αφεντικό), κλπ. Η άποψη αυτή δε στερείται βάσης. Η ζωή όμως έχει πολλά χρώματα. Γιατί αν αρχίσουν να συσσωρεύονται προβλήματα και σπάσει κάποια στιγμή η νοητή αλυσίδα, τότε κανείς δε γνωρίζει πώς θα συμπεριφερθεί ο χαμηλόμισθος, ο άνεργος, ο χρεωμένος μέχρι το λαιμό στην τράπεζα...