Γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία «σέρνονται»; Ηταν ένα ερώτημα που τέθηκε, για να απαντηθεί από τη ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της συζήτησης με τους δημοσιογράφους.

-- Το ερώτημά μου έχει να κάνει μ' αυτό που μόλις είπατε, για τη συλλογική συνείδηση και για το ενδιαφέρον που πρέπει να δείξουμε εμείς οι ίδιοι για τις γενιές που έρχονται και για τα παιδιά μας. Κι αναρωτιέμαι, αφού όλα τα Ταμεία, οικονομικά - τουλάχιστον τα περισσότερα - "σέρνονται", αφού είναι πλέον κατανοητό ακόμα και στον πιο απλό πολίτη, στον πιο απλό εργαζόμενο ότι τα Ταμεία μετά από δέκα χρόνια δε θα μπορούν να αντεπεξέλθουν σε κανέναν από τους ρόλους που έχουν επωμιστεί, δεν πρέπει κάτι να γίνει;

-- Βεβαίως...

-- Οι κυβερνήσεις θα είναι ή ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία...

-- Κοίταξε να δεις, τεχνοκρατικά βάζεις το θέμα. Βεβαίως, εμείς το λέμε, ότι θα χρεοκοπήσουν τα Ταμεία κι αυτοί θα βρουν λύση. Θα κόψουν τις συντάξεις!

Θα θέσω ένα ερώτημα: Πώς γίνεται η Ελλάδα να είναι την τελευταία οκταετία η πρώτη χώρα σε ρυθμό ανάπτυξης, πώς είναι να έχει την 25η θέση σε όλο τον κόσμο στην άνοδο της παραγωγικότητας και να χρεοκοπούν τα Ταμεία;

Αρα τι ισχύει εδώ; Οτι όταν το κεφάλαιο αυγαταίνει, οι εργαζόμενοι χάνουν. Αυτό είναι το συμπέρασμα. Διότι κοίταξε, τα άδεια Ταμεία πώς άδειασαν; Οι κυβερνώντες και επί ΠΑΣΟΚ και επί Νέας Δημοκρατίας και η Ευρωπαϊκή Ενωση, πού φορτώνουν το άδειασμα των Ταμείων; Στην ουσία, καθαρά το λένε, στο κόστος εργασίας και στο κόστος κοινωνικής ασφάλισης. Επισήμως στις αντιπαραθέσεις τους στη Βουλή τσακώνονται μεταξύ τους ότι είναι κακή διαχείριση. Στην πραγματικότητα όμως η λογική που υπάρχει σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στα οικονομικά επιτελεία είναι ότι φταίει το εργατικό κόστος.

Και για να τελειώσω. Ο προοδευτικός άνθρωπος, όχι μόνο ο κομμουνιστής, πρέπει να διαγράψει από το λεξιλόγιό του τον όρο «εργατικό κόστος». Ο εργαζόμενος παράγει. Αυτός παράγει και τον πλούτο και τα κέρδη. Από την ανθρώπινη εργασία ο κεφαλαιοκράτης βγάζει κεφάλαια και με τα κεφάλαια πάλι ξαναγοράζει τους εργαζόμενους και ξαναβγάζει κέρδη.

Μιλάνε για εργατικό κόστος και στη συνείδηση του κόσμου μένει πως πρέπει να πληρώσουν και οι εργαζόμενοι, αφού κοστίζουν. Δεν υπάρχει εργατικό κόστος. Δουλεύω, προσφέρω και πρέπει να αναπληρώσω την εργατική μου δύναμη. Να φάω, να πιω. Και όσο αναπτύσσεται μία χώρα - είτε είναι καπιταλιστική, είτε σοσιαλιστική - λογικά πρέπει ο εργαζόμενος να απολαμβάνει περισσότερα.

Εδώ, λοιπόν, είχαμε ανάπτυξη και πήγαν πίσω οι εργαζόμενοι. Καταλαβαίνετε τι έχει να γίνει τώρα, που θα περάσουμε στον κύκλο της ύφεσης. Επομένως, αυτή η ανάπτυξη ποιον ωφέλησε; Ωφέλησε τις τράπεζες κλπ.

Αυτά δεν πρέπει να συζητιούνται μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα; Είναι θέμα των κομμάτων;.. «Οχι» λέει και το ΠΑΣΟΚ στο νομοσχέδιο, «Οχι» λέει και ο Συνασπισμός, αλλά πίσω από το κάθε «Οχι» υπάρχουν ριζικά διαφορετικές αντιλήψεις.

Αρα, λοιπόν, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε γιατί λέμε «Οχι» και τι ζητάμε. Εμείς δε θα μπούμε στη λογική πώς θα ελαφρωθούν οι τράπεζες από τις εισφορές. Δε θα το συζητήσουμε. Σε τέτοιο διάλογο δεν μπαίνουμε.