Ξέρετε τι φταίει για το νεοφιλελευθερισμό της ΕΕ, για τον ατλαντισμό της ΕΕ και για τη συρρίκνωση της «κοινωνικής Ευρώπης»; Το «όχι» στο «ευρωσύνταγμα»! Ετσι γράφουν μερικοί αστέρες του «εκσυγχρονισμού», διακινώντας την απίθανη μετάλλαξη της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας σε συσκευασία ημιεπίσημης ΠΑΣΟΚικής προπαγάνδας.

***

Τώρα, βέβαια, δε μας εξηγούν:

Είχε προηγηθεί κανένα «όχι» στο «ευρωσύνταγμα», όταν «η μπότα των τραπεζιτών» (σ.σ.: έκφραση του Α. Παπανδρέου είναι αυτή) πατούσε το λαιμό των εργαζομένων της Ευρώπης με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ; Ο μονεταρισμός της ΟΝΕ και τα νεοφιλελεύθερα «σύμφωνα σταθερότητας» προέκυψαν, επειδή οι λαοί «εκνεύρισαν» τους Μπλερ, Σιράκ και Σρέντερ;

Είχε προηγηθεί κανένα «όχι» στο «ευρωσύνταγμα», όταν η «κεντροαριστερή» ΕΕ βομβάρδιζε μαζί με τους Αμερικάνους τη Γιουγκοσλαβία, ή όταν η «νέα Ευρώπη» των «8» δήλωνε πρόθυμος σύμμαχος του Μπους και σύσσωμη η «Ευρώπη των 25» νομιμοποιούσε την κατοχή του Ιράκ (και, μάλιστα, επί Ελληνικής Προεδρίας);

Είχε προηγηθεί κανένα «όχι» στο «ευρωσύνταγμα», όταν η ανύπαρκτη «κοινωνική Ευρώπη» τους μετρούσε και μετρά πάνω από 20 εκατομμύρια ανέργους και πάνω από 70 εκατομμύρια φτωχούς ή όταν μετρούσε και μετρά πάνω από 7,5 εκατομμύρια εργάτες σακατεμένους κάθε χρόνο, λόγω των εργατικών «ατυχημάτων» στους χώρους δουλιάς (έρευνα της Γιούροστατ για το διάστημα 1994 - 2001), θύματα της απληστίας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου;

***

Εν τέλει, φαίνεται ότι για τους εγχώριους ιδεολογικούς (και δη «σοσιαλιστές»!) κομισάριους της Κομισιόν, είναι πολύ δύσκολο να παραδεχτούν ότι το «όχι» σε Γαλλία και Ολλανδία ήταν ακριβώς η άρνηση των εργαζομένων σ' αυτήν την ακατάπαυστα αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ. Τους είναι, επίσης, πολύ δύσκολο να διατηρήσουν μια στοιχειώδη σοβαρότητα, που δε θα κατρακυλά την πολιτική αντιπαράθεση σε ρηχή επίδειξη αφόρητων εξυπνακισμών και σε στρεψοδικία, ανάξια καφενείου.

Και τους είναι δύσκολο, γιατί τα 20 χρόνια που πέρασαν, απ' όταν το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε σαν το κόμμα των «αστερίσκων» μέχρι να καταντήσει την Ελλάδα ένα ακόμα αστεράκι στην αστερόεσσα των ΗΠΑ και των Βρυξελλών, ήταν αρκετά και για τη δική τους, την προσωπική πολιτική μετάλλαξη.