Μετά τα δημοψηφίσματα... | ΔΙΕΘΝΗ

ΔΙΕΘΝΗ

Μετά τα δημοψηφίσματα...

Είναι, ασφαλώς, ιδιαίτερης σημασίας το γεγονός της καταψήφισης του σχεδίου «ευρωσυντάγματος» στα δημοψηφίσματα Γαλλίας και Ολλανδίας, και, μάλιστα, σε διαφορετικές εσωτερικές συνθήκες. Ομως, αυτό δε σημαίνει ότι το Διευθυντήριο της οικονομικής ολιγαρχίας των Βρυξελλών παραιτείται από τις προσπάθειες επιβολής του. Αντίθετα, η προσπάθεια θα ενταθεί και θα οργανωθεί επίμονα. Γι' αυτό το σκοπό θα οργανωθούν καλύτερα κυρίως εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις, που στην παρούσα φάση φάνηκαν να μην αποδέχονται το υπαρκτό σχέδιο.

Πρέπει να επαναεπισημανθεί ότι έγινε ιδιαίτερη προσπάθεια, ώστε η άρνηση του συγκεκριμένου σχεδίου να αποσυνδεθεί από την άρνηση αυτής καθεαυτής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτή, άλλωστε, είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ πολιτικών δυνάμεων που δεν αποδέχονται το υπαρκτό σχέδιο «ευρωσυντάγματος». Μπορεί να ειπωθεί ότι στο εσωτερικό των δυνάμεων που υπερασπίζονται την υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση καταγράφηκε μια νίκη εκείνης της πλευράς που δεν αποδέχεται το συγκεκριμένο σχέδιο. Ομως, αυτό δεν αφορά στην κύρια αντίθεση αποδοχής ή απόρριψης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αφορά στο διακανονισμό αντιθέσεων στο εσωτερικό των ευρω-ναινέδων.

Η ρευστότητα που δημιούργησαν τα δύο αρνητικά δημοψηφίσματα Γαλλίας - Ολλανδίας αφορά στην παρουσία του λαϊκού παράγοντα και τις έντονες ζυμώσεις του με εμπειρικό κυρίως τρόπο. Αυτές οι ζυμώσεις είναι που κάνουν το Διευθυντήριο των Βρυξελλών να ανησυχεί. Γι' αυτό και επίκειται η παρέμβασή του να είναι από τα «αριστερά», δηλαδή από τις πολιτικές του εφεδρείες με «αριστερή» ταυτότητα. Ας επισημανθεί ότι αυτές οι «αριστερές» εφεδρείες είναι ποικίλες, με διαφορετικές δραστηριότητες και δυνατότητες σε κάθε χώρα. Μέχρι τώρα, η υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση έδειχνε σαν ένα τρένο σε σταθερή τροχιά, με επίκεντρο των εξελίξεων τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, που εξουδετέρωνε τις όποιες λαϊκές αντιδράσεις. Μετά το διπλό δημοψήφισμα Γαλλίας - Ολλανδίας, παρουσιάζεται μια τάση μετατόπισης ή, καλύτερα, αμφισβήτησης αυτού του κέντρου βάρους.

Ανοίγεται ένα μάλλον μακρόπνοο παιχνίδι επιβολής στους λαούς, κυρίως των ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κρατών. Το παιχνίδι αυτό φέρει μέσα του τις αντιφάσεις των επιμέρους καπιταλιστικών συμφερόντων και ιδιαίτερων επιδιώξεων των ευρω-ισχυρών, που το καθιστούν επικίνδυνο. Επικίνδυνο, επίσης, είναι το γεγονός ότι ο ευρω-ενωσίτικος καπιταλισμός θα προσπαθήσει να επαναφέρει τις αναπτυσσόμενες λαϊκές αντιδράσεις στην πλήρη υποταγή με «αριστερό» προφίλ, ενώ, ταυτόχρονα, θα επιζητά την υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων του υπό ψήφιση «ευρωσυντάγματος».

Το όλο ζήτημα της πορείας του ευρωενωσίτικου καπιταλισμού θα συζητηθεί έντονα στην επικείμενη τακτική διάσκεψη κορυφής. Το ζητούμενο είναι εάν θα μπορέσουν να βρουν το σημείο σύμπλευσης και αποδοχής αμοιβαίου ρόλου για τον κάθε εταίρο στην κατεστημένη ...«ισορροπία των αγκωνιών». Ιδιαίτερα, μάλιστα, σε συνθήκες που επιδεινώνονται μετά την εισδοχή χωρών του πρώην σοσιαλιστικού χώρου. Η αρνητική για τον ευρωκαπιταλισμό συγκυρία συμπληρώνεται από την πολιτική των ΗΠΑ, που εννοεί να είναι ο επικυρίαρχος. Οι ευρω-αντιφάσεις δημιουργούν συνθήκες μεγαλύτερης αμερικανικής επιβολής στην πορεία του διεθνούς καπιταλισμού. Ταυτόχρονα, αναδεικνύουν κι ένα ουσιαστικότερο πρόβλημα. Είναι αυτό της επιβεβαίωσης ότι η υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού δεν μπορεί να μετατραπεί σε έναν προοδευτικό οργανισμό. Η ανατροπή και διάλυσή της είναι προϋπόθεση της δημιουργίας μιας ενωμένης Ευρώπης των λαών.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ