Ολο και συχνότερα ακούγεται από τους αριστερούς αντιπολιτευόμενους ότι όχι μόνο τα σημερινά κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση πριν από το 1988, αλλά και η σημερινή «σοσιαλιστική» κυβέρνηση έκαναν τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Και ένα από τα καθημερινά συνθήματα ορισμένης παράταξης της Αριστεράς είναι η ουτοπική αντίληψη με «μεταρρυθμίσεις» να κάνουν το σύστημα των μεγαθηρίων του κεφαλαίου «κοινωνικά δίκαιο», «για να μπορούν να ζουν καλύτερα και οι φτωχοί».

Οι δάσκαλοι του επιστημονικού σοσιαλισμού έχουν διδάξει, βέβαια, ότι οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεζόμενοι μπορούν να δουν καλύτερες μέρες μόνο με την αλλαγή αυτού του οικονομικού και πολιτικού συστήματος.

Ας αφήσουμε, όμως, το θεωρητικό ζήτημα κατά μέρος κι ας δούμε την πρακτική άποψη, την αντίληψη που έχουν πολλοί άνθρωποι για τη Γερμανία. Οτι, δηλαδή, είναι μια πλούσια χώρα, ίσως η πλουσιότερη της Ευρώπης.

Ανταποκρίνεται αυτό στην αλήθεια; Η απάντηση μπορεί να δοθεί αμέσως και είναι αρνητική, βασισμένη ακόμα και στην πρόσφατη κυβερνητική «Εκθεση φτώχειας και πλούτου» στη Γερμανία.

Το ντοκουμέντο αυτό διαπιστώνει, σωστά, ότι υπάρχει τεράστιος πλούτος, αλλά και πάρα πολύ μεγάλη φτώχεια στην ίδια κοινωνία. Αναφέρει, συγκεκριμένα, ότι το 2003 οι περιουσίες στη Γερμανία έφθασαν την αξία των 5 τρισεκατομμυρίων ευρώ. Ενα τεράστιο ποσό πραγματικά, αλλά πώς μοιράζεται; Η έκθεση αναφέρει ότι στο κάθε γερμανικό νοικοκυριό αντιστοιχεί κατά μέσο όρο ένα ποσό 133.000 ευρώ. Αυτό θα ήταν κάτι, που θα το ευχόταν κάθε γερμανική οικογένεια. Ομως, η αλήθεια είναι η εξής: Το 50% αυτού του πλούτου είναι στα χέρια ενός 10% του γερμανικού πληθυσμού, ενώ το άλλο 50% έχει μόνον όσα κερδίζει καθημερινά με τη δουλιά του ή με το επίδομα της ανεργίας. Μάλιστα, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, 3.000.000 πολίτες αυτής της χώρας είναι υπερχρεωμένοι.

Θέλει, όμως, ερώτηση από πού πηγάζουν τα τεράστια ποσά στα χέρια των ολίγων; Είναι μήπως σωστή η εξήγηση ότι προέρχονται από την «ικανότητα» των κατεχόντων; Η έκθεση, για ευνόητους λόγους, δε δίνει απάντηση σ' αυτό. Αλλά στον Τύπο γράφονται καθημερινά ειδήσεις για «δώρα δισεκατομμυρίων» (από μειώσεις φόρων π.χ.) στους μεγιστάνες του πλούτου. Αυτό είναι μία πηγή.

Ο δόκτορας Κλάους Μπλέσινγκ - ειδικός, φαίνεται, σ' αυτά τα ζητήματα - έκανε τον κόπο να συλλέξει στοιχεία και από άλλες πηγές (περιοδικά και εφημερίδες) και να καταγράψει στο μηνιαίο βερολινέζικο περιοδικό «ROT Fuchs», τον Ιούνη, συνολικά οχτώ πηγές, που συμβάλλουν στην υπεμεγέθυνση του πλούτου των ολίγων. Τις αναφέρουμε περιληπτικά:

1) Τα 30 γερμανικά κοντσέρν του Χρηματιστηρίου διπλασίασαν το 2004 τα κέρδη τους - «μετά την αφαίρεση φόρων, εφόσον πληρώνουν φόρους». Τα κέρδη ανήλθαν σε 35 δισεκατομμύρια ευρώ.

2) Τα κέρδη όλων των γερμανικών κεφαλαιουχικών εταιριών ανέρχονταν το 2004 σε 207 δισ. ευρώ. Τα 51 δισ. απ' αυτά εξήχθησαν σε άλλες χώρες με λιγότερους φόρους.

3) Οι 25 μεγαλύτερες ιδιωτικές επιχειρήσεις είχαν το 2004 τζίρο 363 δισ. ευρώ, με ανάλογα κέρδη. Οι περισσότερες απ' αυτές τις επιχειρήσεις είναι εμπορικές αλυσίδες, όπως η ALDI, η METRO, η ΟΤΤΟ κλπ.

4) Συνολικά, 100 τέτοιες επιχειρήσεις έχουν περιουσία αξίας 250 δισ. ευρώ.

5) Η ιδιωτική χρηματική περιουσία των υπερπλούσιων Γερμανών ανέρχεται σε 4 τρισεκατομμύρια ευρώ.

6) 500 δισ. ευρώ απ' αυτά έχουν τοποθετηθεί στο εξωτερικό, αφορολόγητα.

7) Εως το 2010 μπορούν να κληρονομηθούν στη Γερμανία 2 τρισεκατομμύρια ευρώ, γράφει ο «Σπίγκελ». Αγνωστο, αν και πόσα θα εισπράξει το Δημόσιο από φόρους κληρονομιάς.

8) Ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μεταλλεργατών, Πέτερς, έχει πει ότι οι 1.500.000 μάνατζερ εισπράττουν συνολικά το χρόνο 360 δισ. ευρώ.

Το συμπέρασμα του Γερμανού δόκτορα είναι το εξής: «Πρέπει να ερευνήσει κανείς αρκετά και εντατικά για να βρει τις πηγές πού και πώς πηγάζει ο πλούτος και πώς διασπαθίζεται;.. Εχουμε φτώχεια, γιατί έχουμε πολύ πλούτο. Γίνεται όλο και φανερότερο: Οι δυνάμεις της αντίφασης και της αντίστασης δεν μπορούν πια να σταματάνε σε μεμονωμένα φαινόμενα, πρέπει όλο και περισσότερο να βάλουν υπό συζήτηση το ίδιο το σύστημα σαν σύνολο».