Οταν, πριν ελάχιστα χρόνια, το ΠΑΜΕ πρωτομίλησε για κατώτατο μισθό 1.100 ευρώ και κατώτατη σύνταξη 880 ευρώ, οι άλλες δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα - μηδεμιάς εξαιρεμένης - γέλασαν ειρωνικά και έκαναν λόγο για μαξιμαλισμό. Σήμερα, αρκετές από τις προαναφερόμενες δυνάμεις (π.χ. οι προσκείμενες στο ΣΥΝ) έχουν υιοθετήσει ορισμένα απ' αυτά, απλά και μόνον ως νούμερα. Τούτο, όμως, έρχεται σε αντίθεση με τη γενικότερη πολιτική τους κι έδωσε το δικαίωμα στον Δ. Χατζησωκράτη, συντονιστή της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΝ, να σημειώσει τα παρακάτω στην πρόσφατη πανελλαδική σύσκεψη της «Ανανεωτικής Συσπείρωσης»: «Ο ΣΥΝ, με τον κυρίαρχο λόγο του, απευθύνεται με προτάσεις προς κάθε κοινωνική κατηγορία που αν τις έβαζε κανείς τη μία δίπλα στην άλλη θα απαιτούσαν για να εκπληρωθούν από το δημόσιο 5 προϋπολογισμούς και θα οδηγούσε τον ιδιωτικό τομέα πρακτικά στο κλείσιμό του».
Πράγματι, ενώ, τα αιτήματα του ΠΑΜΕ είναι αναγκαία, γιατί ικανοποιούν τις στοιχειώδεις ανάγκες των εργαζομένων, αλλά και ρεαλιστικά, γιατί βασίζονται στις δυνατότητες του παραγόμενου πλούτου, από την άλλη, δε συμβαδίζουν με την κυριαρχία της πλουτοκρατίας, των νόμων της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας. Το αντίθετο, οδηγούν σε σύγκρουση και ρήξη με το καθεστώς αυτό. Η ηγεσία του ΣΥΝ προτιμά, όμως, να έχει - για ευνόητους λόγους...- και την πίτα στο ταψί και το σκύλο χορτάτο...