Τι συμβαίνει, λοιπόν, με την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας; Ποιοι και - κυρίως με ποια κριτήρια - βαθμολογούν την ικανότητα της χώρας μας, όπως και διάφορων άλλων χωρών ή επιχειρήσεων; Το ερώτημα αποκτά ενδιαφέρον μετά τις αντικρουόμενες εκτιμήσεις που διατυπώθηκαν πρόσφατα με τις εκθέσεις διαφόρων «διεθνών οίκων αξιολόγησης». Εχουμε κατά νου τις εκθέσεις της «Stantdard and Poors» και της «Fitch Ratings» που - αξιοποιώντας και τα ευρήματα της δημοσιονομικής απογραφής για τα δημοσιονομικά ελλείμματα που επικυρώθηκαν από τις Βρυξέλλες - υποβάθμισαν την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας. Διαφορετική, όμως, ήταν η εκτίμηση της Moody's - ανήκει επίσης στη λέσχη των «διεθνών οίκων αξιολόγησης» - που με την έκθεσή της (δημοσιεύτηκε μετά τις δύο πρώτες) θόλωσε τα νερά, καθώς διατήρησε αμετάβλητη (στο βαθμό Α1) την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας.

Για να μην τρελαθούμε, ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Οι αυτοαποκαλούμενοι «έγκυροι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης», είναι πολυεθνικές εταιρίες, οι οποίες συντάσσουν κατά καιρούς (είτε κατά παραγγελία είτε με δική τους πρωτοβουλία) εκθέσεις για την οικονομική κατάσταση επιχειρήσεων (συνήθως εισηγμένων στα χρηματιστήρια), αλλά και διαφόρων χωρών. Με τις εκθέσεις αυτές, αποφαίνονται αν η κατάσταση της οικονομίας (της συγκεκριμένης χώρας ή της επιχείρησης) είναι «καλή» ή «προβληματική» και ανάλογα με τα «ευρήματα» οι εκθέσεις επηρεάζουν (θετικά ή αρνητικά) τους ενδιαφερόμενους. Αν, για παράδειγμα, η έκθεση βαθμολογεί θετικά ή αρνητικά την κατάσταση και τις προοπτικές (της εξεταζόμενης επιχείρησης ή χώρας), επηρεάζει αναλόγως και την τιμή της μετοχής τής εν λόγω επιχείρησης (και άρα τους μετόχους της) ή την πορεία των επιτοκίων που δανείζεται κάθε χώρα (και άρα των τόκων εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους).

Αποτελεί, βέβαια, κοινό μυστικό ότι οι εν λόγω πολυεθνικές εταιρίες, δεν είναι και τόσο αμερόληπτες, όπως τις εμφανίζουν οι κάθε είδους θιασώτες των «αγορών». Καθώς λειτουργούν (όπως και όλες οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις), με γνώμονα τη μεγιστοποίηση των κερδών τους δεν αποφεύγουν τον πειρασμό να παίξουν με τις εκθέσεις τους διάφορα κερδοσκοπικά παιχνίδια. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλοί από τους «διεθνείς οίκους αξιολόγησης», που έκαναν δημόσιες προβλέψεις ότι η τιμή της μετοχής μιας εταιρίας θα κινηθούν ανοδικά και θα φτάσει στην τάδε τιμή - ρεκόρ, η τιμή της συγκεκριμένες μετοχής κατρακύλησε ή έμεινε στάσιμη, με συνέπεια οι αμύητοι στα μυστικά του τζόγου να πληρώσουν τα σπασμένα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα δημοσιονομικά ελλείμματα μιας χώρας - και στη συγκεκριμένη περίπτωση της Ελλάδας - που οι εν λόγω διεθνείς οίκοι (στηριζόμενοι στις εκθέσεις της ΕΕ κλπ.) έλεγαν ότι μειώνονται, ενώ τώρα που αναθεωρήθηκαν τα στοιχεία τα αναθεώρησαν και αυτοί, προχωρώντας παράλληλα στην υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας.

Είναι φανερό πως οι αποκαλούμενοι «έγκυροι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης» της πιστοληπτικής ικανότητας επιχειρήσεων ή και χωρών, δεν παίζουν μόνο κερδοσκοπικά παιχνίδια. Γιατί, στην ουσία, με τις εκθέσεις τους, όχι μόνο «τζογάρουν» (προς ίδιον όφελος) στην πλάτη των μετόχων ή των χωρών που αξιολογούν, αλλά παίζουν και πολιτικά παιχνίδια. Με βάση τα παραπάνω, αντί για «διεθνείς οίκοι αξιολόγησης», οι παραπάνω εταιρίες, θα έπρεπε να αποκαλούνται - και αυτό τους ταιριάζει απόλυτα - διεθνείς τζογαδόροι.