Πήγαν στις Βρυξέλλες με τη θέση «δε δεχόμαστε τίποτα πλην της αναγνώρισης της Κύπρου».

Μετά, η θέση έγινε «θέλουμε μια σαφή δέσμευση για αναγνώριση».

Κατόπιν, άλλαξε πάλι η θέση και έγινε «τίποτα λιγότερο από την τελωνειακή σύνδεση».

Υστερα, η θέση ...ξανακόντυνε κι άλλο κι έγινε «τίποτα λιγότερο από τη μονογραφή του Ερντογάν ότι "θα" αναγνωρίσει».

Και, τελικά, αυτό που πήραν ήταν ένα ...«θα».

*

Μόλις σας περιγράψαμε τη διπλωματική τακτική της ελληνικής κυβέρνησης στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ.

Πρόκειται, δε, για μόνιμη τακτική όχι μόνο της ΝΔ, αλλά όλων των ελληνικών κυβερνήσεων:

Να ξεκινούν από την Ελλάδα, προτάσσοντας αυτό που προπαγανδίζουν σαν το «μάξιμουμ των εθνικών διεκδικήσεων», φτάνοντας εκεί να μιλούν για «ανεκτή εξέλιξη της διαβούλευσης», τελικά τα πράγματα να οδηγούνται στον «πάτο», και τότε, αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα - τον «πάτο» - να τον παρουσιάζουν σαν ...«θρίαμβο»!

*

Και είναι πράγματι «θρίαμβος». Της πεπατημένης επικοινωνιακής απάτης και της διπλωματικής πε...πατωμένης.