Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έχουν «τη δική τους ιστορία». Δε μιλάμε, βέβαια, για την απώτερη ιστορία, αλλά για τη νεότερη. Σταθμοί αυτής της νεότερης ιστορίας αποτελούν η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη, τον Ιούλη του '97 καθώς και η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι, το Δεκέμβρη του 1999. Για όσους πολιτικούς και ιστορικούς παρατηρητές δεν ξεχνούν τα αποτελέσματα αυτών των δύο συσκέψεων είναι απόλυτα ερμηνεύσιμες και η συμπεριφορά της Τουρκίας, όπως αυτή ξεδιπλώνεται τις τελευταίες μέρες αλλά και οι χλιαρές και άνευ ουσίας, «ψύχραιμες», όποιες αντιδράσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Επίσης, θεωρούνται τελείως υποκριτικές και άξιες καγχασμού οι δήθεν πατριωτικές κορόνες που - όχι πολύ συχνά είναι η αλήθεια - ψελλίζουν κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Ας δούμε, λοιπόν, συνοπτικά τι έγινε στη Μαδρίτη τον Ιούλη του '97 και στο Ελσίνκι το Δεκέμβρη του '99.

Ο Ελληνας πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, υπέγραψε κοινό ανακοινωθέν με τον Σ. Ντεμιρέλ, σύμφωνα με το οποίο «οι δύο χώρες θα αναλάβουν προσπάθεια να προωθήσουν διμερείς σχέσεις που θα βασίζονται σε:

- Αμοιβαία δέσμευση για την ειρήνη, ασφάλεια και τη συνεχή ανάπτυξη σχέσεων καλής γειτονίας.

- Σεβασμό της κυριαρχίας κάθε χώρας.

- Σεβασμό των Αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών.

- Σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους.

- Δέσμευση αποφυγής μονομερών ενεργειών, στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και της επιθυμίας, ώστε να αποτραπούν συγκρούσεις, οφειλόμενες σε παρεξήγηση, και,

- Δέσμευση διευθέτησης των διαφορών τους με ειρηνικά μέσα, στη βάση αμοιβαίας συναίνεσης και χωρίς τη χρήση βίας ή την απειλή βίας».

Σ' αυτή, λοιπόν, τη Σύνοδο η ελληνική κυβέρνηση «κατάφερε»:

1) Να υπογράψει ότι και η Τουρκία έχει - πέρα από τα νόμιμα - ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα στο Αιγαίο.

2) Να υπογράψει ότι θα αποφεύγει μονομερείς ενέργειες, θέτοντας έτσι υπό τουρκική ομηρία το αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα ελληνικά χωρικά ύδατα από έξι στα 12 μίλια όταν το κρίνει αναγκαίο.

Αν, λοιπόν, η Συμφωνία της Μαδρίτης δεν ήταν συμφωνία εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων από ελληνικής πλευράς τότε τι ήταν;

Στο κείμενο των συμπερασμάτων του Ελσίνκι αναφέρεται σχετικά με την Τουρκία και τις υπόλοιπες υποψήφιες χώρες προς ένταξη στην ΕΕ (παράγραφος 4): Η ΕΕ «παροτρύνει τα υποψήφια κράτη να καταβάλουν κάθε προσπάθεια για την επίλυση κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς και άλλων συναφών θεμάτων». Καλεί δε «να φέρουν τη διαφορά ενώπιον του "Διεθνούς Δικαστηρίου"» και επισημαίνει ότι «το αργότερο στα τέλη του 2004, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα επανεξετάσει την κατάσταση ως προς κάθε εκκρεμή διαφορά»...

Τα κείμενα είναι σαφή. Η ελληνική κυβέρνηση, αποδεχόμενη την υποψηφιότητα της Τουρκίας και υπογράφοντας την προηγούμενη παράγραφο, υπέγραψε ότι αναγνωρίζει το δικαίωμα (!) της Τουρκίας να εγείρει θέμα «συνοριακών διαφορών» με την Ελλάδα, η επίλυση μάλιστα των οποίων - πέρα από τη Χάγη - τίθεται και υπό τη δικαιοδοσία της ΕΕ!

Η σημερινή στάση, λοιπόν, της Τουρκίας απορρέει από τα όσα τα υπογεγραμμένα από την ελληνική κυβέρνηση δύο παραπάνω κείμενα της παραχωρούν ως δικαιώματα. Πάντα, φυσικά, με την αμέριστη συμπαράσταση των ΗΠΑ και της ΕΕ, αφού με την ενεργητική συμμετοχή των δύο αυτών Οργανισμών έφτασαν οι δύο χώρες στα ανακοινωθέντα που τελικά υπέγραψαν.

Η «ψύχραιμη» στάση της ελληνικής κυβέρνησης ανταποκρίνεται πλήρως στις υπογραφές που έχει βάλει στη Μαδρίτη και το Ελσίνκι, ενώ οι όποιες πατριωτικές κορόνες ακούγονται από στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι κατάφωρα υποκριτικές, μια και το ΠΑΣΟΚ έχει την κύρια ευθύνη, γιατί ως κυβέρνηση το '97 και το '99 έβαλε την υπογραφή του και παρέδωσε κυριαρχικά δικαιώματα στην Τουρκία.

Σ' αυτό το δρόμο, λοιπόν, στο δρόμο που χάραξαν οι υπογραφές των εκπροσώπων των δύο κρατών στη Μαδρίτη και στο Ελσίνκι πορεύονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ολα τ' άλλα δεν αποτελούν παρά λόγια για εσωτερική κατανάλωση.