Κυριακή 3 Οχτώβρη 2004
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ 9/10/2004
Πατριδογνωμόνιο
Στο πάρκο αγρίων ζώων

Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια που αποφάσισα να πάω ένα ταξίδι δημοσιογραφικό - προσωπικό, που σημαίνει ότι δεν ήξερα αν και ποιος θα δημοσίευε τη δουλιά μου. Δε δημοσιεύτηκε ποτέ. Πήγα να δω πώς λειτουργεί ο ...θεσμός των πάρκων διατήρησης ζώων αγρίων(!) στην Αφρική και μάλιστα για τουριστικούς λόγους... Είχα άλλωστε την πολιτική και επαγγελματική πεποίθηση ότι η μαύρη ήπειρος θα ενταθεί τις επόμενες δεκαετίες ως τόπος μαζικών εξοντώσεων πληθυσμών, φριχτών πειραμάτων κάθε λογής, όπως ιατρικών εταιριών, πετρελαϊκών συμφερόντων, αποτελεσματικών για τ' αφεντικά τους δικτατοριών και πάντα αποικιοκρατικής καταλήστευσης του πλούτου της ηπείρου. Ηταν η εποχή, πάνε είκοσι χρόνια, που όλοι θυμούνταν την Μπιάφρα και το λιμό, αλλά πλούτιζαν από ντοκιμαντέρ που χρηματοδοτούσαν εταιρίες και σωματεία αστών και λόρδων ευγενών(!) για τους ελέφαντες, τους γορίλες και τα ερπετά. Είχα πάει άλλες δυο φορές στην Αφρική και μάλιστα στη μόλις ανεξάρτητη πλέον Ναμίμπια. Ομως, ποτέ για τα ζώα της. Είχα όμως ήδη εμπεδώσει πως η ζωώδης, η κτηνώδης αποικιοκρατική πολιτική των δυτικών «δημοκράταρων» εφαρμοζόταν στους ανθρώπους ως πολιτική αφού προηγουμένως είχε δοκιμαστεί στα άγρια θηρία ως ...κυνήγι, χόμπι, περιπέτεια, επιστήμη(;), θέαμα.

Είχα την τύχη να βρω για ξεναγό έναν υπέροχο Αφρικανό Μασάι, που φόραγε παντελόνι και πουκάμισο αλλά ποτέ παπούτσια. Στα 40 του χρόνια, περπατούσε ξυπόλυτος, ήξερε κάθε σπιθαμή μιας ...τουριστικής περιοχής στο μέγεθος της Πελοποννήσου, σπούδαζε δυο παιδιά κτηνιάτρους κι είχε διεισδύσει στους «ειδικούς οδηγούς» - ιθαγενείς με στόχο να εντοπίσει λαθροθήρες και σαδιστές που εμφανίζονταν ως τουρίστες, για να στήσουν επιχειρήσεις κλέβοντας ελεφαντόδοντο ή πουλώντας παλάμες από δολοφονημένους γορίλες για τασάκια και μπιμπελό, ματσωμένων επιχειρηματιών. Με πλησίασε επειδή με φοβήθηκε γιατί κινήθηκα μόνη μου, εκτός τουριστικών γκρουπ και εν τέλει με βοήθησε και μ' εμπιστεύτηκε για ακριβώς τον ίδιο λόγο.

Παραμόνευσα ώρες λεοπαρδάλεις και λιοντάρια. Είδα ελέφαντες να χιμάνε πεθαμένοι από τη δίψα και να κάνουν λαμπόγυαλα μια πισίνα εξωτικού ξενοδοχείου στη μέση της ζούγκλας ποδοπατώντας ξαπλώστρες και τραπέζια με ακριβά κοκτέιλ. Είδα όρνια να τρώνε σκοτωμένες γαζέλες αλλά ν' αφήνουν κρέας και για τις ύαινες μόλις χόρτασαν. Φοβήθηκα και ντράπηκα για τους ανθρώπους πολλές φορές. Ιδίως όταν ξεναγήθηκα σ' ένα ...θέρετρο με σουίτες από ψάθα για πλούσιους τουρίστες. Στη μέση του τεχνητού χωριού είχε ένα πολυτελές μπάνιο στην αχυροκαλύβα, με καζανάκι και δούλους να κουβαλάνε ζεστό νερό με κουβάδες. Ειδικός χώρος για «επικίνδυνη διανυκτέρευση στη ζούγκλα» αυτό το χωριό. Αλλωστε το φύλαγαν λευκοί φρουροί - ξενοδοχοϋπάλληλοι με καραμπίνες.

«Πεθαίνει το Μασάι, πεθαίνει η Αφρική, Λιάνα. Τα ζώα δε γεννάνε πια. Δεν πολλαπλασιάζονται. Θα δεις κοπάδια - τα είδα - να τρέχουν πάνω-κάτω σαν τρελά, μακριά απ' την τροφή και το νερό τους. Αυτοκτονούν από τρόμο. Απ' όλα τα όπλα του ανθρώπου, τα άγρια θηρία ένα φοβούνται περισσότερο. Τα γιγάντια αερόστατα που περνάνε αργά από πάνω μας γεμάτα τύπους με κάμερες και φωτογραφικές μηχανές. Εχω δει λιοντάρι να αφήνει το φαΐ του και να τρέχει σα δαρμένο σκυλί μόλις το κάλυψε η σκιά του αερόστατου...». Ο Λούης κοίταζε πενήντα φορές τη μέρα τον ουρανό για να μη με οδηγήσει σε θεριά τρομοκρατημένα από τα αερόστατα.

Σύντροφοι, με το συμπάθιο η μακρά ιστορία. Ομως να, προχτές οδηγούσα στη Β. Σοφίας. Πενήντα μέτρα πριν απ' τη Βουλή των Ελλήνων, στην Αθήνα του 2004, μια γιγάντια σκιά μού 'κρυψε ξαφνικά τον ήλιο. Υστερα από μισό λεπτό την είδα να σκοτεινιάζει τη φρεσκοβαμμένη πρόσοψη των κτιρίων. Τρόμαξα. Φρενάρισα. Παρ' ολίγο να χτυπήσω τον μπροστινό μου οδηγό, ώσπου να συνειδητοποιήσω πως «απλώς» περνούσε χαμηλά κι αθόρυβα το «Ζέπελιν». Αισθάνθηκα σαν παγιδευμένο άγριο θηρίο κυνηγημένο απ' τη θεόρατη σκιά του. Θυμήθηκα το Λούη. Θυμήθηκα κι ότι είμαι άνθρωπος κι όχι ελάφι σε φευγιό. Και μάλιστα νομοθέτης άνθρωπος. Την ιστορία την είπα γιατί μου φάνηκε, ώσπου να μπω στο γκαράζ της Βουλής, ολότελα λογικό και νόμιμο να βγω στη μέση του δρόμου με μια καραμπίνα και να το ρίξω το «Ζέπελιν». Ομως, η ατομική μνήμη-σοκ με έφερε στα πολιτικά λογικά μου. Με μαζική φωνή σ' ογκώδες συλλαλητήριο, στις 9 του Οκτώβρη, το «Ζέπελιν» θα τυφλωθεί, θα κουφαθεί, θα αποπροσανατολιστεί κι ίσως ξεφουσκώσει. Αν δεν πέσει θα αναγκαστεί να προσγειωθεί. Φτάνει να μην το συνηθίσουμε κι αυτό. Λούη, ευχαριστώ.


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ