Τα πράγματα είναι συγκεκριμένα. Δεν άλλαξε η αντιλαϊκή πολιτική, οι διαχειριστές της άλλαξαν. Οι στόχοι παραμένουν ίδιοι. Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις πρέπει να ολοκληρωθούν. Να εμπορευματοποιηθούν περισσότερο η Υγεία και Παιδεία, που θα έπρεπε να παρέχονται δωρεάν σε όλους από το κράτος, έτσι ώστε το κεφάλαιο να κερδίζει περισσότερα προνόμια και δύναμη μέσα από τη μεγαλύτερη απελευθέρωση της αγοράς και την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.

Η «σεμνότητα και η ταπεινότητα» της κυβέρνησης δεν μπορούν να πετύχουν πλέον την ανοχή μεγάλου κομματιού του λαού, ούτε η «αντιπολίτευση» του ΠΑΣΟΚ μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη.

Ο πρωθυπουργός είναι σαφής όταν αναφέρεται στο στόχο της αυξημένης παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας. Αλλά και οι εργαζόμενοι από την πείρα τους ξέρουν, ποιος ωφελείται από την επιτυχία τέτοιων στόχων.

Το ερώτημα, ανάπτυξη για ποιον, προβληματίζει όλο και περισσότερους, αφού ανάπτυξη έχουμε ως χώρα, και την ίδια ώρα επιδεινώνεται η ζωή της εργατικής, λαϊκής οικογένειας.

Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Η εργατική δύναμη συνεχώς φτηναίνει, οι εργασιακές σχέσεις αιχμαλωτίζουν τους εργαζόμενους σε 3ωρα ή 4ωρα, αλλά και σε 10ωρα και 12ωρα.

Η δεδομένη αύξηση της παραγωγικότητας για τη χώρα μας, για παράδειγμα, όχι μόνο δεν οδηγεί στη μείωση του εργάσιμου χρόνου και των ορίων συνταξιοδότησης, όπως θα έπρεπε, αλλά αντίθετα, υποχρεώνει τους εργαζόμενους να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματά τους, για να μη γίνονται βάρος στα παιδιά τους, ενώ οδηγεί σε παραπέρα ελαστικοποίηση της εργασίας.

Η ισοτιμία των δύο φύλων είναι στόχος άπιαστος στον καπιταλισμό.

Γιατί ισοτιμία στις γυναίκες της αστικής τάξης μπορεί να γίνει, και έχει γίνει, αφού η ζωή τους δεν εξαρτάται από το μισθό που παίρνουν ή από τις κοινωνικές υπηρεσίες που έχουν, αλλά από το εισόδημα της αστικής οικογένειας, δηλαδή από τα κέρδη των επιχειρήσεών τους που είναι κλεμμένα από παραγόμενο από τους εργάτες και τις εργάτριες πλούτο. Επίσης ακριβώς λόγω του κλεμμένου πλούτου που ιδιοποιούνται οι αστικές οικογένειες έχουν τη δυνατότητα, άλλοι να φροντίζουν γι' αυτές, για τις δουλιές στο σπίτι, για τη φροντίδα των παιδιών, ενώ δε σκοτίζονται για έξοδα εκπαίδευσης, υγείας, άλλων αναγκαίων γι' αυτές υπηρεσιών. Για τις γυναίκες όμως της εργατικής τάξης υπάρχει απόλυτη αναγκαιότητα, όχι μόνο να διατηρηθούν ορισμένες θετικές διακρίσεις που έχουν, αλλά και να διευρυνθούν, να κατακτηθούν δικαιώματα που θα βελτιώνουν τη θέση τους, θα ικανοποιούν σύγχρονες ανάγκες δικές τους και των οικογενειών τους. Είναι δικαιώματα που τους ανήκουν ενώ οι κατακτήσεις βοηθούν ώστε από καλύτερες θέσεις και δυνατότητες να παλεύουν για ν' ανοίγει ο δρόμος της προοπτικής για την πραγματική ισοτιμία.

Οι γυναίκες της εργατικής τάξης μαζί με όλους τους εργαζόμενους πρέπει να απαιτήσουν πλήρη και σταθερή δουλιά, με κατώτερο μισθό 1.200 ευρώ και κατώτερη σύνταξη 960 ευρώ, όχι στη μερική προσωρινή απασχόληση. Οχι στις απολύσεις. Εφαρμογή του 8ώρου - όχι στην απελευθέρωση του ωραρίου. Αποκλειστικά δημόσιο σύστημα υγείας και Κοινωνικής Ασφάλισης. Σύνταξη στα 55 και στα 50 για τα βαρέα - ανθυγιεινά. Κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών από τις εργάτριες για τον κλάδο υγείας. Ειδικά μέτρα πρόληψης και προστασίας της υγείας του γυναικείου πληθυσμού. Δημιουργία δωρεάν βρεφονηπιακών σταθμών και άλλα αιτήματα, όπως τα έχει διατυπώσει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και το γυναικείο κίνημα. Αυτό το πλαίσιο όμως για ν' αποκτήσει δύναμη πρέπει να γίνει υπόθεση της κάθε εργαζόμενης γυναίκας.

Συνεπώς, καμιά υπομονή, ανοχή και ταξική συνεργασία δε χωρούν. Εχουμε εμπειρία, μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα και να οργανώσουμε τα επόμενα βήματά μας.

Οι οργανωμένοι - συντονισμένοι αγώνες της εργατικής τάξης στοχεύουν στο φρενάρισμα της έντασης της εκμετάλλευσης και στην απόσπαση δικαιωμάτων.

Βέβαια αυτό δε φτάνει. Το κεφάλαιο βρίσκει τρόπους στο επόμενο βήμα να σε τσακίσει και να σου πάρει πίσω τα διπλάσια.

Συνεπώς, αν δε βάλει η εργατική τάξη το στόχο της κατάργησης της εκμετάλλευσης, δεν κάνει τίποτε. Αυτή είναι μια δύσκολη διαδικασία, γιατί έχει να κάνει με τη διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης, αλλά κάθε καθυστέρηση στο μπόλιασμα των καθημερινών αγώνων μ' αυτή τη λογική, σπρώχνει πιο βαθιά τον εργαζόμενο στην ανέχεια, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, το συμβιβασμό και τελικά στην αδιαφορία, την απάθεια και τη συνενοχή. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις τους δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματα της εργατικής τάξης, γιατί είναι αυτοί που τα γεννούν και ζουν από αυτά.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, να συζητήσουμε και να πείσουμε κάθε εργαζόμενο, νέο και νέα, κάθε γυναίκα που ζει το καθημερινό γολγοθά της ανασφάλειας, ότι έχει δικαιώματα που πρέπει να απαιτήσει.

Δεν είναι η μοίρα μας να δεχόμαστε άκριτα τα ψίχουλα που μας πετάνε.

Το ΚΚΕ μπαίνει μπροστά και προσκαλεί τους εργαζόμενους να αντιδράσουν μαζικά, μαχητικά, να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους, να αναπτύξουν τους αγώνες τους, να μετρήσουν τις δυνάμεις τους. Δυνάμεις ανεξάντλητες αρκεί να αποκτήσουν πίστη σ' αυτές, αυτοπεποίθηση.

Οι γυναίκες της εργατικής τάξης, οι πιο καταπιεσμένες των καταπιεσμένων, πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή. Καμιά απουσία δεν έχει δικαιολογία. Οι δρόμοι της Αθήνας να πλημμυρίσουν από ομορφιά, αισιοδοξία, αποφασιστικότητα και δύναμη. Να συναντηθούμε όλες και όλοι εκεί, στο Πεδίο του Αρεως, στις 11 το πρωί.