Πολλές φορές είχε επαναλάβει προεκλογικά ο Κ. Καραμανλής τη ρητή και σαφή - όπως έλεγε - δέσμευση, ότι, εάν η ΝΔ κερδίσει τις εκλογές, δεν πρόκειται να επικαλεστεί το επιχείρημα της «καμένης γης». Προχτές, όμως, ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος, Ευάγγ. Αντώναρος, δήλωσε, ότι «κληρονομήσαμε άδεια ταμεία» και, προκειμένου, να σκιαγραφήσει περισσότερο παραστατικά την τραγική - σύμφωνα με την κυβέρνηση - κατάσταση των δημοσίων οικονομικών συμπλήρωσε: «Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε το μέγεθος των ελλειμμάτων και τα τεράστια έξοδα που ήταν διογκωμένα σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι μπορούσε να φανταστεί ένας σώφρων άνθρωπος».

Ακόμη και αν παραβλέψουμε, όμως, τα όσα έλεγε προεκλογικά ο νυν πρωθυπουργός και δεχτούμε, πως άλλα περίμεναν και άλλα βρήκαν μπροστά τους οι σημερινοί κυβερνώντες, υπάρχει άλλο ένα και, μάλιστα, πολύ κρισιμότερο ζήτημα: Γιατί πρέπει να πληρώσουν τα «σπασμένα» οι εργαζόμενοι και ο λαός, όπως σαφώς γίνεται αυτό φανερό από το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού και τη γενικότερη πολιτική της κυβέρνησης; Και, μάλιστα, όταν οι πάντες γνωρίζουν, ότι οι εργαζόμενοι, όχι μόνο δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη για τα όποια «άδεια ταμεία», αλλά και δεν είχαν το παραμικρό όφελος από την όποια «διαχείριση σπατάλης» των προηγούμενων κυβερνήσεων; Γιατί, να μην πληρώσει τα «σπασμένα» η πλουτοκρατία;