Η πολιτική των σκανδάλων, της μίζας, της διαφθοράς, της συναλλαγής, της αδιαφάνειας είναι γέννημα του ίδιου του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, των δομών του, της ταξικής διάρθρωσής του.

Οι βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό σε αυτό το σύστημα, που παράγει και αναπαράγει τη διαφθορά, θα ισχυριστούν ότι η παραπάνω ανάλυση είναι «δογματική», «στενόμυαλη», «ξύλινη».

Κάνουν, απλώς, τη δουλιά τους. Οπως τη δουλιά τους κάνουν ο κ. Καραμανλής και ο κ. Παπανδρέου, που με τις εξεταστικές υποδύονται τους φορείς της «κάθαρσης» και της «εξυγίανσης» του συστήματος.

Ενόσω λοιπόν αυτοί θα κάνουν τη δουλιά τους (θα εξαπατούν δηλαδή με επικοινωνιακά τρικ το λαό), βγάζοντας για τις ανάγκες του παιχνιδιού και μερικά από τα άπλυτά τους στη φόρα, οι υπόλοιποι ας θυμούνται:

*

Ουδέποτε άλλαξε ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του ΝΑΤΟ, όταν αποπέμφθηκε ο Β. Κλάες από γενικός γραμματέας του, λόγω της εμπλοκής του στο σκάνδαλο με τα ελικόπτερα «Agosta».

*

Ουδέποτε «συναχώθηκε» ο καπιταλισμός στις ΗΠΑ, όταν τη δεκαετία του '70 βρέθηκε στο στόχαστρο η δυναστεία Ροκφέλερ ή επειδή τη δεκαετία του '90 συνέβη κάτι ανάλογο με τη «Microsoft» του Μπιλ Γκέιτς, ή επειδή κατέρρευσε η δεμένη με χίλια νήματα διαπλοκής με το Λευκό Οίκο, εταιρία Enron, ή επειδή υπήρξαν από το Γοουότερ-γκέιτ μέχρι το Ιραν-γκέιτ.

*

Ουδέποτε μετεβλήθη ο χαρακτήρας της ΕΕ, όπως προέβλεπαν επί προεδρίας Σαντέρ διάφοροι «φωστήρες», λόγω της αποπομπής της Κομισιόν για σκάνδαλα.

*

Ούτε η αυτοκτονία του Μπερεγκοβουά, ούτε τα «καθαρά χέρια» των εισαγγελέων εξάγνισαν το σύστημα στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι ή στη Γαλλία του Σιράκ και της περιώνυμης θητείας του στο Δήμο του Παρισιού.

***

Η ιστορία των αποστημάτων του συστήματος είναι ταυτόχρονα και μια ιστορία κουκουλώματος των βαθύτερων αιτίων που τα γεννά. Η μόνη «παστρική» δουλιά που εγγυάται την κάθαρση είναι η ανατροπή αυτού του συστήματος. Συθέμελα. Μέχρι τότε το «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν» θα αποτελεί ευχολόγιο ακαθαρσίας. Μέχρι τότε η τακτική της μίζας δε θα πεθάνει ποτέ. Το χρώμα των μιζαδόρων, ίσως...