Με τη δημοσιοποίηση του προσχεδίου του κρατικού προϋπολογισμού για το 2005, οι εργαζόμενοι έμαθαν το αυταπόδεικτο. Οτι η αποφασιστικότητα της ΝΔ να μην μετακινηθεί ούτε ρούπι από την τροχιά των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, είναι δεδομένη. Και ήταν από την πρώτη στιγμή δεδομένο ότι η ΝΔ θα προσπαθούσε ακόμα πιο αποφασιστικά να υπηρετήσει την πολιτική της ΟΝΕ και των αναδιαρθρώσεων, προωθώντας μέτρα και ρυθμίσεις που θα ενισχύουν ακόμα παραπέρα τη θέση του μεγάλου κεφαλαίου, σε βάρος ολόκληρης της κοινωνίας. Μια πολιτική που γνωρίσαμε σε διάφορες εκδοχές της όλα τα προηγούμενα χρόνια, όταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ εξαπέλυαν ενάντια στον λαό τη μία επίθεση μετά την άλλη. Από εκεί και πέρα, αν η κλιμάκωση αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής θα έχει...«ήπιο» ή «ορμητικό» χαρακτήρα μπορεί να είναι θέμα προς συζήτηση, αλλά στην ουσία του δευτερεύον.

Η ΝΔ, παρά τα όσα λένε, προπαγανδιστικά τα στελέχη της, παρουσίασε έναν προϋπολογισμό, η υλοποίηση του οποίου καταδικάζει τους εργαζόμενους σε νέα χειροτέρευση του βιοτικού τους επιπέδου. Κι αν αναλογιστούμε ότι οι τωρινές αντιλαϊκές επιλογές της κυβέρνησης έρχονται ως συμπλήρωμα σε ό,τι έχουν υποστεί όλα τα προηγούμενα χρόνια από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, ο καθένας αντιλαμβάνεται το μέγεθος του προβλήματος που δημιουργείται για τα λαϊκά στρώματα. Και το πρόβλημα είναι τεράστιο αφού για μία ακόμα χρονιά, αντί για αυξήσεις στους μισθούς, η εισοδηματική πολιτική ισοδυναμεί με ψίχουλα. Αντί να καλυφθούν οι ανάγκες για μόρφωση, υγεία, περίθαλψη τα εργατικά νοικοκυριά θα πληρώσουν ακόμα πιο ακριβά την παραπαιδεία και την ιδιωτική υγεία. Αντί για φορολογικές ελαφρύνσεις στους οικονομικά αδύνατους, δίνονται απαλλαγές στους μεγαλοκαρχαρίες της κοινωνίας.

Το ΠΑΣΟΚ, από την πλευρά του, φαντάστηκε ότι βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία να κάνει αντιπολίτευση και άρχισε να ψελλίζει... καταγγελίες για πολιτική λιτότητας. Ποιοι; Αυτοί, οι... πρόσκοποι της σύγχρονης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων. Οι εμπνευστές και εκτελεστές των πλέον αντιδραστικών μέτρων που γνώρισαν η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι. Αυτοί που επί δύο δεκαετίες λεηλατούσαν τα λαϊκά εισοδήματα προκειμένου να ενισχυθεί η οικονομική ολιγαρχία. Κι από κοντά με το κόμμα του Παπανδρέου και ο φιλικά προσκείμενός τους Τύπος. Εφημερίδες και έντυπα, τα οποία ενώ τα χρόνια που στενάζαμε κάτω από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, αυτοί ήταν οι άθλιοι απολογητές κάθε αντιδραστικού μέτρου, τώρα ανακάλυψαν τη «σκληρή λιτότητα» και άλλα παρόμοια.

Φτάνει πια. Οι εργαζόμενοι, όλοι όσοι θίγονται από αυτές τις πολιτικές, οφείλουν πια να το γνωρίζουν από μόνοι τους. Ανεξάρτητα από τα λόγια τα παχιά και τα μεγάλα, κόντρα στις αυταπάτες που επιδιώκουν να σπείρουν όσοι στηρίζουν το σύστημα, τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ είναι κατασκευάσματα της ίδιας μήτρας. Αυτής που θέλει να δυναμώνει και να αναπαράγει το υπάρχον καθεστώς, το οποίο αφ' ενός ενισχύει την άρχουσα τάξη των λίγων και αφ' ετέρου προσπαθεί να συμπιέζει όλο και περισσότερο τα δικαιώματα και τη θέση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Καμιά ανοχή λοιπόν στη ΝΔ, καμιά εμπιστοσύνη στο ΠΑΣΟΚ. Αγώνας εδώ και τώρα για την ανατροπή της πολιτικής τους...