Λιτό, δυνατό, λυρικό, σκληρό, αλλά και τρυφερό, είναι το νέο βιβλίο του Βαγγέλη Κούτα «Η κραυγή του Ηταυρου», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ψυχογιός». Ο Γιάννης, ένας άνδρας 45 ετών, επιστρέφει μετά από τριάντα χρόνια εκεί, κοντά στο βάλτο. Εκεί, στη γη που τον γέννησε, που τον πίκρανε, που τον μόλυνε με το μικρόβιο της φτώχειας. Ο Γιάννης αναπολεί, δε νοσταλγεί όμως. Συγχωρεί και ζητά συγχώρεση από τις αναμνήσεις που τον πλημμυρίζουν. Οσο τα χιλιόμετρα που τον χωρίζουν από τη γενέθλια γη λιγοστεύουν, τόσο αυξάνεται η ταχύτητα με την οποία κινείται, πίσω, στο χρόνο. Με πόνο. Ηπειρος, 1954, σε ένα μικρό χωριό, ξεχασμένο από όλους, οι οικογένειες ζουν χωρίς προσδοκίες. Δεν έχουν σχέδια για το μέλλον, δεν ονειρεύονται. Ψαράδες και Βλάχοι τυροκόμοι. Ανέχεια και δυστυχία και ο Ηταυρος δε σταματά να τραγουδά το ιδιόμορφο τραγούδι του από το Φλεβάρη μέχρι τον Ιούνη. Μέσα στο τέλμα, όμως, φύεται το πάθος και ο πόθος, η ζήλια, η κακεντρέχεια, η ταπείνωση, το μίσος, η βεντέτα. Αλλά και η αξιοπρέπεια. Ο συγγραφέας αφηγείται με ποιητική δεξιοτεχνία μια πολυπρόσωπη ιστορία. Την ιστορία φτωχών ανθρώπων που «βάλτωσαν». Που ήλπισαν, που απελπίστηκαν, που πόθησαν, που αμάρτησαν, που εκδικήθηκαν. Που, τελικά, εξιλεώθηκαν από την ίδια τη ζωή ή από το θάνατο. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι η συμπόνια, ο σεβασμός και το έλεος που δείχνει ο συγγραφέας για τα «πετεινά» του ουρανού: Τους ήρωές του.