«Τα μάρμαρα, τα μάρμαρα. Να μην ξεχάσεις να διεκδικείς, τα μάρμαρα», άφησε ευχή και παρακαταθήκη η Ελισάβετ στο Θόδωρο, κατά τη διαδοχή στο υπουργείο.

Εδώ και χρόνια μια αυτονόητη υποτίθεται απαίτηση, μεταβάλλεται σε σύμβολο υψηλού πολιτισμικού και πολιτιστικού στόχου της κυβέρνησης.

Ευαισθησία. Για «ταπεινά» όμως θέματα, όπως θα έπρεπε να ήταν η σθεναρή διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων, για όσα φοβερά δεινά προκάλεσε ο ναζισμός στην Ελλάδα, η ευαισθησία, την εγκαταλείπει.

Αναλαμβάνουν, έτσι, τα κουρσεμένα από τον Ελγίνο γλυπτά και στο όνομα του προγονικού κλέους να καλύψουν ελλείψεις, ανεπάρκειες, λάθη στο σύγχρονο πολιτιστικό γίγνεσθαι των επιγόνων.

Ο πολιτισμικός και πολιτιστικός θησαυρός ενός λαού αποτελεί το εποικοδόμημα ιστορικών περιόδων και οικονομικό-κοινωνικών μετασχηματισμών, όπως θα λέγανε οι «άχρηστοι» κατά Πάγκαλον κομμουνιστές.

Το «άγαλμα της Ελευθερίας», με σβησμένο όμως τον πυρσό και στη θέση του ένα από τις εκατοντάδες σκοτωμένα παιδιά κατά τους βομβαρδισμούς αμάχων και γυναικόπαιδων με ραδιενεργές βόμβες από τα αόρατα ΣΤΕΛΘ των ύπουλων και δειλών της πειρατικής συμμορίας.

Αναζητήσαμε, σχετικά, στα κείμενα των συνθηκών του Αμστερνταμ, του Μάαστριχτ και των άλλων ντοκουμέντων πόσες φορές αναφέρεται η έννοια του πολιτισμού, σε ποια πλαίσια και με ποιες «ντιρεκτίβες» εξυπηρετείται. Χάος και ερημία. Ετσι, που προκύπτει αιωρούμενο το ερώτημα τι θα απομείνει από τον πολιτισμικό και πολιτιστικό πλούτο των λαών που αποπειράται να θρυμματίσει η νέα αταξία και εναντίον της οποίας στρέφονται, μαζί με τις λαϊκές δυνάμεις, οι διανοούμενοι που αποκαλέσατε «κουραμπιέδες και ψευτόμαγκες» κύριε υπουργέ επί των πολιτιστικών;