Μέσ' τα ταρατατζούμ για την ΕΕ, την τρίτη μεγαλύτερη χώρα (;) στον κόσμο μετά την Κίνα και την Ινδία, όπως διαφήμιζαν οι καλοί πραματευτάδες της λαϊκής τηλεοπτικής αγοράς, ήρθαν οι φριχτές φωτογραφίες των βασανιστηρίων των Ιρακινών αιχμαλώτων. Φρίκη! Ντροπή! Εικόνες βγαλμένες κατ' ευθείαν από τα ναζιστικά στρατόπεδα του περασμένου αιώνα. Και ως διάλειμμα, δυστυχώς η τελετουργική κήρυξη πολέμου από τη... μητέρα Εκκλησία του Φαναρίου προς την κόρη Ελλαδική Εκκλησία. Μνησίκακο κανονιστικό πνευματικό εγχείρημα ακρωτηριασμού με βάση τα χωράφια, όπως μοιράστηκαν από το τουρκικό μεταοθωμανικό κατεστημένο. Λέξη για την Πρωτομαγιά. Μήτε νύξη. Οι 25 συνεταίροι και σύμμαχοι των βασανιστών, ισχυροί κι αδύναμοι μαζί, σ' ένα καζάνι ελεγχόμενου, για την ώρα, βρασμού πανηγυρίζουν. Ολως τυχαία, τη μέρα που αρχίζουν να πιστεύουν ότι θα αποκτήσει στον 21ο αιώνα το νόημα της συνένωσης συμφερόντων των αφεντικών ως απάντηση στην ημέρα των εργατών και των βαμμένων με αίμα λουλουδιών των αγώνων τους.

Ομως η φρίκη με κράτησε μακριά από ορθή κριτική σκέψη, σύντροφοι. Γυναικείος θυμός κι οργή, θηλυκιά ντροπή μ' έπνιξε. Ν' ακούω, παραμονή κι ανήμερα Πρωτομαγιάς, στη θύμηση των νεκρών εργατριών του Σικάγου, πως μια γυναίκα στρατηγός! - οποία δήθεν φεμινιστική τιμή και ξεφτίλα - κάποια Τζίνι Καπρίνσκι (;), Αμερικάνα (;) επόπτευε τα αίσχη των εισβολέων στο Ιράκ ως επικεφαλής των φυλακών των δυνάμεων κατοχής. Οχι ότι στη Νέα Τάξη, όπως και στην παλιά, ο ναζισμός και οι σαδιστικές του μέθοδοι εξόντωσης των ανθρώπων έχει καμιά σχέση με το φύλο, τη θρησκεία, το χρώμα του δέρματος ή την εθνικότητα. Αυτά δε μετράνε στα κτήνη. Αλλά με πείραξε βαθιά να βλέπω τη φάτσα αυτής της νεοταξίτισσας ανάμεσα σε εξευτελισμένους και βασανισμένους φυλακισμένους. Δε με παρηγορεί ούτε η... αηδία που τάχα μου αισθάνθηκε (!) το αμερικανικό Πεντάγωνο, ούτε ο στρατιωτικός ελιγμός περί στρατοδικείου, ούτε η ευαισθησία του Μπους που... εξεπλάγη από το «μεμονωμένο περιστατικό». Πνίγηκα ν' ακούω την είδηση ασχολίαστη. Να βλέπω τα πρόσωπα ατσαλάκωτα χωρίς ούτε έναν φυσικό σπασμό οδύνης που να δικαιώνει τον άνθρωπο απέναντι στο ρομπότ.

Για σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, γυναίκες και άντρες με όπλα στους ώμους... Το ψιθυρίζεις σαν ξόρκι σ' αυτήν την πραγματική εικόνα του σύγχρονου κόσμου. Με ό,τι σκεπάζεται. Το μουρμουρίζω για να μην σκάσω. Κι έρχεται ο ξεβράκωτος δήμαρχος ως «είδηση» να ζητάει από μια άνεργη να γίνει η πουτάνα του για να βρει δουλιά.