Απ' όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι τα «κριτήρια σύγκλισης» και η πολιτική των «καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων» έχουν οργανική σχέση μεταξύ τους, οι αναδιαρθρώσεις υπηρετούν τα «κριτήρια», όπως τα ονομάζουν, όπως επίσης και τις «τέσσερις ελευθερίες» (της κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και προσώπων), που είναι και η καρδιά της ΟΝΕ και επικεντρώνεται στην εξής μία: την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις αλλά και οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης τις προπαγανδίζουν ως πανάκεια για την οικονομική ανάπτυξη. Ακριβώς γιατί υπηρετούν την καπιταλιστική ανάπτυξη. Είναι καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις με συγκεκριμένο σκοπό: την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, την αύξηση των καπιταλιστικών κερδών, την επιδίωξη για ένταση της δράσης του κεφαλαίου. Είναι κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις, με σκοπό την αντιμετώπιση της πορείας και της εξέλιξης του καπιταλισμού, σε συνθήκες του ιμπεριαλισμού, της τεράστιας όξυνσης του ανταγωνισμού και με αρνητικό για το εργατικό επαναστατικό κίνημα συσχετισμό. Γι' αυτό και τέθηκαν αυτά τα κριτήρια, γι' αυτό και συνεχίζουν να ισχύουν με βάση το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Η επιβολή αυτής της βαθιά ταξικής πολιτικής οδηγεί στη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, την αύξηση της φτώχειας, της ανεργίας, την κατάργηση κατακτημένων δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων..

Συνολικά, αυτή η στρατηγική, είναι επιλογή του κεφαλαίου που καλύπτει τις ανάγκες της συσσώρευσης και αναπαραγωγής του κεφαλαίου, της δυνατότητας να αντεπεξέρχεται στον οξύτατο ανταγωνισμό. Ο ανταγωνισμός απαιτεί τη μέγιστη ελευθερία κίνησης, κυρίως των κεφαλαίων και των εμπορευμάτων. Οι καπιταλιστές φτάνουν ακόμη και σε κλείσιμο επιχειρήσεων σε μια χώρα και μεταφορά και ανάπτυξή τους σε άλλη, προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους, πράγμα που οδηγεί σε αύξηση της ανεργίας και ένταση της εκμετάλλευσης.

Απ' όλ' αυτά απορρέει και ένα ακόμη συμπέρασμα, ότι ΟΝΕ και «κοινωνικό πρόσωπο» είναι πράγματα ασυμβίβαστα. Είναι σαν να παραχωρεί το κεφάλαιο τα κέρδη και την εξουσία του, αφού μια πολιτική για την ΟΝΕ με «κοινωνικό πρόσωπο» υπονομεύει τους μοχλούς ανάπτυξης της δράσης του, την εξασφάλιση των κερδών του, τις δυνατότητες να αντεπεξέρχεται στον ανταγωνισμό, ακόμη και την ίδια την εξουσία του. Γι' αυτό και δε χωρά άλλη πολιτική διαχείρισης. Γι' αυτό και οι σοσιαλδημοκρατικές ή οι αυτοαποκαλούμενες «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις, μπορούν και συνδιαλέγονται και συναποφασίζουν με τις λεγόμενες νεοφιλελεύθερες, αφού από κοινού εφαρμόζουν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική.

Μόνο ανατροπή αυτής της πολιτικής σε κάθε χώρα μπορεί να δώσει διέξοδο σε όφελος των λαών, να οδηγήσει στην ΕΕ των λαών του σοσιαλισμού. Κάθε προσανατολισμός σε άλλη κατεύθυνση, (π.χ. ΕΕ με κοινωνικό πρόσωπο, όπως προβάλλει ο ΣΥΝ, μιλώντας υπέρ της ΕΕ αλλά ενάντια στις συνέπειες από την πολιτική της και προτείνοντας μια πολιτική αναδιανομής εισοδημάτων και περισσότερο κοινωνικό κράτος, δηλαδή μια ένωση ιμπεριαλιστών που εφαρμόζει φιλολαϊκή πολιτική, αν είναι δυνατόν!), αν δεν εκφράζει ουτοπική αντίληψη, είναι σκόπιμος αποπροσανατολισμός του λαϊκού κινήματος για την υποταγή των λαϊκών μαζών στη στυγνή εκμετάλλευση. Στην Ελλάδα, η ανάπτυξη της ταξικής πάλης από ένα κοινωνικοπολιτικό μέτωπο πάλης που θα παλεύει για ρήξεις με την πολιτική του κεφαλαίου, την εξουσία του στην Ελλάδα και θα συνδέει το ζήτημα της ρήξης και αποδέσμευσης από την ΕΕ με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας, σε συνδυασμό με την κοινή πάλη των λαών των χωρών της ΕΕ, είναι μονόδρομος για τα λαϊκά συμφέροντα.

Μόνο έτσι μπορεί να αρχίσει να σχηματίζεται ο πόλος της συνεργασίας χωρών και κυβερνήσεων που, αποδεσμευμένες από την ΕΕ, θα χτίσουν μια εντελώς διαφορετική συνεργασία σε μορφή και περιεχόμενο προς όφελος των λαών.

Δίχως δεσμεύσεις και περιορισμούς θα αναπτυχθούν στην Ελλάδα όλοι οι τομείς που έχουμε δυνατότητες και πλεονεκτήματα. Θα αυξηθεί η απασχόληση, θα κατακτήσουμε αυτάρκεια εκεί που μπορούμε. Θα συνεργαζόμαστε με ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και με άλλες, αραβικές, βαλκανικές, εκεί που μπορούμε και συμφέρει όλους. Θα απαλλαγούμε από τις στρατιωτικές και άλλες δεσμευτικές ιμπεριαλιστικές συμφωνίες, θα αποκτήσουμε νέους συμμάχους, νέους φίλους και συνεργάτες.

Η ευρωσυμμετοχή δεν είναι οριστική και μόνιμη. Οσα κόμματα υποστήριξαν ότι η ΕΕ μπορεί να εξελιχθεί σε «Ευρώπη των εργαζομένων», αποδείχτηκε ότι σκόρπιζαν αυταπάτες. Και τελικά στήριξαν και στηρίζουν το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο.

Ακριβώς για όλα τα παραπάνω η ενίσχυση του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές αποτελεί ένα μεγάλο βήμα για τη λαϊκή προοπτική.