Κυριακή 2 Μάη 2004
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 9
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ Ο ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ
Ο ΣΥΝ για την καπιταλιστική ενοποίηση

Στο προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε στη στρατηγική του ΣΥΝ, αποδεικνύοντας ότι η αντινεοφιλελεύθερη διαχείριση που προτείνει ως φιλολαϊκή διέξοδο, η οποία καθορίζει και τη δράση του στα διάφορα μέτωπα, τους στόχους - αιτήματα που προβάλλει ως λύσεις σε λαϊκά προβλήματα δεν είναι τίποτα διαφορετικό από μια μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού και μάλιστα ουτοπική. Γιατί, η πολιτική αναδιανομής του πλούτου που προβάλλει ως στρατηγική σημαίνει υποχρέωση του κεφαλαίου να παραχωρεί μέρος των κερδών του στα λαϊκά στρώματα, γεγονός που δυσκολεύει την αναπαραγωγή του και τη συσσώρευσή του, δηλαδή αντιβαίνει τους νόμους του καπιταλισμού και, από την άλλη, υποσκάπτει την «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας, την οποία όμως προβάλλει ο ΣΥΝ ως πανάκεια για την οικονομική ανάπτυξη. Την οποία, επίσης, αντιμετωπίζει υπερταξικά, αφού μέσα από την καπιταλιστική ανάπτυξη θεωρεί ότι μπορεί να παράγεται περισσότερος πλούτος και απ' αυτόν θα παραχωρεί ένα μέρος το κεφάλαιο για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων. Ο ΣΥΝ έχει την ιδεοληψία ότι κάθε κυβέρνηση μπορεί να διαχειριστεί τον καπιταλισμό με όποια πολιτική θέλει και όχι μ' αυτή που εξυπηρετεί τη συγκεκριμένη φάση εξέλιξής του, με βάση τους αντικειμενικούς του νόμους. Η «νεοφιλελεύθερη διαχείριση» σε αυτή τη φάση ήταν επιβεβλημένη για τις ανάγκες αναπαραγωγής του κεφαλαίου, για τη συσσώρευση. Πάνω απ' όλα, αυτή η διέξοδος που προβάλλει ο ΣΥΝ δε σημαίνει κατάργηση των σχέσεων εκμετάλλευσης και δεν οδηγεί σ' αυτήν. Αλλά αυτή η πολιτική που προτείνει για αλλαγή της μορφής διαχείρισης είναι που καθορίζει και την πολιτική της ενότητας της Αριστεράς και της επιδίωξης για τη μεγάλη Αριστερά, δηλαδή της σύμπραξης με το ΠΑΣΟΚ. Αυτή η πολιτική της αναδιανομής και της αντινεοφιλελεύθερης διαχείρισης, όπως έχουμε ήδη αποδείξει στα δυο προηγούμενα άρθρα, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την πολιτική του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, αλλά και την ταχτική των συσπειρώσεων στα μέτωπα πάλης πάνω σε στόχους που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το μεγάλο κεφάλαιο. Αναλυτικά γι' αυτό, ως προς τον ΣΥΝ, μιλήσαμε επίσης στο προηγούμενο άρθρο.

Πού εδράζεται όμως η πολιτική της αντινεοφιλελεύθερης διαχείρισης; Στο προγραμματικό συνέδριο του ΣΥΝ, αυτό διατυπώνεται με μεγάλη σαφήνεια. «Η Αριστερά της εποχής μας, έκφραση της οποίας στη χώρα μας συνιστά ο ΣΥΝ, είναι η Αριστερά που μάχεται το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα, στο εθνικό, στο περιφερειακό και στο παγκόσμιο, αλλά και στο κοινωνικό, το οικονομικό, το πολιτικό και το ιδεολογικό, είναι η Αριστερά που αναδεικνύει η ίδια αυτή η διαδικασία παγκοσμιοποίησης ως το αντίπαλο δικό της δέος».

Βεβαίως, ο ΣΥΝ δε μιλά για ιμπεριαλισμό και μονοπώλια. Αυτά για τον ΣΥΝ είναι ανύπαρκτα. Επομένως, η «Αριστερά» του ΣΥΝ δεν είναι αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δύναμη, δεν έχει στόχο τη σύγκρουση και ρήξη με την πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων του ιμπεριαλισμού, δεν έχει στρατηγική την ανατροπή του καπιταλισμού, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Εχει, λοιπόν, σημασία, ιδιαίτερα τώρα μπροστά στις ευρωεκλογές, να δούμε στη βάση αυτής της εκτίμησης του ΣΥΝ και τη θέση του για την καπιταλιστική ενοποίηση και την ΕΕ, στην οποία εκδηλώνεται ανάγλυφα ο οπορτουνισμός του.

Στο προγραμματικό συνέδριο, ο ΣΥΝ διατυπώνει την εξής θέση: «Η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει αποδεχτεί τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, γιατί θεωρεί πως αυτή ευνοεί τους δικούς της στόχους». Επομένως, έχει στρατηγική πλήρους στήριξης της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης. Συμβάλλει στη συγκάλυψη του ταξικού χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της αντιλαϊκής εσωτερικής φύσης της, σπέρνοντας αυταπάτες για δυνατότητα μεταστροφής της σε φιλολαϊκή κατεύθυνση με αλλαγή της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης. Αυτή η στρατηγική θεωρεί αναγκαιότητα την προώθηση της καπιταλιστικής ενοποίησης ως την πολιτική ένωση. Γι' αυτό, στο προγραμματικό του συνέδριο διατυπώνει τη θέση για «μια πολιτικά ενωμένη Ευρώπη με ισχυρό κοινό νόμισμα, κοινή εξωτερική πολιτική, αυτόνομη, δηλαδή εκτός NATO, αμυντική δομή και δυνατότητα αποτελεσματικής παρέμβασης όπου χρειαστεί στον κόσμο».

Δηλαδή, μια ΕΕ που θα δρα στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει δυνατότητα παρέμβασης, όπου χρειαστεί στον κόσμο, όταν κυριαρχούν ο ιμπεριαλισμός, οι αντιθέσεις και οι πόλεμοι; Υπεράσπιση, λοιπόν, του ευρωενωσιακού καπιταλισμού. Αυτή η στρατηγική θέση σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ενωση αντικειμενικά ακυρώνει τη δυνατότητα, το συμφέρον και καθήκον των λαών να αγωνίζονται στο εθνικό πεδίο και να αξιοποιούν τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται σε κάθε χώρα, λόγω του νόμου της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης, για ανάπτυξη της ταξικής πάλης, με στόχο την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Αλλά ο ΣΥΝ το προχωράει παραπέρα. Επιδιώκει, μάλιστα, την προώθηση αυτής της προοπτικής να αναλάβει το λαϊκό κίνημα! «Είναι βέβαιο πως αν δεν υπάρξει καθοριστική λαϊκή συνεισφορά στην υπόθεση αυτής της ολοκλήρωσης, η έκβασή της θα παραμείνει πλήρως δέσμια των μεγάλων συμφερόντων». Κι ενώ κάνει αυτήν την εκτίμηση, δε θέτει στόχο την αποδυνάμωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά την ενίσχυσή της. Επομένως, η στρατηγική του ΣΥΝ σημαίνει υποταγή του λαϊκού κινήματος στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση.

Ακόμη, διατυπώνουν τη θέση ότι η «κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και των καθεστώτων του "υπαρκτού σοσιαλισμού" βρήκε την Ευρώπη ουσιαστικά απροετοίμαστη. Ενα νέο έδαφος ανοιγόταν ξαφνικά στα ανατολικά της με πλήθος "ευκαιριών" για οικονομική επέκταση και πολιτική επιρροή, ενώ οι διαδικασίες της δικής της πολιτικής ενοποίησης δεν είχαν προχωρήσει μέχρι του σημείου που θα της επέτρεπαν να αντιμετωπίσει τις "ευκαιρίες" αυτές με ενιαίο τρόπο». Αλλη μια θέση, που αποκαλύπτει ότι ο ΣΥΝ ενδιαφέρεται για την ενίσχυση του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου. Γι' αυτό και ψήφισε υπέρ της διεύρυνσης της ΕΕ μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο ΣΥΝ, μετά τη λήξη των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, συμφώνησε απόλυτα με την επιβολή του διαβόητου «Συμφώνου Σταθερότητας για τη ΝΑ Ευρώπη», δηλαδή της υποταγής των Βαλκανίων στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων.

Η θέση για πολιτική και στρατιωτική ενοποίηση της ΕΕ αποδεικνύει ότι ο ΣΥΝ είναι φανατικός οπαδός του αστικού κοσμοπολιτισμού. Και ζητά μια πιο ανεκτική κοινωνική πολιτική για το λαό, η οποία αντικειμενικά βρίσκεται μακριά από την κάλυψη όλων των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, γενικότερα των λαϊκών στρωμάτων, και που θα μπορεί να εφαρμοστεί με την αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων σε όφελος του ΣΥΝ μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα. Και θεωρεί, επίσης, ότι αυτό το περισσότερο κοινωνικό κράτος είναι υπόθεση των αστικών κυβερνήσεων πανευρωπαϊκά.

Γι' αυτό και στο προγραμματικό του συνέδριο διατυπώνει την άποψη ότι το δίλημμα που υποτίθεται πως αντιμετωπίζουν «οι κυβερνήσεις και οι συνασπισμοί εξουσίας των χωρών της Ευρώπης είναι αν απαρνηθούν το κοινωνικό και πολιτικό πρόσωπο που διαμόρφωσαν μέσα σε μια μακρά πορεία οι αγώνες των ευρωπαϊκών λαών ή αποφασίσουν να το υπερασπιστούν. Πρέπει, όμως, να γίνει σαφές πως η εν λόγω υπεράσπιση περνάει υποχρεωτικά μέσα από την αμφισβήτηση της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ όσο και μέσα από την ανατροπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμόζεται εδώ και πολλές δεκαετίες στον ευρωπαϊκό χώρο».

Αυτά λέγονται τη στιγμή που οι λαϊκές δυνάμεις αντιμετωπίζουν τον καταιγισμό των αντιλαϊκών μέτρων που προωθούν οι κυβερνήσεις, φιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές, χωρίς κανένα απολύτως δίλημμα. Ο ΣΥΝ υπερασπίζεται και εξωραΐζει τον καπιταλισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενάντια σ' αυτόν των ΗΠΑ. Εμφανίζεται οπαδός ενός τύπου κεϋνσιανής διαχείρισης, την προβάλλει ως διέξοδο έναντι του νεοφιλελευθερισμού, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, στηρίζοντας την ουτοπική του άποψη ότι υπάρχει και η πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού με κοινωνικό πρόσωπο, γι' αυτό προβάλλει τη θέση ότι η Αριστερά, που οραματίζεται και διαμορφώνει ο ΣΥΝ, μπορεί να διαχειριστεί τον καπιταλισμό έτσι που να τεθεί «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη».

Και αντιπαραθέτει μια σειρά προτάσεις νεοκεϋνσιανής διαχείρισης σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης, που πολύ απέχουν και από τη μεταπολεμική σοσιαλδημοκρατική διαχείριση, σε επίπεδο κρατών - μελών, ενσωματώνοντας βασικές πλευρές της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης (π.χ. ιδιωτικοποιήσεις, αναδιαρθρώσεις εργασιακών σχέσεων, συνύπαρξη δημόσιου -ιδιωτικού τομέα στην «κοινωνική πολιτική», δηλαδή εμπορευματοποίησή του). Γι' αυτό και στήριξε τον «κοινωνικό διάλογο», μιλά για «υγιή ανταγωνισμό», λες κι ο ανταγωνισμός μπορεί να είναι τέτοιος και πάνω απ' όλα να ωφελήσει τους εργαζόμενους, στηρίζει την ΚΑΠ.

Να πώς διατυπώνει στο προγραμματικό του συνέδριο συνοπτικά τη στρατηγική του στην ΕΕ. «Στο οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, η Ευρωπαϊκή Αριστερά οφείλει να αγωνιστεί άμεσα για το συνολικό αναπροσανατολισμό των ασκούμενων πολιτικών, με στόχους την προώθηση της οικολογικά δεσμευμένης ανάπτυξης, την αύξηση της μόνιμης και σταθερής απασχόλησης, την εξάλειψη της φτώχειας, την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού και τη μείωση των εισοδηματικών ανισοτήτων».

(Συνεχίζεται)


Σ.Λ.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Κροκοδείλια δάκρυα, λίπασμα για διεργασίες(2017-11-24 00:00:00.0)
Μην τυχόν και αμφισβητηθεί η ΕΕ...(2008-06-24 00:00:00.0)
Σε ρόλο «αριστερού εμποδίου» για την προοπτική(2004-06-11 00:00:00.0)
Η ...αλλαγή της ΕΕ(2004-04-30 00:00:00.0)
ΑΤΙΤΛΟ(2003-11-19 00:00:00.0)
Ο «σοσιαλισμός» του ΣΥΝ(2003-10-22 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ