Απαντώντας στα περί «σύγκλισης» και «ανταγωνιστικότητας», η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε πως αποτελούν το διπλό όραμα τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, «αλλά και οι δύο όροι εκφράζουν πλήρως μια βάρβαρη ταξική πολιτική, που οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις, αλλά και την περιφερειακή ανισότητα, την ανισόμετρη ανάπτυξη ανάμεσα στις χώρες - μέλη της ΕΕ. Σ' αυτή τη λογική κινείται και ο ΣΥΝ, ακυρώνοντας την αποτελεσματικότητα και την ουσία της κριτικής που ασκεί στο δικομματισμό».

«Η κριτική στην κυβέρνηση - συνέχισε - με άξονα τη σύγκλιση και την ανταγωνιστικότητα και τους όρους σύγκλισης είναι άσφαιρη και επικίνδυνη, γιατί δεν αποκαλύπτονται και δεν καταδικάζονται οι ταξικοί στόχοι αυτής της πολιτικής.

Είναι δυνατό να γίνεται λόγος για σύγκλιση ως κοινό συμφέρον όλων, όταν ζούμε σε μια ταξική κοινωνία, σε μια ταξική Ευρώπη; Η πολιτική της λεγόμενης σύγκλισης όχι μόνο δεν καταργεί την ταξική ανισότητα, αντίθετα τη διευρύνει και τη βαθαίνει.

Σύγκλιση στις μεθόδους εκμετάλλευσης μπορεί να επιτευχθεί, σύγκλιση στη φτώχεια, σύγκλιση στην πολιτική της λιτότητας ναι, κατάργηση όμως της ταξικής ανισότητας όχι.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία χρόνια σε όλη την Ευρώπη, σε μια χώρα νωρίτερα, σε άλλη αργότερα, έχουμε ευθυγράμμιση μέτρων, όπως άνοδος του ορίου συνταξιοδότησης, επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, αύξηση της μερικής απασχόλησης, ανατιμήσεις, χρεοκοπίες μικρομεσαίων επιχειρήσεων, μείωση του αγροτικού δυναμικού, συγκέντρωση σε όλο και λιγότερα χέρια των μέσων παραγωγής, αλλά και στο εμπόριο.

Τα πάντα για να αναπτυχθεί η ιδιωτική οικονομία, όπως είπε και ο κ. Σημίτης, γεγονός που δεν το αμφισβητεί η ΝΔ. Απλώς θεωρεί τον εαυτό της καλύτερο διαχειριστή.

Το τι σημαίνει σύγκλιση φαίνεται ακόμα από το γεγονός ότι αυτή πάει ζευγάρι με την ανταγωνιστικότητα. Δύο όροι που η μια υπονοεί, παραπλανητικά βέβαια, την εξίσωση και η άλλη τον ανταγωνισμό.

Ανταγωνισμός, δηλαδή, για να έρθει η σύγκλιση, σύγκλιση που έχει ως προϋπόθεση το κυνήγι της ανταγωνιστικότητας».

Εξάλλου για το τι σημαίνει ανταγωνισμός, έτσι όπως τον ζούμε καθημερινά, η Αλέκα Παπαρήγα προσδιόρισε: «Σημαίνει οξύτατη διαπάλη ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους για την πρωτοκαθεδρία στην αγορά, στον κλάδο, σε εθνικό και πανευρωπαϊκό, σε διεθνές επίπεδο. Ανταγωνισμός σημαίνει ενδοεπιχειρηματικός πόλεμος, πόλεμος ανάμεσα στο εθνικό κεφάλαιο της κάθε χώρας, ώστε αυτό να αποκτήσει τα ερείσματα ελέγχου, την οικονομική και πολιτική πρωτοκαθεδρία.

Ανταγωνισμός σημαίνει ότι θα υπάρχουν ηττημένοι και κερδισμένοι, νικητές και χρεοκοπημένοι.

Αυτό που ενώνει τους ανταγωνιστές καπιταλιστές είναι ότι στηρίζονται στους ίδιους όρους και προϋποθέσεις για να επιτύχουν, στην ιδιοκτησία των βασικών μέσων παραγωγής, των πηγών πλούτου, στην ταξική εκμετάλλευση, στην καταπίεση, στο ξεζούμισμα, στην αρπαγή κατακτήσεων, στην περιοριστική πολιτική».