Την κατάρτιση "σύντομων προγραμμάτων σύγκλισης" - τα οποία εννοείται θα περιλαμβάνουν νέες δέσμες αντιλαϊκών μέτρων λιτότητας - συνιστά το Ιδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), το οποίο χρηματοδοτείται από τους βιομηχάνους (ΣΕΒ) και άλλους φορείς μεγαλοεπιχειρηματιών. Αυτό είναι το στίγμα της έκθεσης με τις "θέσεις του ΙΟΒΕ για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας", που δόθηκαν χτες στη δημοσιότητα, σε ειδικό φυλλάδιο του Ιδρύματος. Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του ΙΟΒΕ, "οι θέσεις αυτές, έγιναν αντικείμενο διαλόγου σε συνάντηση που πραγματοποιήθηκε την 1η Οκτώβρη 1997 με τη συμμετοχή εκπροσώπων πολιτικών κομμάτων, επιχειρηματιών και πανεπιστημιακών καθηγητών".

Η συζήτηση - που έγινε πάνω στις θέσεις του ΙΟΒΕ για την ανάπτυξη - επικεντρώθηκε σε 3 σημεία. Στα θέματα ανάπτυξης, απασχόλησης - ανταγωνιστικότητας και στα προβλήματα παιδείας. Οπως αναφέρεται στο δελτίο Τύπου με τη συνόψιση των συμπερασμάτων από τη συζήτηση των θέσεων του ΙΟΒΕ,"και στα 3 αυτά θέματα, παρά τις διαφορετικές αποχρώσεις αντιλήψεων που εκφράστηκαν, διαπιστώθηκε ευρεία σύγκλιση απόψεων". Πάντως, δε διευκρινίζεται αν - στην κλειστή συνεδρίαση που συζητήθηκαν οι θέσεις του ΙΟΒΕ για την ανάπτυξη - μετείχαν εκπρόσωποι από όλα τα πολιτικά κόμματα ή μόνο από εκείνα που θεωρούν "μονόδρομο" τις αντιλαϊκές πολιτικές της Συνθήκης του Μάαστριχτ.

Το ΙΟΒΕ, θεωρεί αναγκαίο κακό την κατάρτιση και νέων προγραμμάτων λιτότητας με το επιχείρημα ότι, τα "σύντομα προγράμματα σύγκλισης" θα βοηθήσουν τους "βραδυπορούντες" - μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα - να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα προσαρμογής στην εκπλήρωση των στόχων του Μάαστριχτ. Κατά τους συντάκτες της έκθεσης του ΙΟΒΕ, τα "σύντομα προγράμματα σύγκλισης", θα πρέπει να περιλαμβάνουν νέα αντιλαϊκά μέτρα, σε όλους τους τομείς της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου. Καλείται δηλαδή η κυβέρνηση να θέσει σε εφαρμογή νέα προγράμματα "σύγκλισης" με μέτρα και πολιτικές, που θα...

"θέτουν σε κίνηση μια διαδικασία μετάβασης από:

• το δημόσιο στο ιδιωτικό
• την προστασία στον ανταγωνισμό
• τη συλλογική αδράνεια στην ατομική πρωτοβουλία
• τη σπατάλη στην αποτελεσματικότητα
• τους κλειστούς τομείς στην ανοιχτή οικονομία".

Στα πλαίσια λοιπόν της ενορχηστρωμένης εκστρατείας και συστηματικής "πλύσης εγκεφάλου", που γίνεται από όλους εκείνους που προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι πρέπει να υποστούν και νέες θυσίες για να έρθουν καλύτερες μέρες (εκθέσεις της ΕΕ, του ΟΟΣΑ, της επιτροπής Σπράου και όλων εκείνων που έχουν ταχθεί να προσφέρουν τις υπηρεσίες στο μεγάλο κεφάλαιο), οι συντάκτες των θέσεων του ΙΟΒΕ για την ανάπτυξη, προτείνουν - αξιώνουν την εφαρμογή μέτρων και πολιτικών, που θα ενισχύουν την "ανταγωνιστικότητα" των επιχειρήσεων. Στην ουσία οι βιομήχανοι και μεγαλοεπιχειρηματίες αξιώνουν, εκτός από τη διατήρηση των παχυλών προνομίων και επιχορηγήσεων που απολαμβάνουν σήμερα και τη μείωση του κόστους παραγωγής, με μέτρα και πολιτικές που θα μειώνουν τα έξοδα των επιχειρήσεων για μισθούς, κοινωνική ασφάλιση, τόκους δανείων, φόρους κλπ.Για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, υποστηρίζουν: "δεν αρκεί να λαμβάνονται μέτρα για την ενίσχυση των εξαγωγών, όταν ταυτόχρονα εφαρμόζονται και πολιτικές που έχουν μεγάλες επιδιώξεις και στόχους, αλλά σοβαρές παρενέργειες στην ανταγωνιστικότητα".

Και στις "παρενέργειες" που πλήττουν την ανταγωνιστικότητα, το ΙΟΒΕ επικαλείται μεταξύ άλλων το ισχύον θεσμικό πλαίσιο και κυβερνητικές αποφάσεις:

• για τους μισθούς, την κοινωνική ασφάλιση, τα επιτόκια, τη χρηματοδότηση και τις ισοτιμίες, που επηρεάζουν το κόστος παραγωγής.
• για τη λειτουργία της αγοράς εργασίας,που επίσης επηρεάζουν αρνητικά το κόστος παραγωγής. Στον τομέα αυτό, οι βιομήχανοι και άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες, υποστηρίζουν ότι "υπάρχουν ακαμψίες" στην αγορά εργασίας και αξιώνουν αλλαγή του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου, ώστε να μπορούν να προσλαμβάνουν και να απολύουν όσους και όποτε θέλουν, χωρίς αποζημιώσεις, χωρίς να υπάρχει κατώτατο μεροκάματο κλπ.
• για τις υποδομές και τις παρεχόμενες από το κράτος υπηρεσίες, οι οποίες επίσης θεωρούν ότι δε συμβάλλουν στη μείωση του κόστους παραγωγής.

Ιδιαίτερη αναφορά, γίνεται εξάλλου για τα μέτρα και τις πολιτικές που πρέπει να προωθηθούν για την επιβολή του "λιγότερου κράτους" με:

• "Εκτεταμένες αποκρατικοποιήσεις". Δηλαδή, την πώληση μέρους ή του συνόλου κρατικών επιχειρήσεων και υπηρεσιών, τη γενίκευση της ανταποδοτικότητας στα παρεχόμενα από το κράτος αγαθά και υπηρεσίες.
• Τη διεύρυνση της συνεργασίας δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στο χώρο παροχής κοινωνικών υπηρεσιών.
• Τη γενική αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού συστήματος με την αναμόρφωση των δημόσιων προγραμμάτων συνταξιοδότησης και την ευρύτερη χρήση προαιρετικής πρόσθετης ασφάλισης με προγράμματα συνταξιοδότησης κεφαλαιοποιητικού χαρακτήρα.
• Ενίσχυση του "ανταγωνιστικού χαρακτήρα" του φορολογικού συστήματος, που σημαίνει ότι η αύξηση των φορολογικών εσόδων θα πρέπει να προέλθει από οπουδήποτε αλλού, εκτός από τις επιχειρήσεις.