Ποιητικές σελίδες θα είναι οι σημερινές. Παρηγοριά... σε εμάς που μείναμε να φυλάμε τις... πύλες της πόλης, τώρα που ο θερμότερος μήνας του χρόνου μάς τυραννά και τίποτε δεν μπορεί πια να μας δροσίσει. Ενας στίχος, ίσως;

«Το τραγούδι του Φαύνου» είναι το νέο ποίημα του Γιώργου Κακουλίδη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Εξάντας» και είναι αφιερωμένο στη Λητώ:

«Μες στου μυαλού

τα κόκκινα άνθη

Περνάει τώρα

η δαμόκλειος σπάθη

και ο παράδεισος

λιώνει τα χιόνια

που μου στόλιζαν

καρδιά και πνευμόνια

η Καρωτίδα

έγινε αηδόνι

κι όπου λαλεί

κύμα σηκώνει»

Η «Γυάλινη γυναίκα» του Μιχάλη Γκανά (εκδόσεις Μελάνι): Είσαι γυναίκα γυάλινη/ και θα κοπώ μ' εσένα,/ Πορφύρα της αγάπης μας/ το ίδιο μου το αίμα/

Είσαι γυναίκα γυάλινη/ και τρέμω μη ραγίσεις,/ εσύ δεν ξέρεις τίποτε/ και δε θα μ' αγαπήσεις./

Είσαι γυναίκα γυάλινη/ και θρύψαλα με κάνεις/, εσύ δεν ξέρεις τίποτε/ εσύ θα με ξεκάνεις/ Είσαι γυναίκα γυάλινη/ το βράδυ ραγισμένη/ κι όλη τη νύχτα έναστρη και φωταγωγημένη

«Ο καλός σκαπανέας και η κοινή λογική» του Θάνου Φωσκαρίνη (από την ανθολογία: Η αλήθεια με ή χωρίς αντιβιοτικά» (εκδόσεις Εριφύλη).

«μου λένε δεν πρέπει να γράφω άλλο ποιήματα/ παράξενα και καταθλιπτικά πρέπει να αλλάξω/ αν δεν μπορώ να γράψω ευχάριστα/ να γνωριστώ με δημοσιογράφους κριτικούς/, να συνδεθώ με περιοδικά κι εφημερίδες/ με ραδιοφωνικούς σταθμούς γνωστούς τηλεανθρώπους/ κι αν τίποτε δε φτουρήσει/ τότε ν' αλλάξω/ ας δω τα πράγματα ρεαλιστικά/ να το γυρίσω στην πεζογραφία της εποχής/ που ναι της μόδας πάντα με κείμενα φλύαρα βίαια ερωτικά....

Ομως αδύνατο να αλλάξω πια/ το νιώθω/ ξέρω το βλέπω, η ποίηση δεν υποχωρεί δε συμβιβάζεται/ τη χτυπούν από παντού την καταδιώκουνε/ φοβούνται την ιδέα της τ' αυστηρά της μέτρα/ τη δύναμη εκλογής των λίγων των αρίστων εν ζωή που αθόρυβα κοπιάζουν/

γιατί Ποίηση σημαίνει πάντα Ελευθερία όμως Ελευθερία δε σημαίνει απαραιτήτως Ποίηση».

Από τη νέα ποιητική συλλογή του Αρη Γαρδένια: «Ριμο-τομία», διαβάζουμε έναν μικρό ύμνο στον έρωτα: «Οτι σ' αγαπώ/ σάρκας, ψυχής χημεία,/ ότι σ' αγαπώ/ σάρκας, ψυχής λατρείας,/ Οτι σ' αγαπώ/ εσύ εγώ, εγώ εσύ /αλληλουχία, θάλασσας - κρημνών, ήλιου σελήνης/ συμφωνία,/ ότι σ' αγαπώ αγάπης ανθοί, κρινάκια, στεφάνι/ αστέρια, φέγγας, ία, ότι σ' αγαπώ/ χελιδόνια, τρυγόνια,/ προσκυνώ σε φύση γυναικεία!/ ότι σ' αγαπώ πεταλουδίτσα, μελισσάκι, / γυναίκα, μάνα, κόρη Παναγιά».

Η Στέλλα Αρκάδη στην «Νίκη της Σαμοθράκης» (εκδόσεις Π. Καραμίτσα), γράφει: «Να μου κρύβεις το τραυματισμένο κορμί σου/ προσπαθώντας να το ισιώσεις/ Κρυώνεις και τεντώνεσαι, προτάσεις το άτρωτο/ μανιφέστο της ερημίας σου./ Το χαμόγελό σου ενδημεί εκεί/ όπου οι άλλοι πανικόβλητοι εγκαταλείπουν./ Από όπου πέρασες ο τόπος απόκτησε τη γεωγραφία σου/ Ηρθα στο πηγάδι όπου έσερνες νερό να πιεις/ να με δεχτείς: κάθε μέρα θα σου λέω/ μια ιστορία με ήρωες ικανούς κατοικήσουν στον τόπο σου».