...Τάνια,

έχω τη φωτογραφία σου απέναντί μου στη φυλακή της Προύσας.

Στη φυλακή της Προύσας.

Μάλλον δε θα έχεις ούτε καν ακουστά την Προύσα.

Η Προύσα μου είναι μαλακιά και πράσινη.

Εχω τη φωτογραφία σου απέναντί μου στη φυλακή της Προύσας

Δεν είναι πλέον 1941 -

Είναι 1945.

Δε μάχονται πλέον στις πύλες της Μόσχας,

αλλά στις πύλες του Βερολίνου μάχονται οι δικοί σου,

οι δικοί μου,

όλοι οι τίμιοι της Γης.

Τάνια,

αγαπάω την πατρίδα μου

όσο κι εσύ αγαπούσες τη δική σου.

Εσένα σε κρέμασαν επειδή την αγαπάς

εγώ είμαι στη φυλακή επειδή την αγαπώ.

Ομως εγώ ζω,

ενώ εσύ έχεις πεθάνει.

Εσύ λείπεις εδώ και πολύ καιρό.

Πόσα χρόνια έζησες;

Μόνο δεκαοχτώ.

Ούτε που πρόλαβες να χορτάσεις τη ζεστασιά του ήλιου.

Τάνια,

εσύ είσαι η παρτιζάνα που κρεμάστηκες

κι εγώ ο ποιητής που φυλακίστηκε.

Εσύ κόρη μου, εσύ συντρόφισσά μου.

Μπροστά στην εικόνα σου το κεφάλι μου υποκλίνεται...