Μάλλον, βιάζονται όσοι εκτιμούν, ότι οι τελευταίες αλλαγές προσώπων στο ΠΑΣΟΚ και, ιδιαίτερα, η αποπομπή των Κ. Λαλιώτη, επισφραγίζουν μια πορεία «μετάλλαξης» του ΠΑΣΟΚ σ' ένα κεντρώο πλέον κόμμα, που αποχωρίζεται οριστικά και τελεσίδικα τα παραδοσιακά του συνθήματα και τακτικές.

Δε διαφωνούμε, βέβαια, ότι οι αλλαγές των προσώπων σηματοδοτούν μια επιτάχυνση των αντιλαϊκών πολιτικών της κυβέρνησης και της παραπέρα προσαρμογής του ΠΑΣΟΚ στα δεδομένα της ιμπεριαλιστικής «νέας τάξης πραγμάτων» και των «αντιτρομοκρατικών πολέμων». Η πορεία αυτή, όμως, ήταν έτσι κι αλλιώς δεδομένη, βρισκόταν σε εξέλιξη και μάλλον δίκαια παραπονέθηκε ο Κ. Λαλιώτης σημειώνοντας, πως ούτε αυτός, ούτε οποιοσδήποτε άλλος της «ιστορικής ηγεσίας», είχαν αντιρρήσεις και έφερναν εμπόδια σε μια τέτοια «ανανέωση». Αλλωστε, το ΠΑΣΟΚ έχει από αρκετά χρόνια τώρα μετατραπεί σ' ένα κόμμα, που εφαρμόζει συντηρητική και αντιλαϊκή πολιτική, διαχειρίζεται με αξιοσημείωτη συνέπεια και επιτυχία τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, ενώ οι όποιες, πολύ παλιότερες, αντιΝΑΤΟικές και άλλες, παρόμοιες αναφορές του, έχουν πάει στον κάλαθο των αχρήστων από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου ακόμη.

Δε θεωρούμε, επίσης, ότι οι όποιες υπαρκτές διάφορες, μεταξύ Σημίτη και Λαλιώτη, στις μεθόδους και μορφές εγκλωβισμού και χειραγώγησης των εργαζομένων, αποτέλεσαν την καθοριστική αιτία των τελευταίων εξελίξεων.