Πλήθος νέα ελληνικά πεζογραφικά βιβλία κυκλοφορούν ετησίως. Μεταξύ τους, πολλά δόκιμων συγγραφέων. Σε ελάχιστα, όμως, μπορεί ο αναγνώστης να βρει κάτι από τον εαυτό του. Ενα βίωμα, μια μνήμη του, μια παρόμοια ιστορία που άκουσε, αισθήσεις και συναισθήματά του, σκέψεις που κάποτε έκανε, αγωνίες και πόθους του, λόγια του ειπωμένα ή ανείπωτα. Ελάχιστα βιβλία έχουν τη χάρη να κάνουν τον -ασφυκτιώντα από το πολύμορφο άγος της σύγχρονης κοινωνίας- αναγνώστη να ξανακατακτήσει την «τέχνη» της ανάγνωσης. Να απολαύσει την ψυχοδιανοητική «τελετουργία» της ανάγνωσης και να θεωρήσει ότι ο χρόνος που διέθεσε γι' αυτήν είναι δικός του κερδισμένος χρόνος. Να ξανανιώσει βαθιά μέσα του το βαθύτερο νόημα, τις αξίες, τους πόνους, αλλά και τις ομορφιές της ζωής. Να ξαναμάθει όλο το εύρος της έννοιας Ανθρωπος. Να ξαναονειρευτεί μιαν άλλη κοινωνία. Αν και είναι το πρώτο της πεζογραφικό, αυτή τη χάρη έχει -και απνευστί διαβάζεται- το βιβλίο της Μαριάνθης Αλειφεροπούλου -Χαλβατζή «Μάνααα...» («Σύγχρονη Εποχή»).

Διαβάζοντας, η υποφαινομένη, χωρίς ξεφυλλίσματα περιέργειας, το πρώτο συγκλονιστικό, παραστατικό και με την πηγαία πατρογονική λαλιά της Λακωνίας, αφήγημα, την «Πικροδάφνη», με ηρωίδα μια πάμφτωχη, χήρα αγρότισσα, μάνα τριών μικρών παιδιών και παπαδιαμάντεια «φόνισσα» του πρωτότοκου «λοβού» παιδιού της, άθελά της ανακαλούσε εικόνες που συγκράτησε -σε ανύποπτο χρόνο- από την αγωνίστρια, γιατρό, σύζυγο, μητέρα Μ. Χαλβατζή. Από μια σεμνή και πλήρη γυναίκα, μια «μάνα» της ζωής. Η μορφή της, η προσωπική ζωή, η επιστημονική, πολιτική και κοινωνική δράση της, εξηγούν το πώς, από ποια ανάγκη και για ποιο σκοπό ανάβλυσε η συγγραφική της δύναμη.

Συστήνουμε στον αναγνώστη της στήλης να διαβάσει με τη σελιδοποιητική σειρά τους τα αφηγήματα. Να συνταραχτεί με τη βασανισμένη, τραγική μέχρι τέλους ζωή, με τη δίκαια αυτοδικία και με το λυτρωτικό θάνατο μιας άλλης άμοιρης αγρότισσας μάνας, της Φραγκούλαινας, στο «Αμπελάκι». Να συγκινηθεί και να εξυψωθεί με τα ηρωικά, «προμηθεϊκά» μεγέθη κομμουνιστών αγωνιστών σαν τη Λέγκω, τον άντρα της, τον σκοτωμένο αντάρτη πρωτότοκό γιο της και τον εκτελεσμένο από τα εμφυλιακά δικαστήρια μικρογιό της, στο αφήγημα «Εκτέλεση». Το τελευταίο αφήγημα, «Και εποίησα Ανθρωπο», ολότελα διαφορετικής γραφής από τα προηγούμενα, αυτοβιογραφικό και εξομολογητικό, κράμα επιστημοσύνης, κοινωνικών οραμάτων, στοχασμού, γυναικείας αισθαντικότητας, είναι εξαιρετικό ιδεολογικο-κοινωνικό «μάθημα». Ενας -υπεράνω των ορίων της λογοτεχνίας- «ύμνος» στη μητρότητα, στη ζωή, στον Ανθρωπο.