Αν και οι δύσκολες ετούτες μέρες που περνάμε δεν προσφέρονται για καλαμπούρια, θα αρχίσω το σημερινό μου σημείωμα με μια εύθυμη ιστοριούλα. Ενας χωρικός, από τον κατακαημένο κάμπο της Καρδίτσας, ας πούμε, κατέβηκε στην Αθήνα, να ιδεί τα παιδιά του. Εκανε μια βόλτα στο πάρκο της συνοικίας κι ύστερα έκατσε σε ένα παγκάκι, να ξεκουραστεί και να ανάψει ένα τσιγάρο. Είδε, όμως, ότι τα τσιγάρα του τελείωσαν, και σηκώθηκε να πάει στο διπλανό περίπτερο, να πάρει ένα πακέτο. Λεφτά δεν είχε μαζί του, αλλά αυτό δεν τον απασχολούσε. Στο χωριό, όποτε του τελείωναν τα τσιγάρα, πήγαινε στο περίπτερο, έπαιρνε ένα πακέτο, και έλεγε στον περιπτερά: «Γράψ' το»! Εκείνος, τι να κάνει, το έγραφε στο δεφτέρι του, μαζί με τα άλλα βερεσέδια, και περίμενε πότε θα πάρει ο πελάτης του καμιά δεκάρα, απ' το στάρι ή απ' το βαμβάκι που θα πουλούσε, για να πληρώσει και στον περιπτερά το χρέος του. Πηγαίνει, λοιπόν, στο περίπτερο, παίρνει ένα πακέτο «της αρεσκείας του», και λέει στον περιπτερά: «Γράψ' το»! «Α, μπάρμπα», του λέει ο περιπτεράς, «εδώ στην Αθήνα δε γράφουμε βερεσέδια». «Δεν τα γράφετε;», ρώτησε έκπληκτος ο χωρικός. «Μωρέ, μπράβο, θυμητικό που έχουν αυτοί οι Αθηναίοι...».

Θυμήθηκα, προχτές, αυτό το ανέκδοτο, βλέποντας στην τηλεόραση ότι βγήκαν πάλι στην επιφάνεια τα παλιά τεφτέρια, του μπακάλη, του μανάβη, ακόμα και του περιπτερά, με τα βερεσέδια του φτωχού κοσμάκη, που βγάζει πέρα «σπρώχνοντας», με χίλια ζόρια, τη βδομάδα και το μήνα. Η ανεργία, η ακρίβεια, τα μεροκάματα και οι συντάξεις της πείνας γεμίζουν πάλι στα τεφτέρια του βερεσέ, με τους «οφειλέτες» να «προσμένουν ίσως κάποιο θαύμα», που θα τους βγάλει από το αδιέξοδο. «Η κατάσταση έχει φτάσει το αμήν», έλεγε μπροστά στην κάμερα ένας απελπισμένος επαγγελματίας, που τα χρέη του έχουν φτάσει μέχρι το λαιμό και τον σφίγγουν σαν θηλιά. «Μου πήραν οι τράπεζες το σπίτι, το αυτοκίνητο, ένα οικοπεδάκι που είχα, όλα. Πήρα δάνειο 10 εκατομμύρια, να στήσω μια δουλίτσα, πλήρωσα, για τόκους και πανωτόκια, 30 εκατομμύρια, και μου ζητάνε άλλα 60. Το καλύτερο που έχω να κάνω τώρα, είναι να τραβήξω μια ...ωραία αυτοκτονία, και να γλιτώσω μια και καλή απ' όλα τα βάσανα.

Αλλά, «τις πταίει;», που θα έλεγε και ο αείμνηστος Τρικούπης, για όλη ετούτη τη συμφορά που βρήκε το φτωχό λαό, αλλά και ολόκληρη την πατρίδα μας; Ποιος ευθύνεται, «που φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού/ να χάσκει κάτω απ' τα πόδια μας απύθμενο/ το στόμα της αβύσσου;». Οι «φωστήρες» που μας κυβερνούν λένε ότι φταίνε οι ...δυσμενείς συγκυρίες και μας βεβαιώνουν πως η οικονομία μας είναι ισχυρή και πως, σύντομα, η κρίση θα ξεπεραστεί. Ομως, κανένας πια δεν τους πιστεύει. Ο ελληνικός λαός δε χρειάζεται να ψάξει για τον ντορό, αφού το λύκο τον βλέπει μπροστά του ολοζώντανο. Το καλύτερο που έχει να κάνει, δεν είναι μια «ωραία αυτοκτονία», αλλά να γεμίσει το ντουφέκι του με μπαρούτι και σφαιρίδια, και να το «μπουμπουνίσει» στο κεφάλι του αχόρταγου λύκου, για να απαλλαγεί μια για πάντα από την παρουσία και την απειλή του.