Οπως έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε και στις μεγάλες χολιγουντιανές παραγωγές, οι «καλοί» με κάποιο περίεργο τρόπο, πάντα, διασώζονται στο τέλος της ταινίας. Αν υποθέσουμε ότι το συγκεκριμένο θρίλερ προβάλλεται από τη σκοπιά των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, τότε το τέλος, μέχρι στιγμής, είναι το ιδανικότερο. Ολοι οι άνθρωποι - κλειδιά, που πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι ήταν έτοιμοι να «ανοίξουν» το στόμα τους υπό το βάρος των αλλεπάλληλων καταγγελτικών δημοσιευμάτων, εντελώς τυχαία απεβίωσαν.

Το μάταιο τούτο κόσμο εγκατέλειψε πρώτος ο ψυχίατρος Χένρι Μιρέι, το 1988, του οποίου ο θάνατος οφείλεται σε «φυσικά αίτια», όπως ανακοινώθηκε. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, απεβίωσε, μόλις την περασμένη άνοιξη, και ο Σίντνεϊ Γκότλιμπ, ο άνθρωπος που διηύθυνε, για περισσότερο από δύο δεκαετίες, το τμήμα Τεχνικών Υπηρεσιών. Τα αμερικανικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης επικέντρωσαν το ενδιαφέρον τους, αποτίοντας φόρο τιμής στον αποθανόντα, στα πειράματα LSD που ο Γκότλιμπ έκανε στον ίδιο τον εαυτό του. Και σε αυτήν την περίπτωση, οι πλέον ουσιώδεις πλευρές της δράσης του Γκότλιμπ αφέθηκαν στο απυρόβλητο και μάλιστα σε μια περίοδο, που η αμερικανική δικαιοσύνη είχε έρθει αντιμέτωπη με μια σειρά από δίκες, στις οποίες κατηγορούμενοι ήταν θύματα του ανθρώπου που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ίσως, ο πιο πετυχημένος δηλητηριαστής των ΗΠΑ. Πολλοί δημοσιογράφοι που κατάφεραν να μιλήσουν με τον πρώην υπεύθυνο όλων των πειραμάτων «ελέγχου σκέψης» εκτιμούν ότι ο Γκότλιμπ ήταν διατεθειμένος να προχωρήσει σε ανατριχιαστικές αποκαλύψεις για τα προγράμματα που διηύθυνε, καθώς εκτιμούσε ότι η CIA μεθόδευε την ενοχοποίησή του και τη μετατροπή σε «αποδιοπομπαίο τράγο». Εντούτοις, ως διά μαγείας, δεν πρόλαβε να πει τίποτε παραπάνω από τα, ήδη, γνωστά, εκ των οποίων, ίσως, το πιο κραυγαλέο είναι η, επί της ουσίας, δολοφονία του Φρανκ Ολσον, μέλους του Κέντρου Βιολογικών Οπλων του αμερικανικού στρατού, στο Φορτ Ντέτρικ.

Συγκεκριμένα, τον Νοέμβριο του 1953, ο Γκότλιμπ είχε χορηγήσει στον Ολσον, εν αγνοία του δεύτερου, μια μεγάλη δόση LSD μαζί με αλκοολούχο ποτό, προκειμένου να παρατηρήσει τις αντιδράσεις του, στο πλαίσιο των ανάλογων πειραμάτων που διεξάγονταν σε σωφρονιστικά καταστήματα και σε ψυχιατρεία της χώρας. Λίγη ώρα μετά τη χορήγηση, ο Ολσον εμφάνισε έντονα ψυχωτικά συμπτώματα και κατέληξε, μετά από λίγες ημέρες, να αυτοκτονήσει, πηδώντας από το δωμάτιό του στο ξενοδοχείο Χίλτον της Νέας Υόρκης. Η αστυνομία της Νέας Υόρκης που ερεύνησε, τότε, την υπόθεση ανακάλυψε μια σειρά στοιχείων που οδηγούσαν στον Γκότλιμπ, τα οποία, όμως, ουδέποτε κατέληξαν σε κάποια περαιτέρω έρευνα, ούτε και δόθηκαν στη δημοσιότητα. Σήμερα, τέσσερις δεκαετίες αργότερα, αποκαλύπτεται ότι, εκτός από τα στοιχεία που συνέδεαν τον Γκότλιμπ με την «αυτοκτονία» του Ολσον, η αστυνομική έρευνα είχε, τότε, φτάσει και σε στοιχεία που αποκάλυπταν την ύπαρξη «κέντρων», στα οποία η CIA είχε εγκαταστήσει ιερόδουλες και με το πρόσχημα των κοινωνικών εκδηλώσεων χορηγούσε σε αρκετούς υψηλά ιστάμενους αξιωματούχους που ήταν προσκεκλημένοι του Γκότλιμπ, LSD και άλλες ψυχοτρόπες ουσίες, προκειμένου να καταγράψει, μέσω κλειστού κυκλώματος παρακολούθησης, τις αντιδράσεις τους, αλλά και για να υλοποιήσει, «εκτός πειραματικών συνθηκών», το πρόγραμμα «ελέγχου σκέψης».

Εξίσου ανίδεοι ήταν και οι πελάτες της ψυχιατρικής κλινικής του, αρκετά γνωστού στους ψυχιατρικούς κύκλους, ψυχιάτρου Εουεν Κάμερον, ο οποίος συμμετείχε, μέσω των δυστυχών ασθενών του, στα πειράματα του Γκότλιμπ, που χρηματοδοτούνταν, τόσο από τη CIA, όσο και από το Ιδρυμα Ροκφέλερ. Ο Κάμερον χορηγούσε στους πελάτες του μεγάλες ποσότητες ψυχοτρόπων ουσιών και φαρμάκων, όπως είναι τα Thorazin, Nebutal και Seconal, σε συνδυασμό με ισχυρά ηλεκτροσόκ, αλλά ακόμα και με λοβοτομές. Το πρόγραμμά του το ονόμαζε «ψυχική καθοδήγηση» και υποστήριζε ότι «απαλλάσσει τους πελάτες του από την παλιά προβληματική τους προσωπικότητα», ενώ τους υπαγόρευε την καινούρια τους προσωπικότητα, υποχρεώνοντάς τους να παρακολουθούν επί 16ώρου βιντεοκασέτες με συγκεκριμένες συμπεριφορές.

Το όνομα του Γκότλιμπ και, κατ' επέκταση, ολόκληρη η CIA βρίσκεται πίσω και από τα πειράματα που διεξήγαγε ο ψυχίατρος Χάρις Ισμπέλ, στο Κέντρο Ερευνας Εξάρτησης του Λέξινγκτον, στο Κεντάκι, σε μαύρους τρόφιμους, οι οποίοι παρακολουθούσαν προγράμματα απεξάρτησης. Οπως προκύπτει, σήμερα, στους ανίδεους τοξικομανείς είχαν «δοκιμαστεί» περισσότεροι από 800 ναρκωτικοί συνδυασμοί. Ισως το πιο γνωστό πείραμα του Ισμπέλ είναι η χορήγηση επί 77 συνεχόμενες ημέρες τετραπλάσιας δόσης, «της κανονικής», LSD σε μαύρους τοξικομανείς, των οποίων η «αντοχή» προκάλεσε το θαυμασμό του πειραματιστή, ο οποίος κράτησε και σχετικές σημειώσεις στο ημερολόγιό του, που, σήμερα, έρχεται στη δημοσιότητα.

Τα πειραματικά προγράμματα του Γκότλιμπ βρίσκονταν σε άνθηση στις αρχές του 1960. Τα συμπεράσματα που εξήγαγε από τα πειράματα αυτά ο αξιωματούχος της CIA δε δίστασε να προσπαθήσει να τα χρησιμοποιήσει και σε στόχους επώνυμους εκτός των ΗΠΑ. Οι πιο γνωστές τέτοιες απόπειρες είναι σε βάρος του ηγέτη του Κονγκό, Πατρίς Λουμπούμπα, του οποίου η οδοντόβουρτσα έγινε προσπάθεια να αλλαχτεί με μία άλλη, που ήταν ποτισμένη με βιοτοξίνη, σε βάρος του Ιρακινού στρατηγού Κασίμ, του οποίου το μαντίλι έγινε προσπάθεια να αντικατασταθεί από ένα άλλο εμποτισμένο με τοξίνη που παράγεται κατά τη σήψη των τροφίμων, και, φυσικά, οι πολυάριθμες προσπάθειες δηλητηρίασης του Κουβανού ηγέτη Φιντέλ Κάστρο.