«Αναπάντεχη», για ορισμένους αιθεροβάμονες ευρωπαϊστές, η νέα άγρια κόντρα που ξέσπασε μεταξύ Σιράκ - Μπλερ, με αφορμή τη φιλοαμερικανική στάση που είχαν κρατήσει οι υπό ένταξη χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Πριν καν στεγνώσει το μελάνι των «15» ηγετών κάτω από το φιλοπόλεμο κείμενο και δοθεί το σύνθημα να αρχίσουν οι κωμικοί πανηγυρισμοί των «δικών μας» εκσυγχρονιστών για τη νέα «επιτυχία», το ευρωπαϊκό οικοδόμημα ταρακουνήθηκε από νέες δονήσεις, καθώς οι εσωτερικές αντιθέσεις ήρθαν ορμητικά στην επιφάνεια. Ποιο είναι το αντικείμενο του ευρω-εμφύλιου; Αφ' ενός να διασωθεί το οικοδόμημα από μια επαπειλούμενη και υποκινούμενη (από τις ΗΠΑ) κατάρρευση και ταυτόχρονα ποιος θα έχει το «πάνω χέρι» και προς τα πού θα κινείται...

Ο καυγάς Σιράκ - Μπλερ υποδηλώνει ότι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η διαμάχη μεταξύ «παλαιάς» και «νέας» Ευρώπης, κατά τον πρόσφατο αφορισμό του Ντ. Ράμσφελντ. Ο έλεγχος των «υπό διεύρυνση» χωρών δεν είναι παρά ένα επεισόδιο στον αέναο ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο για τη μοιρασιά των αγορών, τη συγκρότηση «συνασπισμού κρατών - δορυφόρων» και τελικά την παγκόσμια ηγεμονία. Ο γαλλογερμανικός άξονας επιδιώκει να χρησιμοποιήσει την ΕΕ σαν όχημα, για να αυξήσει την επιρροή του στις πλανητικές υποθέσεις, επιδίωξη η οποία έρχεται σε αντίθεση με τις ηγεμονικές βλέψεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που αντιδρά όπως μπορεί...

Το κείμενο που ψήφισαν οι «15» επιβεβαιώνει ότι η βαθιά διαιρεμένη ΕΕ μπορεί να επιτύχει την ενότητά της μόνο σε μια φιλοπόλεμη βάση και μόνο σαν ουραγός των ΗΠΑ. Αποδείχτηκε περίτρανα ότι δεν υπάρχει «αντίθεση αρχών» μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ όσον αφορά στη χρήση του πολέμου για την επίτευξη των ιμπεριαλιστικών σχεδίων τους. Θα «συρθεί», λοιπόν, η ΕΕ στη σφαγή κατά του ιρακινού λαού, αποκαλύπτοντας τη βαρβαρότητά της.