Μπορεί, να συνεχίζονται αμείωτες οι πολεμόχαρες ρητορικές του Αμερικανού Προέδρου. Μπορεί, ο πόλεμος κατά του Ιράκ να φαίνεται αναπόφευκτος. Ορισμένα, όμως, στοιχεία φανερώνουν, πως κάτι άρχισε να αναδεύεται στην αμερικανική κοινωνία, έστω κι αν ακόμα ψηφίζει ή συμμετέχει ελάχιστα στα κοινά.

Πρώτο στοιχείο είναι η μαζικότητα και η μαχητικότητα των αντιπολεμικών διαδηλώσεων. Σύμφωνα, με αμερικανικές εφημερίδες, οι τελευταίες κινητοποιήσεις συγκρίνονται μόνο με τις μεγάλες διαδηλώσεις της δεκαετίας του 1960, ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Δεύτερον, είναι το περιεχόμενο των διαδηλώσεων αυτών. Δε στρέφονται μόνον ενάντια στον πόλεμο, αλλά αμφισβητούν συνολικά την «αντιτρομοκρατική» πολιτική του Λευκού Οίκου και αποκαλύπτουν -όπως σημειώνουν αναλυτές μεγάλων αμερικανικών μέσων- μια πλευρά της κοινής γνώμης, η οποία, συνήθως, παραμένει καλά «κρυμμένη», εξαιτίας της κατάλληλης διατύπωσης των ερωτημάτων στις σχετικές σφυγμομετρήσεις. Τρίτον, σημειώνεται μια αγωνιστική κινητικότητα και συμμετοχή στις κινητοποιήσεις από κοινωνικά στρώματα, τα οποία δε συνηθίζουν να παίρνουν μέρος σε διαδηλώσεις.

Βέβαια, είναι γρήγορα να βγάλει κανείς σίγουρα και τελικά συμπεράσματα, αλλά τα παραπάνω δείχνουν μια γενικότερη αναταραχή μέσα στον αμερικανικό λαό και νεολαία. Μια ελπιδοφόρα τάση προς όφελος της συλλογικότητας και του αγωνιστικού προσανατολισμού.