Διαβάζουμε, λοιπόν, στο προχτεσινό ειδικό ένθετο της «Μεγάλης ιστορίας του 20ού αιώνα», το οποίο ασχολείται με τη Σοβιετική Ενωση και συγκεκριμένα με την «εξωτερική πολιτική 1928 - 1939»:

«Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Στάλιν επέλεξε τη διπλωματική απομόνωση. Την ίδια περίοδο, ο παγκόσμιος καπιταλισμός έδειχνε να βαδίζει -τουλάχιστον στα μάτια τής τότε σοβιετικής ηγεσίας- προς το τέλος του βίου του. Για να βοηθήσει το θρίαμβο του κομμουνισμού, ο Στάλιν επιδίωξε να εξουδετερώσει τους μετριοπαθείς σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης, που αποτελούσαν και τους αντιπάλους των κομμουνιστών, στην προσπάθεια να κερδίσουν οι τελευταίοι την υποστήριξη της εργατικής τάξης. Στο πλαίσιο αυτό, η Κομιντέρν διέταξε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας να βοηθήσει το αντισοβιετικό Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Γερμανίας (το κόμμα των ναζί) στον αγώνα του για την κατάληψη της εξουσίας, ελπίζοντας ότι το ναζιστικό καθεστώς θα προκαλούσε σειρά κοινωνικών συγκρούσεων, με αποτέλεσμα να ευνοηθεί μια κομμουνιστική επανάσταση και στη Γερμανία. Είναι σαφές ότι με την πολιτική του αυτή ο Στάλιν φέρει σημαντικό μέρος της ευθύνης για την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, το 1935».

Το μόνον απολύτως σαφές είναι το γεγονός, πως όλα τα παραπάνω βρίσκονται αποκλειστικά και μόνο στις αντικομμουνιστικές φαντασιώσεις των συγγραφέων τους και δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την όποια ιστορική αλήθεια, μικρή ή μεγάλη...