Και ακούγονται τεράστια -αμύθητα- ποσά. Ονόματα -εγχώρια και εκ του εξωτερικού- «εκθαμβωτικά». Μεγάλα σχήματα. Παραγωγές ολυμπιακών διαστάσεων. Και γινόμαστε θεατές -και αγοραστές- εντυπωσιακών, ως προς το περιτύλιγμα, πολιτιστικών προϊόντων. Σπόνσορες και σπονσορίνες αλωνίζουν προκλητικά την αγορά. Εταιρίες και όμιλοι -φανεροί και κρυφοί- ανεξέλεγκτοι «ενισχύουν» καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Χρηματοδοτούν καλλιτέχνες. Μολύνουν το περιβάλλον.

Και βλέπεις μια χούφτα άνθρωποι, γυναίκες και άντρες, άτομα άσχετα με την τέχνη, να κρατάνε αλά μπρατσέτα καλλιτέχνες με κύρος και να τους σέρνουν από δεξίωση σε δεξίωση, από κότερο σε κότερο, από κατρακύλα σε κατρακύλα. Και μαζί με αυτά τα ανυπόληπτα, τουλάχιστον ως προς την τέχνη πρόσωπα, γλάστρες σωστές, υπηρέτες πιστοί αυτής της αποπροσανατολιστικής πολιτικής, υπουργοί, πρωθυπουργοί, πρόεδροι της δημοκρατίας...

Τι εικόνα θλιβερή -και τρισάθλια- είναι ετούτη; Τι σχέση έχουν όλες ετούτες οι κιτρινιάρικες λάμνιες με τα στρας και τις πούλιες, που τριγυρνάνε στα παρασκήνια και στα προσκήνια, με την τέχνη; Η τέχνη είναι, πρέπει να είναι, η «ζωντανή φωνή» της πραγματικότητας. Ο «πιστός καθρέφτης» της πραγματικότητας. Ενας καθρέφτης που θα αντανακλά ποιητικά -και δημιουργικά- την κοινωνική ζωή. Η τέχνη είναι μια μορφή κοινωνικής συνείδηοης. Η τέχνη έχει ταξικό χαρακτήρα, δεν είναι ελαστικό παπούτσι για όλα τα πόδια.

Τίποτα, τελικά, δεν είναι αθώο. Ζούμε σε περίοδο άγριων ταξικών συγκρούσεων. Συγκρούσεων που απαιτούν από τους καλλιτέχνες να αντιληφθούν το καινούριο που έρχεται. Απαιτούν απ' τους καλλιτέχνες να είναι μαχητές και να μη γίνονται το άλλοθι και το πλυντήριο, στο οποίο η οικονομική ολιγαρχία θα πλένει και θα απολυμαίνει τις ευθύνες της. Ο καθένας θα κριθεί από τη στάση του. Και από το έργο που παράγει. Ο χρόνος -και η ιστορία - δε δείχνουν επιείκεια σε κανέναν!