Ακόμη και το πενήντα τοις εκατό από όσα γράφει στο συγκλονιστικό βιβλίο της η Κολομβιανή πολιτικός Ινγκριντ Μπετανκούρ «Με τη φλόγα στην καρδιά» (Εκδόσεις Ωκεανίδα), λοιπόν, άντε, έστω το σαράντα τοις εκατό να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και να μην είναι υποκειμενικές κρίσεις της συγγραφέως, τότε είναι γεγονός ότι η κατάσταση στη μακρινή αυτή χώρα - κατάσταση που δεν απέχει και πολύ από γείτονες χώρες - είναι περισσότερο από τραγική. Τα στοιχεία είναι ανατριχιαστικά, εφιαλτικά, γεγονότα που αφήνουν άναυδο τον αναγνώστη και τον βάζουν να αναρωτιέται: «Είναι ποτέ δυνατόν να γίνονται αυτά τα πράγματα στη σημερινή εποχή;». Φαίνεται πως είναι. «Είναι δυνατόν να είναι όλοι οι ιθύνοντες σάπιοι, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου αρχηγού του κράτους, διεφθαρμένοι, δωροδοκημένοι και από τους τρομερούς και αδίστακτους και φυσικά αιωνίως ατιμώρητους, βαρόνους της κοκαΐνης;». Φαίνεται πως είναι. «Είναι δυνατόν οι αδελφοί Ροντρίγκες, οι αντίπαλοι και διάδοχοι του εφιαλτικού ναρκοεμπόρου Εσπαμπέρ να χρηματοδοτούν την προεκλογική εκστρατεία του κατοπινού προέδρου της χώρας Σαμπέρ και όταν ο τελευταίος αναγκάζεται να αποδώσει δικαιοσύνη, οι διαβόητοι αδελφοί του θανάτου να "φυλακίζονται" σε δική τους φυλακή, μια χρυσή πολυτελή φυλακή την οποία οι ίδιοι πληρώνουν και στην οποία διαμένουν για να κάνουν τις "δουλιές" τους καλύτερα, να πουλούν και να αγοράζουν ασυνείδητους ανθρώπους και να εξοντώνουν φυσικά και ηθικά και με φρικιαστικό τρόπο μάλιστα, ευσυνείδητους απλούς πολίτες ακόμη και μέσα από τα κατεργασμένα από δολάρια και κοκαΐνη "κάτεργα";».

Είχα ακούσει πολλά, είχα διαβάσει άλλα τόσα για την κατάσταση στην Κολομβία, αλλά μου φαίνονταν υπερβολές, έμοιαζαν ασύλληπτα και αδιανόητα μέχρι τη στιγμή που διάβασα τούτο το βιβλίο. Εμεινα άφωνη. Ανέτρεξα αμέσως και ξαναδιάβασα ένα εξαιρετικά διαφωτιστικό άρθρο του Ραούλ Ρέγες στην ΚΟΜΕΠ (αρ. τεύχους 6, 2001, σελ. 136). Ο συγγραφέας του κειμένου «Επαναστατικές Ενοπλες Δυνάμεις Κολομβίας-Λαϊκός Στρατός. 47 χρόνια μάχες για τη Νέα Κολομβία», ανάμεσα στα άλλα σημειώνει:

«Το κολομβιανό κράτος έχει δημιουργήσει μια μηχανή εγκληματικού πολέμου, με ιδεολογικά στηρίγματα προερχόμενα από τις ΗΠΑ, γεμάτη αντεθνικές αρχές, που εμποδίζουν με διχαστικό μίσος τις διαφορές ανάμεσα στους συμπατριώτες και η οποία προστατεύεται από την ατιμωρησία, που της εξασφαλίζει η σιωπή για τις δολοφονικές δραστηριότητες των δημίων του λαού. Οι Λοπές Μίτσελεν, οι Γκαβιρία, οι Σαμπέρ, οι Παστράνα, οι Σέρπα, οι Ουρίμπε Βίλες ή οι Νοεμί Σανίν και Ραμίρες Οκάμπο, όλοι το ίδιο είναι».

Και το περίεργο είναι για τα παραπάνω άτομα την ίδια ακριβώς γνώμη εκφράζει και η συγγραφέας Ινγκριντ Μπετανκούρ, η οποία ναι μεν προέρχεται από άλλη κοινωνική τάξη, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να καταγγείλει με γενναιότητα τις αθλιότητες αυτών των «κυρίων» που προκειμένου να πλουτίσουν και να ηγηθούν, ξεπουλάνε καθημερινώς σε «τιμή ευκαιρίας» το λαό τους, τη χώρα τους και την αξιοπρέπειά της.

Ανεπιφύλακτα, λοιπόν, σας προτείνω αυτό το εκπληκτικό βιβλίο «Με τη φλόγα στην καρδιά». Και απευθυνόμενη πάντα στον επαρκή και ανήσυχο αναγνώστη, με την ευκαιρία αυτή, να διαβάσει ή να ξαναδιαβάσει, όπως έκανε και η γράφουσα, το άρθρο του Ραούλ Ρέγες στην ΚΟΜΕΠ. Διότι, παρουσιάζει τρομερό ενδιαφέρον το γεγονός, ότι ενώ οι δύο Κολομβιανοί συγγραφείς κοιτούν από εντελώς διαφορετικές οπτικές γωνίες την κατάσταση που επικρατεί στην πονεμένη χώρα τους, αλίμονο η θέα είναι ίδια.