Τα αντανακλαστικά του λαού που νιώθει -είτε έχοντας συνείδηση του ρόλου των δυνάμεων καταστολής στα πλαίσια του αστικού κράτους είτε ασυνείδητα από ένστικτο- όχι απλά σαν κάτι ξένο και απόμακρο τις διωκτικές αρχές, αλλά τις περισσότερες φορές σαν κάτι το εχθρικό απέναντί του, πρέπει να αμβλυνθούν. Πρέπει να αλλάξει άποψη και να διαμορφώσει παρόμοια με εκείνους που διακηρύσσουν πως οι δυνάμεις καταστολής υπάρχουν και δρουν για «μας», προασπίζονται και περιφρουρούν την ασφάλειά μας και ως εκ τούτου το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να επιδεικνύουμε ευγνωμοσύνη και ανοχή ακόμα κι όταν αυτές υπερβαίνουν τα εσκαμμένα, να μην κρίνουμε και πολύ περισσότερο να μην κατακρίνουμε.

Ποιανού αστυνομία ήταν εκείνη που έδινε ρεσιτάλ αυταρχισμού και βίας, επιτιθέμενη προ ετών σε ασπρομάλληδες συνταξιούχους έξω από το Μέγαρο Μαξίμου; Του λαού ή του αστικού κράτους, που ακριβώς επειδή είναι τέτοιο, είναι βαθιά αντιλαϊκό, με τον αυταρχισμό και τη βία να αποτελούν τη δεύτερη φύση του;

Ποιανού αστυνομία ήταν εκείνη που χτύπησε μαθητές; Κι εκείνη που χτύπησε αγρότες; Κι εκείνη που χτύπησε φιλειρηνιστές; Οχι δική «τους», πάντως.

Ποιος, άραγε, νιώθει «αστυνομία του», αυτούς τους παλικαράδες που κατά μπουλούκια ξαμολιούνται στους δρόμους της πόλης, σταματάνε λεωφορεία, μπουκάρουν μέσα και αν έχει κανείς την ατυχία να μοιάζει ή πολύ περισσότερο να είναι αλλοδαπός, τον εξευτελίζουν με τον πιο βάναυσο τρόπο; `Η εκείνους που σε σταματάνε στη μέση του δρόμου, σου κολλάνε τη μούρη στον κοντινότερο τοίχο, με τα πόδια ανοιγμένα και τα χέρια ψηλά, σε ψάχνουν και αν δεν τους αρέσει και πολύ η φάτσα σου, με προτεταγμένα πάντα τα όπλα, σου περνάνε χειροπέδες για μια επίσκεψη στο κοντινότερο αστυνομικό τμήμα.