Τη διαλυτική κατάσταση που επικρατεί στις αστικές συγκοινωνίες, με ευθύνη όλων των αστικών κυβερνήσεων, επιβεβαιώνει η ίδια η καθημερινότητα όπως τη ζουν καθημερινά στο πετσί τους όσοι χρησιμοποιούν τα μέσα μεταφοράς αλλά και οι εργαζόμενοι σε αυτά. Οι λαϊκές ανάγκες για σύγχρονη, ασφαλή, συχνή, φτηνή και αποκλειστικά δημόσια αστική συγκοινωνία μπαίνουν καθημερινά στην προκρούστεια κλίνη, για να διασφαλιστούν πάνω στη «ρουλέτα» της ασφάλειας επιβατών και εργαζομένων η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρήσεων.

Τελευταίο παράδειγμα οι εικόνες ντροπής από τον συνωστισμό στο Μετρό στο Σύνταγμα το πρωί της Δευτέρας, με τους επιβάτες να στοιβάζονται σαν σαρδέλες σε αποβάθρες και συρμούς, ως αποτέλεσμα και της νεροποντής. Καθημερινότητα με την οποία βρίσκονται αντιμέτωποι καθημερινά δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι ως αποτέλεσμα των ελλείψεων, των κενών και των προβλημάτων που οδηγούν σε μεγάλες καθυστερήσεις, παρά τα παραμύθια της κυβέρνησης, που επιστρατεύει τους «μέσους όρους» της συχνότητας των δρομολογίων.

Την ίδια ώρα ο πανάρχαιος και κακοσυντηρημένος στόλος οχημάτων οδηγεί στο να παίρνουν φωτιά λεωφορεία εν κινήσει, με πρόσφατο παράδειγμα τον Απρίλη στην οδό Λιοσίων, όπου λεωφορείο κάηκε ολοσχερώς λόγω μηχανικής βλάβης.

Και αν γλιτώσουν από τη φωτιά, οδηγός και επιβάτες έχουν να αναμετρηθούν και με τις αρρώστιες, μιας και τα λεωφορεία έχουν καταντήσει υγειονομικές βόμβες, με τις εταιρείες - εργολάβους της καθαριότητας να «πετάνε χαρταετό», αποδεικνύοντας στην πράξη τη διάλυση και απαξίωση που φέρνει η παράδοση κρίσιμων τομέων λειτουργίας των μέσων μεταφοράς σε ιδιώτες.

Την κατάσταση συμπληρώνει η ανυπόφορη ταλαιπωρία με βαγόνια τρένων και αποβάθρες «σάουνες» εν μέσω καύσωνα, χωρίς κλιματισμό, και με ασυντήρητες πόρτες που ανοίγουν «αυτοβούλως», με ανελκυστήρες και κυλιόμενες σκάλες μονίμως «εκτός λειτουργίας», τρόλεϊ που χρονολογούνται από την «εποχή των δεινοσαύρων» και «μένουν» καταμεσής της διαδρομής, με τους επιβάτες να σπρώχνουν με τα χέρια (όπως συνέβη πέρυσι τον Μάρτη πάνω στη Λεωφόρο Συγγρού). Και η κυβέρνηση της ΝΔ, αντί να προχωρήσει στην ανανέωση του στόλου και των υποδομών, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι λαϊκές ανάγκες, προωθεί τη διάλυσή τους, με γνώμονα την πολιτική κόστους - οφέλους.

Και όταν συμβεί κάποιο ατύχημα, όπως τα πολλά που καταγράφηκαν και φέτος, με κορωνίδα τη σύγκρουση των δύο λεωφορείων στη Βούλα με τους 48 τραυματίες, «ο κλήρος για να δούνε ποιος θα φαγωθεί» πέφτει στους εργαζόμενους. Ως πάγια τακτική οι διοικήσεις στα μέσα μεταφοράς και η κυβέρνηση πετούν το μπαλάκι των ευθυνών στους οδηγούς, για τους οποίους οι ατέλειωτες ώρες δουλειάς χωρίς ρεπό και τα ωράρια - λάστιχο είναι κανόνας, εξαιτίας των τραγικών ελλείψεων προσωπικού που καταγράφονται και της εντατικοποίησης της εργασίας.