«Οσο οργανώνεται η συζήτηση, τόσο μπορούν να διαμορφωθούν προϋποθέσεις μεγάλης συμμετοχής στην απεργία», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Γ. Στεφανάκης, μεταφέροντας σημαντικές στιγμές από τη συσσωρευμένη οργή στον κλάδο, η οποία έγινε οργανωμένη δύναμη.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν όταν σε μεγάλο ξενοδοχείο της Αθήνας οι καμαριέρες σταμάτησαν τη δουλειά, βγήκαν έξω και δεν έμπαιναν ξανά μέσα αν δεν μειωνόταν ο αριθμός δωματίων που είχαν να καθαρίσουν. «Και το κέρδισαν», είπε κλείνοντας.

Απάντηση στη βαρβαρότητα είναι οι δικές μας διεκδικήσεις με άξονα τι έχουμε ανάγκη σήμερα, επεσήμανε η Ντίνα Γκογκάκη. «Την εποχή της Τεχνικής Νοημοσύνης», συνέχισε, «δεν μπορούμε να συζητάμε για 13ωρα». Και έθεσε τα αιτήματα των συνδικάτων για μείωση του εργάσιμου χρόνου, 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, Συλλογικές Συμβάσεις με πραγματικές αυξήσεις, απολύτως δωρεάν πρόσβαση σε Παιδεία, Υγεία, Πολιτισμό.

Δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από τη συζήτηση το ποιες δυνάμεις μπαίνουν μπροστά στην οργάνωση της πάλης και ποιοι είναι αυτοί που γίνονται «ουρές» των κυβερνήσεων και των εργοδοτών.

Ο Μάρκος Μπεκρής υπενθύμισε ότι μέσα στο κατακαλόκαιρο, πριν καν δοθεί σε διαβούλευση το νομοσχέδιο, τα συνδικάτα πραγματοποίησαν πλατιά σύσκεψη στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά ώστε να προετοιμάσουν την οργάνωση αλλά και την απεργιακή απάντηση. Μάλιστα, πρόσθεσε, είναι κομβική και η χρονική στιγμή που περνάει το εν λόγω νομοσχέδιο. «Φέρνουν 13ωρα στον ιδιωτικό τομέα, Πειθαρχικά στους δημόσιους υπαλλήλους, και από την άλλη στάζουν δισ. για την πολεμική οικονομία». Σε αυτό το πλαίσιο, από τη μία υπάρχουν δυνάμεις που στρογγυλοκάθονται σε τραπέζια και παρακαλάνε για διαλόγους, και από την άλλη συνδικάτα που μπαίνουν μπροστά και οργανώνουν αγώνες, στέλνοντας «στον αγύριστο» νόμους και κυβερνήσεις. Εμβληματικά παραδείγματα είναι οι μεταλλωρύχοι της Χαλκιδικής, οι ναυτεργάτες στη Ζώνη, οι οικοδόμοι που πάλεψαν και επέβαλαν τις διεκδικήσεις τους.

Τα παραπάνω επιβεβαίωσε και ο Γιάννης Γαλανόπουλος, αναδεικνύοντας τον βρώμικο ρόλο του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Χαρακτηριστικά, στην ΑΔΕΔΥ, ενώ «συμφωνούν» θεωρητικά για την επαναφορά 13ου - 14ου μισθού στο Δημόσιο, όταν συναντιούνται με τα αστικά κόμματα συνηγορούν στα κριτήρια «δημοσιονομικής πειθαρχίας» και στους «κόφτες», ώστε να υπάρχει «σταθερότητα». «Εμείς, οι δυνάμεις της ΔΗΠΑΚ, οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, απαιτούμε εδώ και τώρα αυξήσεις στους μισθούς και όχι να δίνεται πακτωλός χρημάτων στην πολεμική οικονομία, και με θράσος οι δυνάμεις των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ απαντούν πως είναι προτιμότερο να χάσουμε εμείς από το να χάσει η χώρα, λες και έχει συμφέρον ο εργαζόμενος από την πολεμική εμπλοκή».

Τέλος, επεσήμανε πως όταν η Ομοσπονδία άλλαξε προσανατολισμό, με τους κομμουνιστές στο τιμόνι, στους γιατρούς άρχισε να φουντώνει η αγωνιστική διεκδίκηση. «Γιατί οι κομμουνιστές και οι δεκάδες συνεργαζόμενοι, που συγκροτήσαμε το ψηφοδέλτιο της ΔΗΠΑΚ στην ΟΕΝΓΕ, χαίρουμε της εμπιστοσύνης των εργαζομένων».

Ο Ν. Τσακλίδης κλήθηκε επίσης να απαντήσει στο αν αυτή η βαρβαρότητα μπορεί να ανατραπεί από τους εργαζόμενους, ή αν ο αγώνας τους εξαντλείται στο να παίρνουν «μια ανάσα».

«Οι συνδικαλιστές χαιρόμαστε πάρα πολύ αν με τον αγώνα μας αποσπάμε κατακτήσεις, μια αύξηση, ένα δικαίωμα, είναι πραγματική ανάσα για τον εργαζόμενο και δεν είναι να το υποτιμάει κανένας», είπε αρχικά ο Ν.Τσακλίδης, για να συνεχίσει:

«Ομως βρισκόμαστε σήμερα σε έναν τόπο που έχει μια Ιστορία, αλλά και κάτι το σύγχρονο. Και θέλουμε πραγματικά να προβληματίσει το σύνθημα του Φεστιβάλ μας, γιατί τελικά στην εποχή της τεράστιας επιστημονικής - τεχνολογικής δυνατότητας λένε ότι το "σύγχρονο" στον σιδηρόδρομο π.χ. είναι να ζούμε στην περίοδο της ...ατμοκίνησης, ή στην Υγεία να μη βρίσκουμε γιατρούς και νοσοκόμους στα δημόσια νοσοκομεία.

Σύγχρονο όμως είναι είναι όλος ο πλούτος που παράγεται να περάσει στα χέρια της εργατικής τάξης και του λαού. Η εργατική τάξη είναι έμπειρη. Αυτή παράγει, αυτή βάζει τα χέρια της και το μυαλό της για να πάει μπροστά ο κόσμος, η Ιστορία.

Αν αυτήν τη δύναμη τη βάλει σε κίνηση, όχι μεροκάματο απλά μπορεί να κερδίσει, όχι μόνο να τσακίσει αντεργατικά νομοσχέδια, αλλά πραγματικά να οργανώσει μια κοινωνία όπου αφέντης στον τόπο του θα είναι ο λαός, η εργατική τάξη. Σε αυτήν την υπόθεση έχει θέση ο καθένας. Σήμερα χτίζονται οι όροι, σήμερα παίρνουμε τις θέσεις μας γι' αυτήν την υπόθεση, και η συμβολή και προσφορά όλων θα είναι πολύτιμη».

Το ποια πρέπει να είναι η απάντηση των νέων εργατών στα σχέδια της κυβέρνησης και των εργοδοτών δόθηκε στο τέλος, όταν ανοίχτηκε το πανό με σύνθημα «Να αποσυρθεί το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο - έκτρωμα. Οχι στη 13ωρη δουλειά - σκλαβιά. ΠΑΜΕ».