Ο ήρωας που πίστεψε ότι η μοίρα του είναι εξασφαλισμένη, είδε ξαφνικά τον στρατό να πλησιάζει. Μόνο που τώρα, το πλήθος που έρχεται καταπάνω του, ανηφορίζοντας προς το κάστρο του, δεν είναι ντυμένο με κλαδιά από το «Δάσος του Μπέρναμ»...

Είναι οι εργαζόμενοι που λίγο πριν μετρούσαν τα ψιλά στο σούπερ μάρκετ, οι συνταξιούχοι που δεν έχουν χρήματα να πάρουν τα φάρμακά τους, οι απολυμένοι στα όρια της εξαθλίωσης, οι φοιτητές που ψάχνουν σπίτι, οι νοικοκυρές με τα άδεια καλάθια, τα νέα ζευγάρια που ζουν με δανεικά, οι άνεργοι που ακούν για «ευκαιρίες» αλλά βλέπουν μόνο part-time και 400άρια, οι διωγμένες οικογένειες των πλειστηριασμών και των εξώσεων.

Είναι το δάσος της πραγματικότητας που βαδίζει εναντίον του. Η ΔΕΘ του 2025 περνάει στην Ιστορία ως μια κακόγουστη φαντασμαγορία υποσχέσεων και ψεμάτων, που διήρκεσε όσο ένα δελτίο ειδήσεων. Μια κακοστημένη τραγωδία, όπου ο «πρίγκιπας» της καταστροφής, αναδιανέμοντας τη φτώχεια και προσπαθώντας με φτηνά κόλπα να συγκαλύψει τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής του, έμοιαζε να παλεύει να φέρει σε πέρας μια εκδίκηση που του είχε ανατεθεί, μοιράζοντας τα περισευούμενα ψίχουλα των «ματωμένων» πρωτογενών πλεονασμάτων.

Μίλησε για φοροελαφρύνσεις, μόνο που αυτές προορίζονταν για τους μεγάλους ομίλους. Μίλησε για στήριξη στους νέους, την ώρα που οι νέοι στοιβάζονται στα πατρικά τους έως τα 35. Μίλησε για «ανάπτυξη που μοιράζεται δίκαια», μόνο που η «δικαιοσύνη» της πήγε όλη στους λίγους και εκλεκτούς του. Μοιράστηκε - πράγματι - δίκαια ανάμεσα σε εφοπλιστές, εργολάβους και τραπεζίτες.

Η ΔΕΘ κατάντησε, για άλλη μια φορά, το μεγάλο πανηγύρι του εμπαιγμού. Το θέατρο της μεγάλης κοροϊδίας. Ενα ανεκδιήγητο ρεσιτάλ πρωθυπουργικής αερολογίας, φληναφημάτων και ανόητων επικοινωνιακών κόλπων, με καθρεφτάκια και χάντρες που περίσσεψαν από άλλες παραστάσεις του. Ενα requiem στον διεφθαρμένο και αδίστακτο κόσμο του, των σκοπιμοτήτων και της ιδιοτέλειας.

Ανέβηκε στη ΔΕΘ όπως ο ταχυδακτυλουργός στη σκηνή, για να εξαφανίσει την πραγματικότητα με τρικ και πυροτεχνήματα. Ομως, όλοι εμείς που - απ' ό,τι φαίνεται - ζούμε σε άλλη χώρα από αυτήν που περιέγραψε, ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι άλλο.

Ζούμε ακριβώς τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής ανάπτυξης που - μέσα από τον μεγεθυντικό φακό της πραγματικότητας - μεταφράζεται σε αστάθεια, ανασφάλεια, επίθεση στη ζωή και τα δικαιώματά μας. Γι' αυτό, στη «βαρυχειμωνιά» αυτού του δρόμου ανάπτυξης, δεν χωρά καμία αναμονή και καμία εμπιστοσύνη σε κυβερνητικούς «σωτήρες» και αστούς «Μεσσίες», οι οποίοι άλλωστε - όπως σε κάθε σαιξπηρική τραγωδία - στο τέλος μένουν μόνοι τους, χαμένοι στον ίδιο τον εφιάλτη που δημιουργούν...

Ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ δεν ήταν παρά ένας Μάκβεθ με sur mesure κοστούμι και γραβάτα, που καταδύθηκε προς την απανθρωπιά, κηρύσσοντας την έναρξη της θλιβερής «μεγάλης του παράστασης», την ώρα που η κοινωνία έγραφε ήδη το φινάλε του.