Δε χάνει ευκαιρία να διαφημίσει την αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση ο υπουργός Παιδείας, και μάλιστα για το σκοπό αυτό επιστρατεύει τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό. Η Διεύθυνση Σπουδών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης αποστέλλει φαξ - προσκλήσεις στα σχολεία για όλες τις προεκλογικές δραστηριότητες του υπουργού. Μια τέτοια ευκαιρία τού έδωσε χτες ο Σύλλογος «Γυναίκες στον αγώνα κατά των ναρκωτικών και του κοινωνικού αποκλεισμού», που κατά την πρόεδρό του, Ε. Καραγιαννάκη, δημιουργήθηκε «τώρα που κόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν πάψει να τραβάνε προς τα μπρος». Ομως το κύριο θέμα συζήτησης στα πηγαδάκια, πριν και κατά τη διάρκεια εκδήλωσης που συνδιοργάνωσε με το υπουργείο και τη ΓΓ Νέας Γενιάς, ήταν το τι θα κάνει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές!

Ο παραπάνω σύλλογος διοργάνωσε χτες εκδήλωση με θέμα «Ο ρόλος του σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος στην πρόληψη της διάδοσης των εξαρτησιογόνων ουσιών», στο ξενοδοχείο «Παρκ». Σχετικά με αυτό το κύριο ζήτημα ο Γερ. Αρσένης ούτε λίγο - ούτε πολύ είπε ότι το σχολείο, που δημιουργεί με το αντιεκπαιδευτικό του έκτρωμα, είναι το πλέον ικανό να βοηθήσει την πρόληψη κατά των ναρκωτικών. Κι αυτό γιατί «ο ρόλος του σχολείου σήμερα δεν είναι να παρέχει γνώσεις, γιατί αυτές ο μαθητής τις παίρνει από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Ο ρόλος του σημερινού σχολείου είναι να μαθαίνει στο μαθητή να επιλέγει τι θα μαθαίνει». Φρόντισε όμως πριν από όλα να ξεκαθαρίσει ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών δεν μπορεί να λυθεί σήμερα με περιορισμό της προσφοράς τους, γιατί «πρέπει να είμαστε ρεαλιστές» και όσο και να θέλει η πολιτεία αυτά θα κυκλοφορούν.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον υπουργό, σχετικά με το θέμα της ζήτησης τα πράγματα θα λυθούν με την αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση, αφού δημιουργεί ένα σχολείο «όπου δεν υπάρχει άγχος». Οσο γι' αυτούς που βλέπουν τον αντιπαιδαγωγικό εξεταστικό λαβύρινθο, κατά τον υπουργό μάλλον δεν ξέρουν τι βλέπουν. Και το ταξίδι στη φαντασία του ομιλητή συνεχίστηκε, τολμώντας να εκστομίσει ότι δημιουργεί ένα σχολείο που «καλλιεργεί τη δημιουργικότητα και την αγάπη για τη μάθηση», ένα σχολείο... που μόνο ο υπουργός το βλέπει αλλά που η καθημερινή πραγματικότητα «προσγειώνει» τον καθένα, τον μαθητή, τον γονιό, τον εργαζόμενο στο ακριβώς αντίθετο.