Δεν θα αναφερθώ σε στοιχεία και σε αριθμούς που αποδεικνύουν το δίκιο των αιτημάτων των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, θέλω όμως να μοιραστώ κάποιες ιστορίες και κάποιες καταστάσεις έτσι όπως τις έμαθα και τις έζησα. Την αγωνία και τον πόνο τους. Γεννήθηκα το 1979, μεγάλωσα στον Αϊ - Γιάννη και έπειτα στον εργατικό οικισμό της ΛΑΡΚΟ. Τη χρονιά εκείνη έλαβε χώρα στο εργοστάσιο ένα μεγάλο «εργατικό ατύχημα». Εξερράγησαν δύο φιάλες ασετιλίνης, με αποτέλεσμα να προκληθεί το μεγαλύτερο «εργατικό ατύχημα» στο εργοστάσιο έως σήμερα.

Ο απολογισμός: 6 νεκροί, δεκάδες τραυματίες. Η σφοδρότητα της έκρηξης ήταν τέτοια που ένα από τα πτώματα εξαερώθηκε, τρεις διαμελίστηκαν, η περισυλλογή των πτωμάτων πραγματοποιήθηκε με τσιμπίδες από τους συναδέλφους τους, καθώς είχαν διαμελιστεί σε πολλά μικρά κομμάτια. Οι υπόλοιποι τραυματίες λουσμένοι στο αίμα μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία της περιοχής και στο ΚΑΤ με ιδιωτικά ΙΧ και αγροτικά οχήματα, καθώς δεν υπήρχαν ασθενοφόρα.

Από τότε έως και σήμερα, κάθε φορά που πραγματοποιείται ένας λάθος χειρισμός, με αποτέλεσμα να προκληθεί έκρηξη, οι οικογένειες των εργαζομένων παρατάνε τα πάντα και τρέχουν στα σύρματα του εργοστασίου για να μάθουν τι συνέβη και ποια είναι τα αποτελέσματα αυτού του ατυχήματος. Να δουν εάν τραυματίστηκε ο σύζυγος, ο πατέρας, ο συγγενής ή ο γείτονάς τους και δυστυχώς δεν ήταν λίγες οι φορές που έμαθαν δυσάρεστα καθώς έως σήμερα η ΛΑΡΚΟ μετράει 80 νεκρούς.

Οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ δουλεύουν με 24ωρες βάρδιες, δεν γνωρίζουν αργίες, δεν αναπαύονται κάθε Κυριακή. Οι περισσότεροι από αυτούς δουλεύουν σε υπαίθριο χώρο ανεξαρτήτως των φυσικών φαινομένων, είτε έχει καύσωνα είτε βρέχει. Οσες φορές η περιοχή έχει βουλιάξει στο χιόνι, αναγκάζονται να κάνουν ακόμα και 48 ώρες βάρδιες σε αυτές τις συνθήκες, περιμένοντας άυπνοι ώσπου να μπορέσουν να έρθουν να τους αλλάξουν. Ανάβουν μια φωτιά σε έναν τενεκέ, ψήνουν μια ρέγγα που έχουν φέρει από το σπίτι - αν είναι τυχεροί - και κάνουν υπομονή.

Κάπως έτσι δένονται οι σχέσεις, η συναδελφική αλληλεγγύη. Ολα αυτά τα χρόνια της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ. Πέρα από τα εργοδοτικά εγκλήματα, τα εκατοντάδες «εργατικά ατυχήματα», υπάρχουν και εκατοντάδες επαγγελματικές ασθένειες που θερίζουν την περιοχή, καρδιακά νοσήματα και καρκίνος.

Μεγαλώσαμε παίζοντας δίπλα στο εργοστάσιο, ακούγοντας τα φουρνέλα, μεγαλώσαμε έχοντας ως προοπτική να δουλέψουμε στο εργοστάσιο. Κάποιοι κατάφεραν να σπουδάσουν κάτι σχετικό για να μπορέσουν να απασχοληθούν σε καλύτερο πόστο στο εργοστάσιο. Φίλοι από παιδιά, λοιπόν, έχοντας τους πατεράδες τους στο εργοστάσιο, τώρα είναι οι σημερινοί εργάτες της ΛΑΡΚΟ που παλεύουν για τη ζωή τους, που έδεσαν τις σχέσεις τους με τη φωτιά και το ατσάλι.

Να γιατί δεν κατάφερε να τους διασπάσει κανείς. Εμαθαν να παλεύουν με τη φωτιά στην εργασία τους, να ζουν με τον θάνατο, να αποδέχονται τον καρκίνο ως φυσικό επακόλουθο. Θα αναρωτιέται κανείς, γιατί να κάνουν τόσες θυσίες; Γιατί αγαπούν τον τόπο τους και το εργοστάσιο είναι το μοναδικό στην περιοχή, που μπορεί να τους απασχολήσει όλους, γιατί αυτό έμαθαν από τους γονείς τους, είναι η κληρονομιά τους.

Ο δικός μου πατέρας δούλευε στη ΛΑΡΚΟ 40 χρόνια. 40 χρόνια καθημερινού αγώνα για να παραμείνει η ΛΑΡΚΟ ανοιχτή. Τον Μάη του 2017 πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα. Στην ταφόπλακά του αναγράφεται ένα απόσπασμα από ποίημα του Γιάννη Ρίτσου: «Ηρθα κι αγάπησα, τραγούδησα, αγωνίστηκα, έφυγα ένα πρωινό του Μάη. Πολλά δεν πρόφτασα... πρόφτασα κι είδα τα δάκρυά σας».

Σε αυτά τα μάρμαρα, τα μάρμαρα των πατεράδων τους, ορκίζονται οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ ότι δεν πρόκειται να φύγουν από τον τόπο τους, δεν πρόκειται να τον αφήσουν να μαραζώσει. Η ΛΑΡΚΟ ανήκει στους εργάτες της, σε αυτό το εξειδικευμένο προσωπικό, που μόνο αυτό ξέρει και μπορεί να τη λειτουργήσει και θα έχουν σε αυτόν τον αγώνα όλους εμάς μαζί τους, στο πλευρό τους, όλη την εργατική τάξη της Ελλάδας, γιατί η νίκη των μεταλλωρύχων και μεταλλεργατών της ΛΑΡΚΟ θα είναι νίκη όλων των εργαζομένων.

Οπως και το '77 η Νέα Δημοκρατία με τον Μποδοσάκη δεν κατάφεραν να τους νικήσουν και γύρισαν στο εργοστάσιο με ψηλά το κεφάλι, έτσι και τώρα δεν θα τα καταφέρουν να τους λυγίσουν. Τι και αν λέει η κυβέρνηση ότι έκλεισε το εργοστάσιο, εκείνοι είναι ορκισμένοι και θα παραμείνουν σε αυτό μέχρι να το ξανανοίξουν. Αλλωστε, δεν έχουν τι άλλο να χάσουν. Καλό αγώνα με πρώτη στάση την απεργία στις 17 Απρίλη και την 1η Μάη, αδέρφια μας. Είμαστε ψυχή από την ψυχή σας, αδέρφια από τη ΛΑΡΚΟ είμαστε μαζί σας!!!

(Αναδημοσιεύεται από το portal «902.gr»)