Οπως μας ενημέρωσε η υπουργός Εργασίας, Δόμνα Μιχαηλίδου, η μητέρα της είναι 72 χρονών και «είναι μια γυναίκα μέσα στην ενέργεια, μέσα στη δύναμη». Επομένως, «θα θέλει η ίδια να δουλέψει από τη στιγμή που θα ξέρει ότι η σύνταξή της δεν θα κοπεί». Κανείς δεν ενδιαφέρεται αν στο παράδειγμα της υπουργού πρωταγωνιστεί η μητέρα της, κάποιο άλλο συγγενικό της πρόσωπο, ή ένας τυχαίος συνταξιούχος. Αυτό που προκαλεί είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει περίπου ως «δώρο» στους συνταξιούχους το να συνεχίζουν να δουλεύουν χωρίς να μειώνεται η σύνταξή τους. Για την ΕΕ, την κυβέρνηση και τα κόμματά της, η συνταξιοδότηση δεν ταυτίζεται πλέον με το τέλος του εργάσιμου βίου, αλλά με την ολοκλήρωση ενός ...πρώτου κύκλου. Μετά από αυτόν ακολουθεί κι ένας δεύτερος, όπου η πενιχρή σύνταξη θα συμπληρώνεται από τη συνέχιση της εργασίας του υπερήλικα, για να μην βαριέται (!) και για να έχει κάπου να διοχετεύσει την «ενέργειά» του μετά από 40 και πλέον χρόνια δουλειάς! Κοροϊδεύουν στα μούτρα τον κόσμο, αφού στόχος και του συγκεκριμένου μέτρου είναι να απαλλάξει ακόμα περισσότερο το κράτος και την εργοδοσία από το δικαίωμα του εργαζόμενου στη σύνταξη. Πλασάρουν ταυτόχρονα ως κάτι «σύγχρονο» και αυτονόητο τη δουλειά μέχρι τον τάφο. Κι όλα αυτά με το αισχρό «επιχείρημα» ότι δεν πρέπει οι συνταξιούχοι να βαριούνται! Η ξετσιπωσιά τους δεν έχει όρια. Αντί να εξασφαλίζουν στους συνταξιούχους καλές συντάξεις και τις προϋποθέσεις για αξιοπρεπή και δημιουργικά γεράματα, τους στέλνουν πίσω στη δουλειά. Κι αν πεθάνουν λίγο πριν ή λίγο μετά τη σύνταξη, ακόμα καλύτερα...