Σαν θρύλος. Το ολοκαύτωμα σ' ένα σπίτι του Υμηττού. Ηταν ο πόθος, ο παλιός της επαναστατημένης μεγάλης ελληνικής ψυχής. Στις 28/4/1944 βρίσκονται κλεισμένα τρία άξια και θαυμαστά Ελληνόπουλα, βγαλμένα από τα σπλάχνα της ηρωικής ΕΠΟΝ. Αποφασίζουν να αναλάβουν την υπεράσπισή τους. Μέσα σε τέσσερα τείχια τα 'βαλαν μ' έναν ολόκληρο φασισμό. Περικυκλωμένοι από γκεσταμπίτες, γερμανοτσολιάδες, Γερμανούς, αποφάσισαν να πεθάνουν για τη λευτεριά. Ολη η περιοχή κρατάει την ανάσα της. Κι ήταν ο Απρίλης. Ο σκληρός. Το Μεσολόγγι ξαναζεί: «Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι της ΕΠΟΝ». Οι σφαίρες πρέπει να ριχτούν μέχρι την τελευταία: «Στο Κούγκι τώρα και στ' Αρκάδι,/ το σπίτι - κάστρο στέκεται ιερό./ Κι οι τρεις λεβέντες λάμπουν κάθε βράδυ/ τρίδυμα αστέρια εκεί στον Υμηττό». Οι σφαίρες βουίζουν, πέφτουν σαν βροχή. Οι τρεις ΕΠΟΝίτες, τις πρωινές ώρες, έχουν πάρει τις θέσεις τους, άφοβα περιμένουν. Με τα όπλα στα χέρια, με χειροβομβίδες, μάχονται σαν θηρία. Ανταριασμένος είναι ο ουρανός από τον καπνό και τη σκόνη. Το κάστρο της ελευθερίας δεν πέφτει. Από μακριά οι Γερμανοί με όλμους. Δεν έχουν το θάρρος να πλησιάσουν. Τρέμουν την τόλμη και την παλικαριά τους.

Πρώτος βρίσκει το θάνατο ο ΕΠΟΝίτης Κώστας Φωτόπουλος. Ηταν τα χέρια του κόκκινα από τις μπογιές του αγώνα. Συνθήματα πανανθρώπινα: Της ελευθερίας - της δικαιοσύνης, της ιστορίας. Οι σύντροφοί του ορκίζονται να εκδικηθούν το θάνατό του. Οι ΕΠΟΝίτες υπερασπιστές των ιδεών έχουν κλείσει βαθιά μέσα στην καρδιά τους το παλαιό, αλλά πάντοτε διαχρονικό, «ελευθερία ή θάνατος»: «Πούθε έβγαινε; Απ' τα νιάτα απ' τη θυσία, τα 'χεν η ΕΠΟΝ γεννήσει η ηρωική,/ να ξαναγράψουν μια παλιά ιστορία,/ σε νέα σελίδα ακόμα πιο λαμπρή». Με πόνο στην καρδιά και πίκρα φαρμάκι, οι κάτοικοι του Υμηττού παρακολουθούν εμβρόντητοι τη λιονταρίσια μάχη. Τα βόλια ρίχνουν νεκρό το δεύτερο αετό του «Κάστρου». Τον Θάνο Κιοκμενίδη. Ο τελευταίος διμοιρίτης - ΕΠΟΝίτης ξεσπά μια μυριόστομη κραυγή, γεμάτη αγανάκτηση και οργή: «Εκδίκηση εκδίκηση». Κι ένας μάχεται. Ηταν οι τελευταίες σφαίρες. Των ηρώων μαχητών. Προφθαίνει να πει ο ΕΠΟΝίτης διμοιρίτης Δημήτρης Αυγέρης το «σας νικήσαμε τέρατα...». Αυτή η θυσία των ηρώων θέριεψε τον αδούλωτο λαό μας. Κατά του φασισμού: «Κι όταν το γέρμα του ήλιου οι αντρειωμένοι/ σιγήσαν πια κι αυτοί, χωρίς πνοή,/ προχώρησαν αργά, δειλά, σκιαγμένοι,/ οι πολιορκητές μες στη σιγή».

Αυτός ο ηρωικός προμαχώνας του «κάστρου» του Υμηττού και η Αντίσταση προσδιορίζουν το εθνικό χρέος και τις εθνικές αξίες. Τις πήραν με τα θαρρετά χέρια τους οι τρεις νέοι της ΕΠΟΝ. Οι παρακαταθήκες τους ζουν απ' την άνοιξη του 1944 μέχρι σήμερα. Τους μνημονεύει η Ιστορία, για το άλλο «Χαίρε, ω χαίρε λευτεριά». Εκεί, στο «κάστρο» του Υμηττού, που πολέμησαν ηρωικά και βρήκαν το θάνατο οι τρεις ΕΠΟΝίτες, φυλάσσοντες «Αλαμάνα» και «Θερμοπύλες»: «Κάστρο δεν ήταν/ ένα σπίτι απλό,/ βαμμένο από τα συνθήματα του αγώνα». Ηταν ολοκαύτωμα. Η μνήμη του ζει.