Στη συζήτηση για την επέκταση του πολιτικού γάμου στα ομόφυλα ζευγάρια και την κοινή τεκνοθεσία, η κυβέρνηση της ΝΔ και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που υπερψήφισαν τον νόμο εμφανίστηκαν ως «θεματοφύλακες των δικαιωμάτων» και υπερασπιστές της «ισότητας».

«Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αδιαπραγμάτευτα και χωρίς συζήτηση», «Μέρα ορόσημο για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων» είναι ορισμένα από τα όσα ειπώθηκαν στη Βουλή. Η αλήθεια όμως είναι ότι πίσω από τέτοιες διακηρύξεις κρύβεται η προσπάθεια να διαστρεβλώσουν το τι συνιστά πραγματικό δικαίωμα.

Είναι πρόκληση η κυβέρνηση της ΝΔ μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Αριστερά και άλλους να προσπαθούν να «ξεπλυθούν» από τις ευθύνες τους, αφού ως κυβερνήσεις τσάκισαν τα κοινωνικά δικαιώματα των παιδιών στην Υγεία, στη μόρφωση, στον ελεύθερο χρόνο, φορώντας «προοδευτικό μανδύα».

Το ίδιο συνεχίζουν και από τη θέση της αντιπολίτευσης, ψηφίζοντας όλοι μαζί τα μισά σχεδόν αντιλαϊκά νομοσχέδια της κυβέρνησης.

Οσα ειπώθηκαν στη Βουλή και όσα αναπαράγονται στα ΜΜΕ και στα ΜΚΔ φανερώνουν τη συστηματική προσπάθεια να συγκινήσουν μεγαλύτερους και νεότερους, ότι ο νόμος αφορά «αναγνώριση δικαιωμάτων».

Ομως ο νόμος δεν αφορά τη ρύθμιση των προσωπικών, οικονομικών, κοινωνικών σχέσεων των ομόφυλων ζευγαριών, την κοινωνική αναγνώριση της συμβίωσής τους. Ούτε αφορά την ανάγκη να σπάσει η κοινωνική προκατάληψη σε βάρος τους, που μπορεί να δυσκολεύει την επιλογή τους στη συμβίωση. Ορισμένες τέτοιες πλευρές σκόπιμης διαστρέβλωσης στο περιεχόμενο του νομοσχεδίου αναφέρονται πιο κάτω.

Τι σημαίνει «ισότητα» στον γάμο και στην κοινή γονική ευθύνη;

Ιστορικά, η οικογένεια - ο γάμος ποτέ δεν αφορούσε την επιλογή συμβίωσης δύο ή περισσότερων ανθρώπων κυρίως για λόγους συναισθηματικών σχέσεων μεταξύ τους. Στις διάφορες εκμεταλλευτικές κοινωνίες, ξεκινώντας από τη δουλοκτητική, ο γάμος ήταν μια σύμβαση που αφορούσε κυρίως μέλη της τάξης που είχε την εξουσία και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Βάση της σύμβασης ήταν η εξασφάλιση κληρονομικών δικαιωμάτων και όχι η αγάπη, ο σεβασμός. Η γυναίκα δεν δούλευε, παρά μόνο στο ατομικό νοικοκυριό, δεν είχε δικό της εισόδημα και δικά της μέσα συντήρησης, εκτός κι αν τα είχε κληρονομήσει. Δεν αναγνωριζόταν ως ισότιμο μέλος της κοινωνίας με τον άνδρα ακόμα και η γυναίκα της εκμεταλλεύτριας τάξης.

Με την πάροδο του χρόνου αυτό άλλαξε. Σήμερα οι γυναίκες δουλεύουν, όπως και οι άνδρες. Αυτές οι αλλαγές εκφράστηκαν με καθυστέρηση στο δίκαιο (οικογενειακό, εργατικό), στην εκπαίδευση, στη σκέψη και τη στάση γυναικών και ανδρών. Γι' αυτό, όλο και περισσότερο οι άνθρωποι αποφασίζουν να ζήσουν μαζί με ερωτικό - συναισθηματικό κίνητρο και όχι οικονομικό. Ομως το κύριο και καθοριστικό που εξακολουθεί να ρυθμίζει ο γάμος είναι οι υποχρεώσεις των γονιών προς τα παιδιά.

Ωστόσο, ένα ζευγάρι του ίδιου φύλου αντικειμενικά δεν μπορεί να έχει από κοινού συμβολή στη δημιουργία της νέας ζωής, στη γέννηση ενός παιδιού. Συνεπώς, δεν απορρέει στέρηση δικαιώματος κάποιου ή κάποιας λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, λόγω της θεμιτής επιλογής συμβίωσης με άνθρωπο του ίδιου φύλου.

Ο κοινωνικός θεσμός της οικογένειας, άρα και ο γάμος, αφορούν την κοινωνική ανάγκη του παιδιού να προστατεύεται με βάση τις υποχρεώσεις των γονιών απέναντί του. Δεν συνιστά «δικαίωμα» ενός ενήλικα να είναι γονιός, αλλά είναι υποχρέωση των γονιών και του κράτους να προστατεύσουν το παιδί που έρχεται στον κόσμο.

Δεν αποτελεί ανισότητα, ούτε καταπάτηση κάποιου δικαιώματος το να μην αναγνωρίζεται σε ένα ομόφυλο ζευγάρι η από κοινού γονική ευθύνη (γονική μέριμνα) από τη στιγμή που αντικειμενικά δεν έχει αυτήν τη δυνατότητα, όπως ένα ετερόφυλο.

Το συναίσθημα της αγάπης δεν συμπίπτει με τη συνολική γονική ευθύνη, δηλαδή με την ευθύνη που πρέπει να καλλιεργεί και να ελέγχει η κοινωνία, το κράτος και στους δύο γονείς απέναντι στα παιδιά τους, ανεξάρτητα αν οι ίδιοι συνεχίζουν να αγαπιούνται, να συμβιώνουν ή όχι.

Τελικά, η «λύση» αυτής της «αδικίας», όπως την παρουσιάζουν η κυβέρνηση, οι σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, είναι μία: Η παραπέρα επέκταση της εμπορευματοποίησης της Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής, μέσω και της εμπορικής «παρένθετης μητρότητας», αυτής της ακραίας μορφής εκμετάλλευσης των γυναικών. Λύνεται και μέσω της τεκνοθεσίας, με βάση το πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί από όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις.

Είναι «ατομικό δικαίωμα» η τεκνοθεσία (υιοθεσία);

Η τεκνοθεσία και η αναδοχή, ως θεσμοί εξωιδρυματικής φροντίδας παιδιών που έχουν στερηθεί τους φυσικούς γονείς τους, δεν συνιστούν «δικαίωμα» ενός ενήλικα ή ζευγαριού, είτε ομόφυλου είτε ετερόφυλου. Δεν αποτελούν «παροχή ενός παιδιού σε οικογένεια», αλλά το αντίστροφο.

Στοχεύουν στην εξασφάλιση του κατάλληλου υποστηρικτικού οικογενειακού περιβάλλοντος σε ένα παιδί που το έχει ανάγκη, με επιστημονικά - κοινωνικά κριτήρια, όχι στενά οικονομικά. Είναι αναγκαίο, ταυτόχρονα, να συνδυάζονται με την κρατική κοινωνική στήριξη απέναντι στο παιδί και στους θετούς ή ανάδοχους γονείς.

Ως θεσμοί αποτελούν μέρος ενός συνολικού πλαισίου για την παιδική προστασία. Στο όνομα του «ατομικού δικαιώματος» των ενηλίκων στην τεκνοθεσία, προωθείται η αντιδραστική κατεύθυνση της ΕΕ για «αποϊδρυματοποίηση», στοχεύοντας στη μεγαλύτερη απόσυρση της κρατικής ευθύνης, ρίχνοντας τα βάρη της φροντίδας των παιδιών σχεδόν αποκλειστικά στους θετούς ή ανάδοχους γονείς.

Με δεδομένη την έλλειψη παιδιών προς τεκνοθεσία στις δομές παιδικής προστασίας και τον πολλαπλάσιο αριθμό αιτήσεων από μεμονωμένους ανθρώπους ή ζευγάρια, το «ατομικό δικαίωμα» στην τεκνοθεσία θα ασκηθεί μέσω των ιδιωτικών και διακρατικών υιοθεσιών, δηλαδή μέσω της εμπορίας παιδιών προσφύγων, ευάλωτων οικογενειών, από χώρες που λιμοκτονούν κ.λπ.

Μπορεί να υπάρχει «ισότητα» όταν αναφερόμαστε σε ανόμοιες καταστάσεις;

Για παράδειγμα: Μπορεί να έχουν τα ίδια δικαιώματα σε μέτρα προστασίας η γυναίκα και ο άνδρας στην εργασία;

Οι άδειες μητρότητας, τοκετού, λοχείας αφορούν μέτρα προστασίας της μητρότητας, του γυναικείου οργανισμού στον χώρο εργασίας, που θεσμοθετήθηκαν κάτω από την πίεση των αγώνων του εργατικού και ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος, με τη συμβολή του ΚΚΕ και υπό την επίδραση των κατακτήσεων στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Αυτή η πρόσθετη άδεια αφορά την κοινωνική ανάγκη προστασίας της γυναίκας και απορρέει από την ιδιαίτερη θέση της στην τεκνοποίηση, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και μετά τον τοκετό, καθώς χρειάζεται χρόνο για να επανέλθει ο γυναικείος οργανισμός μετά τον τοκετό, για τον θηλασμό. Αυτά τα μέτρα προστασίας δεν αποτελούν ανισότητα σε σχέση με τον άντρα εργαζόμενο.

Ομως, στον νόμο για την «ισότητα στον γάμο» των ομόφυλων ζευγαριών, με το άρθρο 6 επεκτείνονται τα συγκεκριμένα μέτρα προστασίας της εργαζόμενης μητέρας και σε άνδρα ομοφυλόφιλο γονέα. Αυτή η ρύθμιση απαξιώνει την ίδια τη λογική της προστασίας της μητρότητας, στο όνομα της «ισότητας».

Υπάρχει αρνητική πείρα στις εργαζόμενες από τη διαχρονική πολιτική των κυβερνήσεων και της ΕΕ, που με όχημα την «ισότητα των φύλων» ισοπέδωσαν μια σειρά κατακτήσεις, μέτρα προστασίας και δικαιώματα των γυναικών, με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων. Τέτοια ήταν η κατάργηση της απαγόρευσης της νυχτερινής εργασίας για τις γυναίκες στη βιοτεχνία, η κατάργηση της 5ετούς διαφοράς στα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών, κ.λπ.

Η ισότητα δεν μπορεί να γίνεται με ισοπεδωτικούς όρους. Ορισμένοι άνθρωποι έχουν πρόσθετες ανάγκες, που απαιτούν πρόσθετα μέτρα στήριξης και δικαιώματα, ανάλογα με το φύλο, την ηλικία, τις ειδικές ανάγκες (π.χ. ΑμεΑ). Γι' αυτόν τον λόγο, διαχρονικά το ΚΚΕ παλεύει για την ισοτιμία των γυναικών και των ανδρών και όχι για την ισότητα. Γίνεται φανερό ότι η ρύθμιση διαφορετικών καταστάσεων με διαφορετικό τρόπο δεν είναι ανισότητα, ούτε παραβίαση των ίσων δικαιωμάτων των ανθρώπων.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, τα υπόλοιπα αστικά κόμματα που υπηρετούν την ίδια πολιτική, ποιων τα «δικαιώματα» υπερασπίζονται τελικά;

Στη συζήτηση στη Βουλή, σχεδόν όλοι οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Αριστεράς, της Πλεύσης, στην πραγματικότητα υπερασπίζονται το «δικαίωμα» των εύπορων ζευγαριών να πηγαίνουν στο εξωτερικό, να αποκτούν παιδί με οποιονδήποτε τρόπο και να αναγνωρίζονται από κοινού γονείς στην Ελλάδα.

Αραγε ποιος έχει το «δικαίωμα» να πληρώσει 80.000 - 100.000 δολάρια για το κόστος της διαδικασίας της παρένθετης μητρότητας στο εξωτερικό; Ποιος μπορεί να πληρώσει δεκάδες χιλιάδες δολάρια για να αποκτήσει παιδί από χώρες του εξωτερικού με διακρατική υιοθεσία;

Την ίδια στιγμή, νέοι άνθρωποι δεν μπορούν να φύγουν από το σπίτι των γονιών τους, δεν μπορούν να προγραμματίσουν αν και πότε θα κάνουν οικογένεια. Προφανώς για την κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα είναι «εκτός συζήτησης» ότι ένα παιδί έχει ανάγκη από δημόσια και δωρεάν Προσχολική Αγωγή και δημιουργική απασχόληση. Εχει δικαίωμα στη μόρφωση, σε ένα σύγχρονο και ασφαλές σχολείο. Εχει ανάγκη από δωρεάν, δημόσια παιδιατρική περίθαλψη, με παιδιατρικά νοσοκομεία όχι υποστελεχωμένα ή έτοιμα να κλείσουν με κυβερνητικές αποφάσεις. Εχει ανάγκη από δωρεάν, κρατική κοινωνική στήριξη, από εξειδικευμένες υπηρεσίες των Κέντρων Υγείας για το παιδί, από ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς στα σχολεία, σε κάθε δραστηριότητα. Αντίστοιχη ανάγκη κοινωνικής στήριξης έχουν ο πατέρας και η μητέρα.

Αυτά τα σύγχρονα κοινωνικά δικαιώματα και τις κοινωνικές ανάγκες γονιών και παιδιών τσακίζουν η σημερινή κυβέρνηση και όλες οι προηγούμενες, γιατί λογαριάζουν ως κόστος για το κράτος την προστασία της νηπιακής, παιδικής, εφηβικής ζωής. Γι' αυτό και το αστικό κράτος φορτώνει όλα τα βάρη της φροντίδας των παιδιών στους γονείς, αποσύροντας όλο και περισσότερο την κρατική ευθύνη.

Στόχος της κυβέρνησης και της σοσιαλδημοκρατίας είναι να αποκόψουν το ατομικό δικαίωμα από το κοινωνικό του περιεχόμενο, από την αντικειμενική κοινωνική πραγματικότητα.

Το βασικό ζήτημα που τίθεται είναι το εξής: Υπάρχει πραγματική ισότητα στη σημερινή ταξική κοινωνία, που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο;

Προφανώς όχι. Από την αυγή του ο καπιταλισμός διακηρυκτικά μιλούσε για «ισότητα των πολιτών» και «ίσα δικαιώματα». Ομως, αυτό που εξασφάλισε στην ουσία είναι να απαλλαγούν οι άνθρωποι ως εργατικό δυναμικό από κάθε φυσική εξάρτηση, ώστε άνδρες, γυναίκες, ακόμα και παιδιά, να είναι «ελεύθεροι» να πουλάνε στους καπιταλιστές την ικανότητά τους για εργασία. Γιατί αυτή είναι η πηγή της υπεραξίας, του καπιταλιστικού κέρδους.

Το βασικό «ατομικό δικαίωμα» που εξασφαλίζουν το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους είναι η ατομική ιδιοκτησία των καπιταλιστών στα μέσα παραγωγής, το «δικαίωμά» τους στην εκμετάλλευση και καταπίεση των εργαζομένων, του λαού.

Επειδή το ΚΚΕ δεν προσκυνά αυτό το «ατομικό δικαίωμα», παλεύει για τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες όλων, για να ανοίξει ο δρόμος για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, την κοινωνία όπου θα μπορεί να «ανθίσει» κάθε δικαίωμα, έχοντας ξεριζωθεί το «αγκάθι» της ταξικής εκμετάλλευσης.