Σαν χτες, πριν από τέσσερα χρόνια, άνοιξε ο ζοφερός κύκλος της πανδημίας στη χώρα μας. Ακολούθησαν δύο χρόνια με πρωτόγνωρες για τον λαό καταστάσεις και με προσωρινό απολογισμό (αφού συνεχίζουν να καταγράφονται θύματα ακόμα και σήμερα) περίπου 35.000 νεκρούς.

Μετά από τέσσερα χρόνια, ο κορονοϊός που προκάλεσε την COVID-19 δεν απειλεί το ίδιο τη ζωή του λαού, αλλά είναι βέβαιο ότι καραδοκούν νέες απειλές για την υγεία του. Γι' αυτό και δεν επιτρέπεται καμιά υποτίμηση ή εφησυχασμός.

Το ίδιο βέβαιο είναι ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο στα δημόσια συστήματα Υγείας, που βρέθηκαν εντελώς ανέτοιμα και ανεπαρκή απέναντι στον κορονοϊό, εξαιτίας της πολιτικής της υποχρηματοδότησης, της υποστελέχωσης, της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Υγείας, που αποτελεί ...πανδημία διαρκείας στον καπιταλισμό.

Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: Ενώ θα έπρεπε να ενισχυθούν άμεσα με τις αναγκαίες υποδομές και το προσωπικό, η κυβέρνηση χτίζει το «νέο ΕΣΥ» με τα ...μπάζα που προκάλεσε η κατάρρευση του προηγούμενου μέσα στην πανδημία.

Την ίδια ώρα, οι ανάγκες γίνονται ακόμα πιο πιεστικές, εξαιτίας και της πανδημίας: Με τα κρούσματα long Covid να ταλαιπωρούν εκατοντάδες ανθρώπους. Με αυξημένα περιστατικά επιδείνωσης της ψυχικής υγείας, εξαιτίας του εγκλεισμού και του στρες. Με χιλιάδες ασθενείς που οι θεραπείες τους έμειναν πίσω, επειδή το σύστημα Υγείας έγινε «μιας νόσου».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα χειρουργεία. Η ατελείωτη λίστα είναι συνέπεια και της αναστολής τους στη διάρκεια της πανδημίας, με αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες περιστατικά να έχουν πλέον στομώσει. Και τι κάνει η κυβέρνηση; Αντί να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα Υγείας με όλα τα αναγκαία για να χειρουργηθούν οι ασθενείς, τους δείχνει την πόρτα προς τα απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία!

Αξιοποιεί δηλαδή τις συνέπειες από τα αδιέξοδα που προκαλεί η αντιλαϊκή πολιτική - η δική της και όλων των προηγούμενων - για να την πάει ένα βήμα πιο πέρα, σε βάρος του λαού, των πραγματικών αναγκών και των δυνατοτήτων που υπάρχουν σήμερα να θωρακιστεί η υγεία του από νέες απειλές.

Στην πανδημία, πίσω από κάθε αντιδραστικό μέτρο, πίσω από κάθε απόφαση της κυβέρνησης, «έλαμπε» το εγκληματικό κριτήριο του κέρδους και του κόστους - οφέλους για το κράτος και το κεφάλαιο.

Στην ανυπαρξία δομών και γιατρών για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, το κράτος «απαντούσε» με τζάμπα χρήμα στις ιδιωτικές κλινικές για να κάνουν τους ...κομπάρσους στη διαχείριση της πανδημίας, ενώ ο λαός πέθαινε.

Δισεκατομμύρια ευρώ δόθηκαν σε μεγάλες επιχειρήσεις για να αντέξουν τις συνέπειες από τους υποχρεωτικούς περιορισμούς στη μετακίνηση και στην παραγωγή, αλλά και από τη νέα οικονομική κρίση. Η πανδημία αξιοποιήθηκε ως άλλοθι για την επιβολή καινούργιων αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, όπως αυτοί για την τηλεργασία, την απαγόρευση των διαδηλώσεων και άλλοι.

Αποκορύφωμα ήταν ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε φαρμακευτικές εταιρείες - αλλά και στα κράτη - για την παραγωγή και τη διανομή των εμβολίων, διεκδικώντας η καθεμιά για τον εαυτό της το μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα της εξασφαλισμένης κερδοφορίας.

Εκτός από το «κέρδος», όμως, έλαμψε και η συναίνεση των άλλων αστικών κομμάτων απέναντι στην κυβέρνηση, στο όνομα του ...«εθνικού συμφέροντος». Ποιος δεν θυμάται το «θα λογαριαστούμε μετά» του ΣΥΡΙΖΑ, όταν οι υγειονομικοί έβγαιναν μπροστά και διεκδικούσαν εδώ και τώρα ενίσχυση των νοσοκομείων;

Ποιος ξεχνάει τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για κοινής αποδοχής υπουργό Υγείας, ή τις πλάτες που έβαζε μαζί με το ΠΑΣΟΚ για να ταΐζονται οι κλινικάρχες με εκατομμύρια ευρώ; Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η περίοδος 2019 - 2023, στην οποία περιλαμβάνεται και η πανδημία, είναι η κορυφαία σε κοινοβουλευτική συναίνεση όλα τα τελευταία χρόνια.

Στον αντίποδα, η δράση των κομμουνιστών και άλλων πρωτοπόρων αγωνιστών από τις πρώτες κιόλας μέρες της πανδημίας, έσπασαν τη μονοφωνία της συναίνεσης και της κυβερνητικής προπαγάνδας. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, εμπόδισαν αντιδραστικά μέτρα ή επέβαλαν άλλα για την ανακούφιση του λαού.

Οι αγώνες αυτής της περιόδου κράτησαν αναμμένη τη φλόγα της διεκδίκησης. Εδωσαν κουράγιο και ελπίδα στον λαό μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες κι έκαναν ακόμα περισσότερους να δουν ότι ο πιο επικίνδυνος ιός είναι ο καπιταλισμός, που για τα κέρδη δεν λογαριάζει ούτε την ανθρώπινη ζωή. Γι' αυτό ο αγώνας για την ανατροπή του είναι αγώνας για την ίδια τη ζωή!