Σύντροφε Γενικέ Γραμματέα, δήμαρχε, συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι, θα πω κάποια πράγματα όπως τα βλέπω και όπως τα καταλαβαίνω.

Ολοι ξέρουμε πόσο δύσκολη είναι η καθημερινότητα για τους εργαζόμενους και γενικά για τον απλό λαό.

Από τη μεταπολίτευση και μετά είχαμε μια εναλλαγή στις κυβερνήσεις μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, οι οποίες έφεραν τη χώρα σε αυτό το χάλι και εξυπηρετούσαν το μεγάλο κεφάλαιο.

Κάποια στιγμή ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ με σύνθημα «πρώτη φορά αριστερά», γέμισε ελπίδες τον κόσμο, και τι έκανε;

Εκανε το «όχι» «ναι».

Ψήφισε ένα καινούργιο, χειρότερο μνημόνιο και γενικά στραγγάλισε τον λαό με τη φορολογία, με αποτέλεσμα να σκοτώσει την ελπίδα, να ξαναφέρει τη ΝΔ στην κυβέρνηση και να λέει ο κόσμος «όλοι ίδιοι είναι».

Εμείς οι εργαζόμενοι που φάγαμε τις σφαλιάρες μας, πρώτα από το ΠΑΣΟΚ και μετά από τον ΣΥΡΙΖΑ, έπρεπε να στραφούμε σε κάποιον άλλο πολιτικό χώρο.

Τι βλέπαμε;

Το μόνο κόμμα που πραγματικά στήριξε αταλάντευτα τις διεκδικήσεις των εργαζομένων ήταν το ΚΚΕ.

Με τον λόγο των βουλευτών του μέσα στη Βουλή, στα ΜΜΕ, στις διαδηλώσεις, στις πορείες, όπου ήταν μπροστάρηδες από τον Γενικό Γραμματέα μέχρι το πιο απλό μέλος, και γι' αυτό είναι τόσο μαζικές οι συμμετοχές.

Δώδεκα χρόνια ασχολούμαι με τον συνδικαλισμό. Τα τελευταία δύο είμαι πρόεδρος στο Σωματείο Εργαζομένων Υπεραστικού ΚΤΕΛ Αχαΐας και αντιπρόσωπος στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας.

Από τις πρώτες συνεδριάσεις κατάλαβα ότι το Εργατικό Κέντρο λειτουργεί για το συμφέρον των εργαζομένων, σε αντίθεση με την ηγεσία της ΓΣΕΕ, η οποία είναι ανύπαρκτη.

Τόσα αντεργατικά νομοσχέδια έχουν περάσει με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, και ακόμα χειρότερα με την τωρινή, και αυτοί δεν εμφανίζονται πουθενά.

Πριν ενάμιση χρόνο έγινε η πανελλαδική σύσκεψη σωματείων του ΠΑΜΕ στη Δραπετσώνα.

Τι είδα εκεί;

Πρώτα - πρώτα τη συντροφικότητα που υπήρχε και που λείπει στη σημερινή κοινωνία, όπου το σύστημα προωθεί το «ο θάνατός σου η ζωή μου».

Συζητάμε άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ μας και βλέπαμε ότι έχουμε έναν κοινό σκοπό, ότι δεν είμαστε μόνοι μας.

Δεύτερο και σπουδαιότερο: Μάθαμε ότι οι εργαζόμενοι στην COSCO κατέβηκαν σε απεργία, με αφορμή τον θάνατο του Δημήτρη Δαγκλή (τον οποίο γνώριζα και προσωπικά, γιατί πριν δούλευε στον σταθμό του ΚΤΕΛ Κηφισού), που σκοτώθηκε σε εργατικό «ατύχημα», γιατί είχε εξοντωτικό ωράριο και γιατί στο πόστο όπου δούλευε, αντί να υπάρχουν 6 άτομα, υπήρχαν 4.

Μέσα από τον αγώνα τους κέρδισαν όλα τους τα αιτήματα!

Μάθαμε ότι οι εργαζόμενοι ντελιβεράδες στην «e-food» απήργησαν και δικαιώθηκαν, και φυσικά για τους οικοδόμους, που κέρδισαν αύξηση 38% στο μεροκάματο και κανένα κανάλι δεν το ανέφερε αυτό.

Λυπήθηκα που δεν ήταν εκεί όλα τα μέλη του Σωματείου μου, για να καταλάβουν ότι δεν είναι όλοι ίδιοι και πως πρέπει να γίνονται αγώνες, ότι έχουν αποτελέσματα.

Γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι: Για τη σφαγή του άμαχου πληθυσμού στη Γάζα, μόνο το ΚΚΕ κατήγγειλε ανοιχτά αυτό το έγκλημα, όταν οι άλλοι συντάσσονταν ανοιχτά με τους Αμερικάνους ή κάνανε τα κορόιδα.

Στις τελευταίες δημοτικές εκλογές είχα την τιμή να συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Συμμετείχαν επιστήμονες, επαγγελματίες, αθλητές, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία ήταν εργαζόμενοι.

Αυτό είναι μια πραγματική απόδειξη ποιο είναι το Κόμμα του λαού.

Αποδεικνύεται επίσης από την αποψινή εκδήλωση ότι είναι το Κόμμα του λαού, από το γεγονός ότι ο ΓΓ και τα στελέχη του Κόμματος κάθονται και ακούνε τι έχει να πει ένας απλός οδηγός. Δεν νομίζω ότι το κάνουν πολλά κόμματα αυτό.

Θεωρώ χρέος να πείσω όσο περισσότερους μπορώ να στηρίξουν το ΠΑΜΕ και να ψηφίσουν το ΚΚΕ, δυναμώνοντάς το, για να διεκδικήσουν καλύτερη ποιότητα ζωής, καλύτερους μισθούς - συντάξεις και καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους, τα οποία οι αστικές κυβερνήσεις τα προορίζουν για σύγχρονους είλωτες, χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα, ή στην καλύτερη περίπτωση να φύγουν μετανάστες.

Από τους εργαζόμενους έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον φόβο, την άγνοια, την αδιαφορία, τη δυσπιστία.

Καθήκον μας είναι να τα πολεμήσουμε αυτά, να πυκνώσουμε τις γραμμές του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, με επιχειρήματα, υπομονή και τιμιότητα.

Σας ευχαριστώ πολύ, γεια σας!