Σήμερα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Αντί να μειώνεται ο χρόνος εργασίας και να βελτιώνονται οι συνθήκες δουλειάς, το «ρολόι» γυρνάει προς τα πίσω με την κατάργηση δικαιωμάτων, όπως το 8ωρο, που στη χώρα μας κατακτήθηκαν πριν 100 χρόνια.

Αντί να διευρύνεται το επίπεδο Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας προς όφελος του λαού, βλέπουμε ότι σήμερα οι εμπορευματοποιημένες υπηρεσίες δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν πανδημίες, που πιστεύαμε ότι είχαμε αφήσει οριστικά στο παρελθόν.

Αντί να εξασφαλίζεται εργατική - λαϊκή στέγη για όλους και ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους, τα νέα ζευγάρια, τα λαϊκά νοικοκυριά έρχονται αντιμέτωπα με τον εφιάλτη των εξώσεων και των πλειστηριασμών.

Αντί να προστατεύεται η ανθρώπινη ζωή και ασφάλεια από φυσικές καταστροφές και ατυχήματα, για να μη ζούμε «εγκλήματα» όπως αυτό που συνέβη στα Τέμπη, βλέπουμε κρίσιμες τέτοιες υποδομές να απαξιώνονται ή να μην υπάρχουν καν.

Αντί να προστατεύεται ο φυσικός πλούτος και το περιβάλλον, βλέπουμε να γίνεται πεδίο επενδύσεων για τις «πράσινες» μπίζνες και τη λεγόμενη «πράσινη» Ενέργεια, που ο λαός πληρώνει πανάκριβα.

Μάλιστα, παρόμοια συνθήματα ακούγονται αυτήν την περίοδο σε πολλές χώρες της Ευρώπης και όχι μόνο, όπως στη Γαλλία όπου βρέθηκα πριν λίγες μέρες. Είναι η απόδειξη ότι η πολιτική σε βάρος των λαών είναι ενιαία και ασκείται απ' τις κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για κυβέρνηση αυτοδυναμίας ή συνεργασίας, «δεξιά» ή «προοδευτική», με πρωθυπουργό «πολιτικό πρόσωπο ή τεχνοκράτη».

Είναι όμως και η απόδειξη της χρεοκοπίας κάποιων άλλων «οραμάτων», που εμφανίστηκαν στους λαούς ως το «σύγχρονο» και το «αναγκαίο». Τέτοιο ήταν για παράδειγμα το «όραμα» της «Ευρωπαϊκής Ενωσης ως το κοινό σπίτι των λαών», το «όραμα» της «δίκαιης και αειφόρου ανάπτυξης», που δήθεν ωφελεί και το κεφάλαιο και τους εργαζόμενους, το «όραμα» για το τέλος των κρίσεων και των πολέμων, ενώ σήμερα βιώνουμε το ακριβώς αντίθετο.

Παρά τις επιμέρους διαφορές τους, κοινός παρονομαστής είναι το επίδικο της «κυβερνητικής σταθερότητας». Η μεν ΝΔ αναγορεύει τη δική της «αυτοδυναμία» σε παράγοντα σταθερότητας, ο δε ΣΥΡΙΖΑ μια κυβέρνηση συνεργασίας που της δίνει τον ψευδεπίγραφο τίτλο «προοδευτική» και η οποία χωράει μάλιστα μέχρι και κυβερνητικούς εκπροσώπους των κυβερνήσεων της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ επινοεί διάφορα σχήματα για να συγκαλύψει τη διαθεσιμότητά του να συγκυβερνήσει τόσο με τον έναν όσο και με τον άλλον.

Προσπαθούν να δομήσουν την προεκλογική αντιπαράθεση γύρω από τα ερωτήματα «ποιος θα κυβερνήσει» και «πώς θα κυβερνήσει», για να αποφύγουν το κρίσιμο ερώτημα για τον λαό, που είναι: «Τι» θα υλοποιήσει η επόμενη κυβέρνηση;

Είναι προφανές ότι η επόμενη κυβέρνηση έχει προκαθορισμένη ατζέντα: Το Ταμείο Ανάκαμψης με τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενά του, η πολιτική της λεγόμενης «πράσινης μετάβασης» που επιδρά αρνητικά στα ζητήματα ενεργειακής επάρκειας και ακρίβειας, η πολιτική της «απελευθέρωσης» κρίσιμων τομέων, που τη ζήσαμε στην Ενέργεια, στις Μεταφορές και τώρα επισπεύδεται και στον τομέα του νερού, οι δεσμεύσεις απέναντι στο ΝΑΤΟ και τους σχεδιασμούς του, μια «ΝΑΤΟικής» κοπής συμφωνία στο Αιγαίο και πολλά ακόμη θα είναι το πρόγραμμα της όποιας επόμενης κυβέρνησης.

Πρόκειται για τις αναπαλαιωμένες εκδοχές των ίδιων, παλιών και χρεοκοπημένων «οραμάτων».

Απέναντι στο κοινό αντιλαϊκό πρόγραμμα της επόμενης μέρας και στην «κινούμενη άμμο» του αστικού πολιτικού συστήματος, εγγύηση για τον λαό είναι να έχει ένα πολύ πιο ισχυρό ΚΚΕ δίπλα του, στήριγμα στον αγώνα του ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, ανοίγοντας δρόμο για τη συνολική ανατροπή της. Να αξιοποιεί ρωγμές και δυσκολίες στο σύστημα για να περνάει ο λαός και το κίνημά του σε καλύτερες θέσεις, να αλλάζει τους αρνητικούς συσχετισμούς παντού. Αυτό είναι και το πραγματικό διακύβευμα τον εκλογών, που αποτυπώνεται και στο σύνθημα «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό». Ενα σύνθημα που βλέπει τον λαό όχι ως «θεατή», αλλά ως πρωταγωνιστή των εξελίξεων, που μπορεί να επιβάλει λύσεις προς όφελός του και τελικά να κάνει πράξη το όραμα για μια ριζικά διαφορετική και δικαιότερη κοινωνία, τον σοσιαλισμό.

-- Για ποια πρωτοβουλία θα θέλατε να σας θυμούνται οι Ελληνες πολίτες, όταν κάποια στιγμή αποχωρήσετε στο μέλλον από την πολιτική;

Σε ό,τι αφορά το προσωπικό ερώτημα που θέτετε, επιτρέψτε μου να μη σας απαντήσω ως άτομο, αλλά εκ μέρους του Κόμματός μας. Το ΚΚΕ διανύει τον δεύτερο αιώνα της ύπαρξής του, έχοντας τη δική του αναντικατάστατη συμβολή στην Ιστορία των αγώνων του λαού μας, γεμίζοντας με περηφάνια κάθε έναν από εμάς που φέρει τον τιμημένο τίτλο του μέλους και του στελέχους του ΚΚΕ. Και, πολύ περισσότερο, μας γεμίζει με αίσθημα ευθύνης για να ανταποκριθούμε στους αγώνες τού αύριο. Το ΚΚΕ διατηρεί ένα αναντικατάστατο πλεονέκτημα, πολύτιμο σε κάθε φάση, κι αυτό είναι ότι κανείς δεν μπορεί να «το βάλει στο χέρι», να το φοβίσει, να το εξαγοράσει. Διακρίνεται για την αξιοπιστία και την τιμιότητά του, τη συνέπεια των λόγων και των έργων του, την ακλόνητη πίστη του στη ριζική αλλαγή και ανατροπή που θα έρθει στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Αυτή είναι η «μεγάλη πρωτοβουλία» του ΚΚΕ, και είμαστε βέβαιοι ότι μας την αναγνωρίζει ο λαός κι ότι θα βαδίσει αυτόν τον δρόμο μαζί μας.