Στην πορεία της ΠΥΡΚΑΛ, που η απαξίωση της σφραγίζεται με τις σημερινές αποφάσεις, αναφέρθηκε ο Γ. Κονδύλης, λέγοντας πως «το εργοστάσιο που γνωρίζουμε με την ονομασία ΠΥΡΚΑΛ Υμηττού ιδρύθηκε στα 1874 και αποτέλεσε για πάνω από έναν αιώνα τον κύριο προμηθευτή πυρομαχικών των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Οι εξαγωγές των προϊόντων της σε όλο τον κόσμο υπήρξαν πάντοτε πολύ σημαντικές, αφού σε αυτά περιλαμβάνονταν και προϊόντα που κάλυπταν και λαϊκές ανάγκες όπως λέβητες, γέφυρες, μέχρι και ανεμογεννήτριες τις τελευταίες δεκαετίες. Το 1908 συγχωνεύθηκε με την εταιρεία των αδελφών Μαλτσινιώτη και το 1934 πέρασε στα χέρια του Μποδοσάκη.

Με ένα διάλειμμα στα χρόνια της Κατοχής, ο Μποδοσάκης θησαύρισε από αυτήν την παραγωγική μονάδα, εντείνοντας την εκμετάλλευση και την τρομοκρατία στους εργαζομένους με τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα, με απολύσεις, δυσμενείς μεταθέσεις σε άλλες επιχειρήσεις του ομίλου, πρόστιμα, συλλήψεις. Στις αρχές της δεκαετίας του '80 η ΠΥΡΚΑΛ ήδη είχε συσσωρεύσει τεράστια χρέη. Μέσα από μεγάλες κινητοποιήσεις των εργαζομένων, διεκδικώντας τη δουλειά τους και τα δικαιώματά τους, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το 1982, υποχρεώθηκε να την κρατικοποιήσει φορτώνοντας τα χρέη του Μποδοσάκη στον λαό, όπως κάνουν σήμερα όλες οι κυβερνήσεις για να προστατεύσουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Εχουμε και σήμερα πολλά παραδείγματα σε Ελλάδα και ΕΕ.

Η συνέχεια ήταν η σταθερή πολιτική της απαξίωσης από την εκάστοτε κυβέρνηση στα πλαίσια των στρατηγικών συμμαχιών της αστικής τάξης με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Συνεχής συρρίκνωση της παραγωγής πυρομαχικών, αμυντικού εξοπλισμού για τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις και αντ' αυτού συνεχής εκτόξευση των εισαγωγών από τους ΝΑΤΟικούς «συμμάχους». Μία πρακτική που υλοποίησαν και υλοποιούν όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ.(...)

Το σχέδιο αυτό "σφραγίζει" την πορεία πλήρους απαξίωσης της ΠΥΡΚΑΛ, για την οποία προέβλεπε μεταφορά της στο Λαύριο, τώρα λένε για τη Μάνδρα. Οι εργαζόμενοι, που μόνο στο εργοστάσιο του Υμηττού αριθμούσαν πάνω από 3.500 στα τέλη της δεκαετίας του '70, τώρα μετά βίας δεν ξεπερνούν τους 250.

(...) Εμείς τους ξεκαθαρίζουμε ότι δεν κάνουμε βήμα πίσω από την πλήρη διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, μαζί με τον λαό της περιοχής απαιτούμε να παραδοθούν οι χώροι της ΠΥΡΚΑΛ για τη δημιουργία σύγχρονων χώρων αναψυχής, υποδομών άθλησης και πολιτιστικής δραστηριότητας και ό,τι άλλο έχει ανάγκη ο λαός μας».